USD 2.7191
EUR 3.2020
RUB 3.4463
Тбилиси
«腾讯是»//«Tencent» (ჩინეთი): „სი ძინპინი მოსკოვში ვლადიმერ პუტინს შეხვდება: რა დიდი თამაში იმალება ამ ნაბიჯის მიღმა?“
дата:  738

„7-10 მაისს ჩინეთის სახალხო რესპუბლიკის თავმჯდომარის სი ძინპინის 4-დღიანი ვიზიტი მოსკოვში და დიდ სამამულო ომში გამარჯვების 80-ე წლისთავთან დაკავშირებულ საზეიმო ღონისძიებებში მონაწილეობა ჩინეთ-რუსეთის ურთიერთობებში მნიშვნელოვანი მოვლენა იქნება“, - წერს ჩინური გაზეთი „თანსენთი“ («腾讯»//«Tencent») სტატიაში სათაურით „სი ძინპინი მოსკოვში პუტინს შეხვდება: რა დიდი თამაში იმალება ამ ნაბიჯის მიღმა?“ (ავტორი - ჯან სიუეკუნი, შანხაის უნივერსიტეტის დოცენტი). „დაგეგმილია, რომ მხარეები სტრატეგიული პარტნიორობის საკითხებზე იმსჯელებენ და ხელს მოაწერენ რამდენიმე შეთანხმებას, შემდეგ ვლადიმერ პუტინი თავისი ჩინელი კოლეგის სი ძინპინის „დიპლომატიურ ესტაფეტაში“ ჩაებმება - იგი ორი თვის შემდეგ პეკინს ეწვევა“, - ნათქვამია მასალაში.

გთავაზობთ პუბლიკაციას მცირე შემოკლებით:

ჩინეთის სახალხო რესპუბლიკის ლიდერის მოსკოვში ვიზიტი უბრალო, ჩვეულებრივი ვიზიტი არ არის - მის უკან ისტორიული ფესვები და მნიშვნელოვანი ოვლენები დგას.

2025 წელი განსაკუთრებული წელია. ეს არის გერმანიაზე საბჭოთა კავშირის გამარჯვების და გაეროს დაარსების 80-ე წლისთავი. უკან თუ გავიხედავთ, შეიძლება ითქვას, რომ პლანეტა მეორე მსოფლიო ომის კვამლშია გახვეული. ჩინეთი და რუსეთი (სსრ კავშირი) ანტიფაშისტური დროშით იბრძოდნენ აზიისა და ევროპაში, მათ უდიდესი მსხვერპლი შესწირეს მშვიდობისა და სამართლიანობის სახელით, მთელი მსოფლიოს მასშტაბით. დიდი სამსმაულო ომის დროს წითელი არმია ფაშისტური გერმანიის ვერმახტს ებრძოდა - თავდამსხმელს და დამპყრობელ ძალას. ეს იყო უდიდესი და არნახული მასშტაბის მქონე სისხლისმღვრელი ომი, როცა აუცილებელი ხდებოდა ბრძოლა მიწის ყოველი მტკაველისთვის. მრავალი საბჭოთა ჯარისკაცი დაეცა ბრძოლის ველზე გმირულად და საკუტარი სიცოცხლის ფასად სამშობლო ფაშისტური მონობისაგან იხსნა.  თავის მხრივ, ჩინელი ხალხი 14-წლიან ომში იაპონელთა სამხედრო აგრესიას ეწინააღმდეგენბოდა, გაანადგურა უდიდესი რაოდენობით იაპონელი ჯარისკაცები და მთლიანად დაანგრია იაპონელი ფაშისტების ამბიციები აზიაში გაბატონებისათვის. ამ ომებმა განამტკიცა ღრმა მეგობრობა ჩინეთსა და რუსეთს შორის, რომლებიც ერთმანეთის გვერდით იდგნენ გერმანულ და იაპონურ ფაშიზმთან სამკვდრო-სასიცოცხლო ბრძოლებში.

ისტორიული წარსულის გათვალისწინებით, ჩინელი ლიდერის ვიზიტს უდიდესი მნიშვნელობა აქვს. საერთოდ, ეს უკვე სი ძინპინის მე-11 ვიზიტია რუსეთში 2013 წლიდან. ორი დირესი ყოველი შეხვედრა მუდმივად მსოფლიოს საზოგადოებრიობის ყურადღების ცენტრშია.

ვიზიტი ასახავს იმ ღღმა პატივისცემას, რომელსაც ჩინელი ხალხი და ხელისუფლება გამოხატავს ორი სახელმწიფოს ერთობლივის ისტორიის მიმართ. მათი გმირული მოქმედება კაცობრიობის გადარჩენისაკენ იყო მიმართული და არავინ არ უნდა დაივიწყოს. ჩინეთის სახახლო რესპუბლიკა და რუსეთის ფედერაცია მტკიცედ არიან განწყობილნი იმისათვის, რომ ერთად დაიცვან მეორე მსოფლიო ომში გამარჯვების ხსოვნა და ომისშემდგომი საერთაშორისო  წესრიგი.

ამჟამად საერთაშორისო ვითარება სწრაფად იცვლება. აშშ ცალმხრივად ატარებს ზეწოლის პოლიტიკას და ბოროტად სარგებლობს ზოგიერთი თავისი უპირატესობით, მაგალითად, ტარიფების საკითხში და რიგ ქვეყნებს უფლებებისა და ინტერესების შელახვით ემუქრება. ვაშინგტონის მოქმედება არღვევს ვაჭრობის მსოფლიო ორგანიზაციის მიერ შემუშავებულ წესებს და სერიოზულ გავლენას ახდენს მსოფლიოს ეკონომიკურ სტაბილურობაზე. გარდა ამისა, ზოგიერთი გავლენიანი წრეები ცდილობენ სხვა ქვეყნების ისტორიის ფალსიფიცირება მოახდინონ და ომისშემდგომი საერთაშორისო წესრიგი დაარღვიონ. ჩინეთისა და რუსეთის გაერთიანებული ძალისხმევამ მსოფლიოს უნდა აჩვენოს, რომ ისტორიის შებღალვა არ შეიძლება, ხოლო სამართლიანობის დაცვა ყოველთვის უნდა ხდებოდეს.

რუსეთი და ჩინეთი გაერთიანებული ერების ორგანიზაციის დამფუძნებლებიც არიან და გაეროს უშიშროების საბჭოს მუდმივი წევრებიც. მათ მხრებზე აწევთ საერტაშორისო წესრიგის მხარდაჭერის უდიდესი პასუხისმებლობა. მოსკოვი და პეკინი სხვადასხვა პლატფორმების - გაერო, შანხაის თანამშრომლობის ორგანიზაცია, „ბრიკსი“ და სხვა მეშვეობით ურთიერთობას განამტკიცებენ, აერთიანებენ გლობალური სამხრეთის სახელმწიფოებს, წინააღმდეგობას უწევენ ცალმხრივობისა და დაშინების პოლიტიკას, აგრეთვე ხელს უწყობენ სამართლიანი და მოწესრიგებული მსოფლიოს აშენებას, მრავაპოლარულობისა და ეკონომიკური გლობალიზციის პირობებში.

ბოლო წლებში ჩინეთ-რუსეთის ურთიერთობა სულ უფრო მტკიცდება და შეიძლება საერთაშორისო თანამშრომლობის ნიმუშადაც კი ჩავთვალოთ. პოლიტიკური თვალსაზრისით ორი ქვეყნის ლიდერებს მჭიდრო კონტაქტები აქვთ  და ურთიერთნდობას აღრმავებენ. ვლადიმერ პუტინი და სი ძინპინი - ისე როგორც კარგი მეგობრები - ერთად სხდებიან და მშვიდად მსჯელობენ ნებისმიერ საკითხებზე, წინადადებებს აყენებენ და ინიციატივებით გამოდიან ორმხრივ ურთიერთობებში. ეკონომიკურ სფეროში თანამშრომლობა კიდევ უფრო წარმატებულია: ორ ქვეყანას შორის საქონელთბრუნვამ 2024 წელს 224 მილიარდ დოლარს მიაღწია. ჩინეთი უკვე 15 წელია ზედიზედ ითვლება რუსეთის უდიდეს სავაჭრო პარტნიორად.

ღრმავდება თანამშრომლობა ენერგეტიკის სფეროში. ტრანსსასაზღვრო გადაზიდვები სულ უფრო მოხერხებული ხდება. თანამშრომლობის ახალი მიმართულებები გახდა ციფრული ეკონომიკა და ბიომედიცინა. უვიზო რეჟიმის შედეგად სულ უფრო აქტიურდება თანამშრომლობა ტურიზმის სფეროში (...).

კრემლში მოლაპარაკების დროს ვლადიმერ პუტინი და სი ძინპინი სტრატეგიული პარტნიორბის საკითხებზე იმსჯელებენ და რიგ სეთანხმებებს გააფორმებენ. ვლადიმერ პუტინი პეკინს აგვისტოს ბოლოს ან სექტემბრის დასაწყისში ეწვევა - იაპონელ მილისტარისტებზე გამარჯვების და მეორე მსოფლიო ომის დამთავრების  80 წლისთავთან დაკავშირებით. ვიზიტების სერია უმაღლეს დონეზე, დიპლომატიური ესტაფეტის მსგავსად, უეჭველია, ხელს შეუწყობს ევრაზიის კონტინენტის უდიდესი ორი ქვეყნის კიდევ უფრო მეტ დაახლოებას.

სწრაფად ცვალებადი საერთაშორისო წესრიგისა და გეოპოლიტიკური კონფლიქტების პირობებში, მსოფლიოში სულ უფრო ძლიერდება ანტიგლობალური აზროვნება. რუსეთ-ჩინეთის ყოვლისმომცველი სტრატეგიული პარტნიორობა მტკიცე საფუძველი გახდა საერთაშორისო მშვიდობისა და სტაბილურობისათვის. (...)

რუსეთში სი ძინპინის სახელმწიფო ვიზიტი და მასთან დაკავშირებული ღონისძიებები ხელს შეუწყობს ჩინელი და რუსი ხალხების კეთილდღეობას, ხოლო საერთაშორისო საზოგადოებას სტაბილურობასა და პოზიტიურ ენერგიას შესძენს.

аналитика
«The Guardian»: „ პლანეტაზე მშვიდობის ბედი სასტიკი და დაუნდობელი პატრიარქების ხელშია, რომლებიც მომავალ თაობას მსოფლიო წესრიგის ნანგრევებს უტოვებენ“

„სწორედ იმ დროს, როცა მსოფლიოს უაღრესად ჭირდება ბრძენი უხუცესები, პლანეტაზე მშვიდობის ბედი სასტიკი და დაუნდობელი პატრიარქების ხელშია, რომლებიც მომავალ თაობას მსოფლიო წესრიგის ნანგრევებს უტოვებენ“ - ასეთი სათაური აქვს ბრიტანულ გაზეთ „გარდიანში“ (The Guardian) გამოქვეყნებულ სტატიას, რომლის ავტორია დევიდ ვან რეიბრუკი, ნობელის პრემიის ლაურეატი ფილოსოფიაში ნიდერლანდებიდან.

გთავაზობთ პუბლიკაციას მცირე შემოკლებით:

მოდით ერთ დელიკატურ საკითხზე მსჯელობას შევეცადოთ: ვისაუბროთ ასაკზე ისე, რომ ეიჯიზმში - ასაკობრივ დისკრიმინაციაში - არ გადავვარდეთ.

არასოდეს არ მომხდარა ისეთი პრეცედენტი პლანეტის თანამედროვე ისტორიაში, როგორიც დღეს არის: მსოფლიოში მშვიდობის ბედი ისეთი ადამიანების ხელშია, რომლებიც საკმაოდ ხანდაზმულები არიან. ვლადიმერ პუტინს და სი ძინპინს 72 წელი შეუსრულდათ, ნარენდრა მოდი - 74 წლისაა, ბენიამინ ნეთანიაჰუ - 75-ის, დონალდ ტრამპი - 79-ის, ალი ჰამენეი - 86-ის.

რასაკვირველია, მედიცინის განვითარების წყალობით, ადამიანები სულ უფრო მეტ ხანს ცოხლობენ და შეუძლიათ აქტიური ცხოვრებით იცხოვრონ, მაგრამ ამის მიუხედავად, დრეს ცვენ მოწმენი ვართ იმ პოლიტიკური ლიდერების რაოდენობის ზრდისა, რომლებიც ასაკის კვალობაზე სულ უფრო ამკაცრებენ საკუთარ ხელისუფლებას, ხშირად თავიანთი ახალგაზრდა კოლეგების ხარჯზე.

გასულ კვირაში ჰააგაში ნატოს ყოველწლიურ სამიტზე ალიანსის ლიდერები, ემანუელ მაკრონის და მეტე ფრედერიქსონის (ორივე 47-47 წლისაა), ჯორჯა მელონის (48 წლის), პედრო სანჩესის (53 წლის) ჩათვლით, იძულებულნი იყვნენ დათანხმებულიყვნენ დონალდ ტრამპის მოთხოვნას სამხედრო ბიუჯეტის გაზრდის შესახებ. ნატოს წევრი ქვეყნების მეთაურების საშუალო ასაკი 60 წელს შეადგენს: გერმანიის კანცლერი 69-ისაა, ხოლო თურქეთის პრეზიდენტი რეჯეფ ერდოღანი - 71 წლის.

ყველა დაეთანხმა სამხედრო ასიგნებათა 5%-იან ზრდას, თუმცა აშკარაა, რომ ეს ციფრო თვითნებურად არის დადგენილი - მისი განხილვა სერიოზული დებატებით არ მომხდარა არც ნატოში და არც წევრი ქვეყნების შიგნით. ამ დროს უფრო მეტად სამხედრო-პოლიტიკური რეალობას კი არ მიექცა ყურადღება, არამედ ჭირვეული ამერიკელი პატრიარქის პატივისცემას და მის აკვიატებულ მოთხოვნას. ნატოს გენერალური მდივანი მარკ რიუტე, რომელიც მხოლოდ 58 წლისაა, ისე შორს წავიდა აშშ-ის პრეზიდენტისადმი მოწიწებაში, რომ დონალდს „მამიკოთი“ (Daddy) მიმართა. ეს დიპლომატია არ არის. ეს მორჩილებაა.

თაობათა კონფლიქტი სხვა არენებზეც ხდება: უკრაინის 47 წლის პრეზიდენტი ვოლოდიმირ ზელენსკი უპირისპირდება მასზე ბევრად უფროსი ასაკის კოლეგას - რუსეთის 72 წლის პრეზიდენტ ვლადიმერ პუტინს. იმავე ასაკის მქონე სი ძინპინი მტრული თვალით უყურებს ტაივანის  პრეზიდენტს, რომელიც კომუნისტ ბელადზე 7 წლით უმცროსია. ბენიამინ ნეთანიაჰუ, რომლის წლოვანება საუკუნის სამ მეოთხედს შეადგენს, აუღელვებლად უყურებს ღაზას სექტორის განადგურებას, რომლის მოსახლეობის საშუალო ასაკი 18-20 წელია. ირანში 86 წლის ლიდერი მართავს ქვეყნის 80-მილიონიან მოსახლეობას, რომელთა საშუალო ასაკი 32 წელია. კამერუნელი 92 წლის პრეზიდენტი პოლ ბია 1982 წლიდან იმყოფება იმ ქვეყნის სათავეში, რომლის მცხოვრებლების საშუალო ასაკს 18 წელი შეადგენს, ხოლო სიცოცხლის საშუალო ხანგრძლივობა - 62 წელს.

რასაკვირველია, ჩვენ არ ვდგავართ გერონტოკრატიული შეთქმულების წინაშე. ჯერ-ჯერობით არც მოხუცი მოქმედი ლიდერების კლუბი არ არსებობს, რომლებიც მსოფლიოს ბატონობას სიცოცხლის ბოლომდე ესწრაფვიან... მაგრამ არის რაღაც შემაშფოთებელი იმაში, რომ  მშვიდობა ინგრევა სწორედ იმ ადამიანების მიერ, რომელთა ცხოვრება მეორე მსოფლიო ომის შემდომი არქიტექტურით განისაზღვრა. ალი ჰამენეი 6 წლისა იყო, როცა ჯერ გერმანიამ, შემდეგ კი იაპონიამ ხელი უსიტყვო კაპიტულაციას მოაწერეს.

დონალდ ტრამპი 1946 წელს დაიბადა, როცა გაერომ თავისი პირველი გენერალური ასამბლეის სხდომა ჩაატარა. ბენიამინ ნეთანიაჰუ  დაიბადა ისრაელის სახელმწიფოს შექმნიდან ერთი წლის შემდეგ. ნარენდრა მოდი დაიბადა 1950 წელს, როცა ინდოეთი საპარლამენტო რესპუბლიკად გამოცხადდა და ქვეყნის კონსტიტუცია მიიღეს. ვლადიმერ პუტინი ქვეყანას 1952 წლის ოქტომბერში მოევლინა, იოსებ სტალინის სიკვდილამდე რამდენიმე თვით ადრე. ამხანაგი სი ძინპინი - 1953 წლის ივნისში დაიბადა, სტალინის სიკვდილის შემდეგ. რეჯეფ ერდოღანი გაჩნდა 1954 წელს, თურქეთის ნატოში შესვლიდან ორი წლის შემდეგ. ყველა ჩამოთვლილი პირები ომისშემდგომი ეპოქის ბავშვები არიან და ახლა, როცა თავიანთი სიცოცხლის მიჯნას უახლოვდებიან, ისინი, როგორც ჩანს, მზად არიან იმ მსოფლიოს დასანგრევად, რომლებშიც თვითონ დაიბადნენ. ასთი მოქმედება შურისძიებას ჰგავს.

დიახ, საერთაშორისო წესრიგი, რომელიც თეორიულად გარკვეულ წესებს ემყარებოდა, პრაქტიკაში ყოველთვის არეულ-დარეული იყო, ვიდრე ეს ქაღალდზე ჩანდა. მაგრამ, ნებისმიერ შემთხვევაში რაღაც იდეალი არსებობდა, რომლის მიღწევას ყველა თავისებურად ცდილობდა. არსებობდა საერთო მორალური პრინციპები - დიახ, მყიფე, მაგრამ გულწრფელი, რომელიც იმ რწმენას ემყარებოდა, რომლის მიხედვით, კაცობრიობას აღარ უნდა გაემეორებინა მე-20 საუკუნის პირველი ნახევრის მხეცობები და რომ უმჯობესია უთანხმოებები დიალოგისა და დიპლომატიის მეშვეობით მოგვარდეს. დღეს ეს რწმენები აორთქლდა, გაქრა და უმეტესად იმ ადამიანთა გონებასა და სულში, რომლებისთვისაც ყველაზე ძვირფასი უნდა ყოფილიყო და რომელებიც სიკეთის რწმენას ყველაზე მეტად უნდა გაფრთხილებოდნენ.

დღეს უპრეცედენტო მომენტია. წინა მსოფლიო მართლწესრიგის არქიტექტორები - ადოლფ ჰიტლერი, ბენიტო მუსოლინი, იოსებ სტალინი და მაო ძედუნი სულ რაღაც 30-40 წლისანი იყვნენ, როცა ხელისუფლებაში მოვიდნენ. ახალმა თაობამ ახალი მსოფლიო ააშენა, მაგრამ წინა მართლწესრიგის შედეგებს შეეჯახნენ. დრეს ახალი მსოფლიოც ინგრევა იმ ძველი თაობის ადამიანების მიერ, რომლებიც ვერ იცოცხლებენ იმ დრომდე, რათა დაინახონ, როგორი ნანგრევები დარჩება მათი მოქმედებით.

ჩვენ შეიძლებოდა გვქონოდა იმის იმედი, რომ თაობა, რომელსაც ბედმა გაუღიმა და სიცოცხლის ხანგრძლივობა გაუგრძელდა, თავიანთი სიკვდილის შემდეგ სიკეთის, პტივისცემის და გლობალური პოზიტიური ხელმძღვანელობის მემკვიდრეობას დატოვებდა. ამის ნაცვლად ჩვენ მოწმენი ვართ ბოლო ათწლეულებში მომხდარი ყველაზე უარესი რეპრესიების, ძალადობის, გენოციდების, ეკოციდების და საერთაშორისო სამართლის მიმართ უპატივცემლო დამოკიდებულებისა, რომლებსაც ყველაზე მეტად ულმობელი 70-80 წლის მოხუცები სჩადიან და რომლებიც, როგორც ჩანს, უფრო მეტად იმით არიან დაინტერესებული, რომ თავი აარიდონ სამართლებრივ პასუხისმგებლობას, ვიდრე მშვიდობის შენარჩუნებაზე იზრუნონ.

მაგრამ ასე არ უნდა იყოს.

როცა ნელსონ მანდელამ 1999 წელს სამხრეთ აფრიკის რესპუბლიკის პრეზიდენტის პოსტი დატოვა, მან ჩამოაყალიბა ორგანიზაცია „უხუცესები“, რომელიც ყოფილ მსოფლიო ლიდერებს აერთიანებდა. ისინი მუშაობდნენ მშვიდობის, სამართლიანობისა და ადამიანის უფლებების მხარდასაჭერად. დღეს, მოქმედებენ რა კონსენსუსის ტრადიციებით და წინა თაობების პოლიტიკოსთა საუკეთესო გამოცდილებით, „უხუცესების“ წევრები ითვლებიან იმის მაგალითად, თუ როგორ შეუძლიათ ასაკოვან ადამიანებს კაცობრიობას მოუტანონ მეტი სინათლე, გამოხატონ თანაზიარობა, იმოქმედონ სინდისით და არა მარტო გავლენითა და ძალით.

პრობლემა მოხუცებულობაში არ არის. პრობლემა იმაშია, თუ როგორი მიზნის მიღწევა სურთ მისი სარგებლობით და რას აძლევენ უპირატესობას. მსოფლიოს არ სურს ისეთი ახალი მოხუცი ძალოვანი პირები, რომლებსაც მმართველის საჭისა და ტახტის დატოვება არ სურთ. მსოფლიოსათვის უკეტესია ის მოხუცი ლიდერები, ის უხუცესები, რომლებიც მზად არიან კომპრომისებისათვის და ადამიანთა ენერგიის სასიკეთოდ წარმართვისათვის. ისინი, ვინც მემკვიდრეობაზე ფიქრობენ არა როგორც პირად დიდებაზე, არამედ როგორც მშვიდობაზე, რომელსაც ისინი თავიათი სიცოცხლის შემდეგ დატოვებენ. ჩვენს დროში გვჭირდება არა ბატონობა, არამედ სიბრძნის გამოვლენა. და ეს, საბოლოო ჯამში, არის ის, რაც მმართველს ლიდერისაგან განასხვავებს.

более
голосование
ვინ გაიმარჯვებს რუსეთ - უკრაინის ომში?
голосование
Кстати