USD 2.7050
EUR 3.0872
RUB 3.3681
Тбилиси
დავით ზურაბიშვილი: თუ რეალურად გსურთ ნაც-ქოცობის დასრულება, აუცილებლად წადით არჩევნებზე და ხმა მიეცით რომელიმე ოპოზიციურ პარტიას.
дата:  857
რესპუბლიკური პარტიის ყოფილი წევრი, დავით ზურაბიშვილი სოციალურ ქსელში აქვეყნებს პოსტს, რომელსაც იმ ამომრჩეველს უძღვნის, ვისაც დღემდე ვერ გადაუწყვეტია, ვის მისცეს ხმა. გთავაზობთ პოსტს, რომელიც ჩვენის აზრით, საინტერესო ანალიზს მოიცავს.
 
"წინამდებარე პოსტი განკუთვნილია იმ მოყოყმანე ამომრჩევლისთვის, რომელიც არ არის ფაშისტი და რომელსაც არ მოსწონს ეს ხელისუფლება, მაგრამ არანაკლებ, თუ უფრო მეტად არა, ეშინია სააკაშვილის ხელისუფლებაში მობრუნების და არ ჯერა ნაცების მხრიდან არანაირი დაპირების.
პატივცემული ქალბატონებო და ბატონებო.
რვა წელი გავიდა მას შემდეგ რაც ნაციონალური მოძრაობა აღარაა ხელისუფლებაში და ქვეყანას მართავს ბიძინა ივანიშვილი და მისი გუნდი.
ამ ხნის მანძილზე რომ ნაციონალური მოძრაობა კვლავ რჩება ყველაზე გავლენიან ოპოზიციურ ძალად, რომელსაც ჰყავს ასეულათასობით მხარდამჭერი, არის ფაქტი, რომლის უარყოფა შეუძლებელია.
მე არ ვარ ნაცმოძრაობის ამომრჩეველი, აბსოლუტურად არ მაქვს მიხეილ სააკაშვილის მიმართ ნდობა და არც ამ არჩევნებში ვაძლევს მას ხმას.
მაგრამ მე მაქვს პრეტენზია, რომ ვარ რეალისტი და კარგად მესმის: რა შედეგითაც არ უნდა დამთავრდეს ეს არჩევნები, ნაცმოძრაობა და მისი ამომრჩეველი არ აორთქლდება, არ გაქრება და არ აღიგვება პირისაგან მიწისა. მასობრივი რეპრესიები ამდენი ადამიანის წინააღმდეგ გამორიცხეთ. ეს შესაძლებელია მხოლოდ უსასტიკესი დიქტატურის პირობებში, რისი რესურსიც ამ ქვეყანაში ობიექტურად არ არის როგორც საზოგადოებრივი განწყობების, ისე საერთაშორისო კონიუნქტურის გათვალისწინებით.
ნაცების დამარცხება ("დასრულება", "რადარებდან გაქრობა" და ა. შ.) ამ ხელისუფლებამ რვა წლის მანძილზე ვერ შეძლო სრულიად ელემენტარული მიზეზის გამო: წინა ხელისუფლების მომხრეებს აერთიანებთ და კრავთ წარსულის (ცხრაწელის) მიმართ ემოცია და არა რაიმე კონკრეტული იდეა ან იდეოლოგია. ამ ხალხს სააკაშვილის ხელისუფლებამ გაუჩინა ქვეყნის აღმშენებლობაში თანამონაწილეობის განცდა. ჩვენ შეგვიძლია ბევრი ვიდაოთ და ვიკამათოთ ნაცების პოლიტიკაზე, შეგვიძლია უსამართლო ჩაგვრის და დანაშაულებრივი ქმედებების არაერთი მაგალითი მოვიყვანოთ, მაგრამ ამ ემოციურ განცდას ძვრას ვერ ვუზამთ, ვერ შევარყევთ და ვერ შევცვლით. ამას არ უშველის არც კასრების კადრები, არც რეპრესიების ცოცხალ მოწმეთა ნაამბობი და საერთოდ არანაირი პროპაგანდა.
და ასე ხდება არა იმიტომ, რომ ნაცები არიან არაადამიანები და მხეცები, არამედ იმიტომ, რომ წარსულიდან გამოყოლილი დადებითი ემოციიის გაუარყოფითება არის პრინციპულად შეუძლებელი. ეს დაახლოებით ის ვარიანტია, საკუთარი ახალგაზრდობა ყველას რომ ტკბილად აგონდება, მიუხედავად იმისა, თუ რა წყობა იყო მაშინ და რა სისტემა. პირადად მე ასე დადებითად მაგონდება ეროვნული მოძრაობის პერიოდი, 1988-90წწ. როცა განცდა იმისა, რომ ვმონაწილეობ გრანდიოზულ ისტორიულ მოვლენაში და ვარ ერთ-ერთი რიგითი მონაწილე საბჭოთა იმპერიის ნგრევის პროცესისა, მთლიანად ფარავდა ყველა იმ ნაკლს და მინუსს, რაც ამ მოძრაობას ჰქონდა. არადა ჰქონდა და თან არაერთი.
ზუსტად იგივე ემოციური ბმა აქვთ ამჟამინდელ ნაცებს სააკაშვილის ცხრაწლიან მმართველობასთან, ამიტომ მათ დამუნათებას არა აქვს არანაირი აზრი. ამ ემოციას ვერ წაშლი ვერც დაშინებით, ვერც ციხით და ვერც მოსყიდვით. აქედან გამომდინარე, იმის იმედად ყოფნა, რომ აი ახლა კიდევ ერთხელ გაიმარჯვებს ბიძინა და იმედგაცრუებული ნაცები აორთქლდებიან, არის ფუჭი და ამაო.
ნაცების ფაქტორის უკანა პლანზე გადასვლა შესაძლებელი იქნება მხოლოდ იმ შემთხვევაში, როდესაც გვეყოლება ისეთი ხელისუფლება, რომელიც უზრუნველყოფს ქვეყნის ხელშესახებ პროგრესს, ეკონომიკის სწრაფ განვითარებას და ცხოვრების დონის შესამჩნევად ამაღლებას, როცა წინსვლა იმ ცხრაწლიან პერიოდთან შედარებით იქნება ყველასთვის თვალსაჩინო. ამის გამკეთებელი რომ ბიძინა და მისი კამანდა თავისი კობახიძე-მდინარაძეებით არ არის, მგონი ყველამ კარგად ვიცით. რვა წელია ეს "დროშა-ვერ-დაკიდენ" ხელისუფლება გვყავს და რისი შემძლეა და რისი თავისმომბმელი, კი ვხედავთ. მით უმეტეს ახლა, როდესაც პანდემიის მძიმე სოციალ-ეკონომიკური შედეგები ჯერ კიდევ წინ გვაქვს.
ყოველივე ზემოთქმულიდან გამომდინარე, სრული პასუხისმგებლობით მინდა გითხრათ: ამ ხელისუფლების გამარჯვება არჩვენებში არათუ ვერ უზრუნველყოფს "ნაცების დასრულებას", არამედ პირიქით, მხოლოდ გაამყარებს მათი, როგორც მთავარი ოპოზიციური ძალის სტატუსს და მეტიც, პანდემიის კრიზისით გამწვავებული და გადაუჭრელი პრობლემების ფონზე ნაცმოძრაობის რეიტინგი ხელისუფლების უუნარობის გამო მხოლოდ მოიმატებს.
ერთგვარი ბედის ირონია არის იმაში, რომ ნაცების შიშით ოცნებას ვინც ირჩევს, ის რელურად ნაცებს კი არ ასუსტებს (რადგან მათ მომხრეები ამით არ აკლდებათ), არამედ ფაქტობრივად აძლიერებს, მაგრამ მოვლენათა ლოგიკა სწორედ ამაზე მიგვითითებს.
ხოლო ერთადერთი შანსი, რომელიც ნაცების რევანშის შესაძლებლობას სრულად გაანეიტრალებდა, არის კოალიციური ოპოზიციური ხელისუფლება, რომელშიაც შესაძლოა ნაცებსაც ჰქონდეთ წილი, ოღონდ საკონტროლო პაკეტის გარეშე.
რატომ კოალიციური? იმიტომ რომ არცერთ პარტიას არა აქვს დღეს საიმისო რესურსი, რომ მარტო გაუმკლავდეს ჩვენი ქვეყნის წინაშე არსებულ გამოწვევებს; იმიტომ რომ არცერთ პარტიას ცალკე აღებულს არ შეუძლია სამოქალაქო თანხმობის და მშვიდობის უზრუნველყოფა; იმიტომ, რომ ასეთი ხელისუფლება განსაკუთრებით მნიშვნელოვანია პანდემიის კრიზისის დროს, როდესაც ჩვენ ყველას, განურჩევლად ჩვენი პოლიტიკური სიმპატიებისა, გვჭირდება მეტი თანამშრომლობა და კონსტრუქციული ურთიერთობები პოლიტიკურ ძალებს შორის და არა დაპირისპირებები და კონფრონტაცია.
ასეთი თანამშრომლობის გარანტია კი სწორედ კოალიციური ხელისუფლება შეიძლება იყოს. ოცნების დარჩენის შემთხვევაში კონფრონტაცია, ნერვების გლეჯა და გაიწი-გამატარე პრაქტიკულად გარდუვალია.
არ ვიცი რამდენად დამაჯერებლად შევძელი ჩემი სათქმელის გადმოცემა, მაგრამ არსი ისაა, რომ თუ ჯერ კიდევ ყოყმანობთ ხელისუფლებას მიცეთ ხმა თუ ვინმე სხვას, ან საერთოდ ფიქრობთ წახვიდეთ თუ არა, აუცილებლად უნდა წახვიდეთ და ხმა მისცეთ რომელიმე ოპოზიციურ პარტიას. არჩევანი დიდია: არის ევროპული საქართველო, არის ვაშაძის სტრატეგია "აღმაშენებელი", არის გირჩი, ანუ არიან პარტიები რომლებიც არ აპირებენ სააკაშვილის მხარდაჭერას, და თუ ნაცმოძრაობიდან წამოსული პოლიტიკოსების არ გჯერათ, არანაცური წარმომავლობის პარტიებიც საკმაოდაა: ლელო, ლეიბორისტები, ალეკო ელისაშვილის მოქალაქეები, ჭიჭინაძის ტრიბუნა, კახა კუკავა, და, თუ ცოტას წაურუსეთუმებთ, ნინო ბურჯანაძე მთელ დანარჩენ პრორუსულ სპექტრზე გაცილებით კვალიფიციური ფიგურაა.
გასაგებია რომ იდეალური არცერთი არაა (მეც არ მომწონს მასე არავინ), მაგრამ პოლიტიკური კომპეტენტურობის და თანამშრომლობის პოტენციის თვალსაზრისით ქართულ ოცნებას ყველა მათგანი მთელი თავით აღემატება და თუკი რამე გვჭირდება ჩვენ დღეს, ეს არის სწორედ კომპეტენტურობა და თანამშრომლობა.
ასე, რომ თუ რეალურად გსურთ ნაც-ქოცობის დასრულება, აუცილებლად წადით არჩევნებზე და ხმა მიეცით რომელიმე ოპოზიციურ პარტიას. თუ თქვენთვის სასურველი პარტია ვერ იპოვეთ, რომელიც ყველაზე ნაკლებად არასასურველია იმას მიეცით ხმა.
ოღონდ კი აუცილებლად წადით!
ოღონდ კი აუცილებლად აირჩიეთ! "
аналитика
7 ფუნდამენტური კითხვა რუსეთ-უკრაინის ომში - გიორგი კობერიძე
მოდით გავაანალიზოთ 7 ფუნდამენტური კითხვა რუსეთ-უკრაინის ომში:
1. პოლიტიკური თვალსაზრისით ვინ იმარჯვებს ომში?
- ჩინეთი: ამ ომს ჯერჯერობით ერთადერთი გამარჯვებული ჰყავს და ეს ჩინეთია. ჩინეთზე ახლა მსოფლიო ლიდერების ფოკუსი არ არის მიმართული, ეს კი მას მეტ-ნაკლებად შეუმჩნეველი განვითარების საშუალებას აძლევს. რაც უფრო მეტს იფიქრებს დასავლეთი რუსეთზე და რაც უფრო მეტ რესურსს დახარჯავს მის შესაკავებლად, მით უფრო ნაკლებად ეცლებათ ჩინეთისათვის.
ამასობაში პეკინის გავლენები კარდინალურადაც გაიზარდა რუსეთში, რომლისაგანაც რესურსებს საბითუმო ფასებში იღებს, ხოლო ჩინელებმა რუსეთის აღმოსავლური პროვინციების ათვისება კიდევ უფრო განავითარეს. ჩინური რბილი - კულტურულ-ეკონომიკური - ძალის ზრდასთან ერთად რუსი ქალები სიხარულით მიჰყვებიან ჩინელ მამაკაცებს, რომელთაც ქალების დეფიციტი აქვთ.
2. რატომ არ თანხმდება რუსეთი სამშვიდობო ინიციატივებს?
- რუსეთს სჯერა რომ ამ ომს იგებს. სანამ გჯერა რომ ომს იგებ, მანამდე ცეცხლს არ შეწყვეტ;
- რუსეთს ჯერ ვერ მიუღწევია სამხედრო მიზნებისათვის - მის ხელში არაა ხერსონი, ზაპორიჟია, ლუგანსკი და დონეცკი. ყირიმს ომამდე ისედაც ის აკონტროლებდა. შესაბამისად, ასობით ათასი მკვდარი სამხედრო, ოფიცრობა, გემები, ავიაცია და განადგურებული ტექნიკა ამ ტერიტორიების ოკუპაციით არ შეიძლება გამართლდეს.
- რუსეთს იმაზე მეტის წაღება უნდა, ვიდრე დაანონსებული აქვს. რუსეთის მიზანი არამხოლოდ ხერსონი, ლუგანსკი, დონეცკი, ყირიმი და ზაპირიჟიას ოლქია, არამედ მიკოლაივზე, დინიპროპეტროვსკზე, ხარკოვსა და ოდესაზეც არ იტყვის უარს თუკი ამის შესაძლებლობა ექნება. ნოვოროსიის პროექტი სწორედ ამას გულისხმობს თავის თავში. სწორედ ეს პროექტია, რომელიც პროგრამა მინიმუმად იყო მოაზრებული რუსი შოვინისტების მიერ. აღსანიშნავია ისიც, ნოვოროსიის პროექტის გარდა რუსეთისათვის უკრაინის სახელმწიფოს არსებობაც კი მიუღებელია.
- რუსეთს ძალიან გაუჭირდება ასობით ათასი რუსი მობილიზებული სამხედროს სახლში დაბრუნება და მათი საზოგადოებაში რეინტეგრაცია - ეკონომიკურადაც, ფსიქოლოგიურადაც და რეიციდივის თვალსაზრისითაც. ამაზე უკვე დიდი ხანია მსჯელობენ რუსები თავად. ამიტომ ომის თავისი პირობების გარეშე დასრულება არ აწყობს მოსკოვს;
- სამხედრო ეკონომიკის მუშაობა ერთია და ომის დასრულების შემთხვევაში სამოქალაქო ეკონომიკა როგორ იმუშავებს უმუშევარი ადამიანების და ომიდან დაბრუნებული დაუსაქმებელი ხალხის ფონზე - მეორე.
- ჩინეთს არ სურს რუსეთმა ომი შეწყვიტოს. რუსეთი კიდევ უფრო უნდა დასუსტდეს, რომ კიდევ უფრო მეტად დაექვემდებაროს მას.
3. ომი როდის დამთავრდება?
- მანამ არ დამთავრდება სანამ რუსეთს კიდევ უფრო არ გაეზრდება მსხვერპლი: ტრამპმა დღეს აღნიშნა რომ მხოლოდ ივლისის თვეში რუსეთს 20 ათასი მოკლული სამხედრო ჰყავს (მოკლული და არა დაჭრილი ან დაშავებული). გასაგებია, რომ ცუდად იკითხება და ისმინება, მაგრამ ფაქტია, თუ ბევრი სამხედრო არ კვდება, ომი გრძელდება.
- მანამ არ დამთავრდება სანამ დარტყმები რუსეთის ტერიტორიაზე არ გადავა და ელიტებს არ შეაწუხებს - დაბომბვები რუსეთის სამხედრო ეკონომიკასა და წარმოებზე უკმაყოფილების ზრდასთან ერთად ისედაც ომისაგან გაუცხოებულ საზოგადოებას, კიდევ უფრო გააუცხოებს და ომის ზიანზე დააწყებინებს ფიქრს. სანამ ომი რუსეთში არ აწუხებთ, მანამდე გაგრძელდეს რა. ვიღაც მდიდარ მოსკოველს სულაც არ დარდებს ბურიატისა და დაღესტანელის ფრონტზე სიკვდილი.
- მანამ არ დამთავრდება ომი სანამ უკრაინა არ დაიწყებს ტერიტორიების გათავისუფლებას - ისე არაფერი ახდენს საზოგადოების კონსოლიდაციას, როგორც გამარჯვებები, ხოლო ისე არაფერია დემორალიზების მომტანი, როგორც მარცხების სერია. რუსეთმა თუკი დაიწყო ტერიტორიების დაკარგვა უკრაინაში ეს ომის დასრულის დასაწყისი იქნება.
- მანამ არ დამთავრდება ომი სანამ რუსეთი არ დარწმუნდება რომ ომი მოგებადი აღარ არის. ომის დამთავრებაზე გადაწყვეტილება ადამიანების ტვინში მიიღება და არა ფრონტის ხაზზე.
- ამის საპირისპირო და უკრაინის საზიანო სცენარით რომ ვთქვათ: მანამ არ დამთავრდება ომი, სანამ რუსეთის არმია მასობრივად არ დაიწყებს უკრაინის დამარცხებას და რამდენიმე მიმართულებიდან ჩამოშლის უკრაინის თავდაცვას, უკან დახევა იქნება ქაოსური და უკრიანაში მასობრივად გაჩნდება მხარდაჭერა დათმობებთან დაკავშირებით.
4. რა სვლები აქვს აშშ-ს?
- ტოტალური სანქციები და რუსეთთან ვაჭრობის აკრძალვა და რაც რუსეთის ყველა მოკავშირის წინააღმდეგ ეკონომიკური ომის გამოცხადებაა: ეს ეკონომიკური თვასლაზრისით ატომური სვლაა. ამით არამხოლოდ რუსეთზე იქნება დარტყმა, არამედ რუსეთთან მოვაჭრე მცირე თუ დიდ სახელმწიფოებზე. ამას დასჭირდება დიდი რესურსების მობილიზება და ხარჯვა. ეს მოითხოვს იმაზე ბევრად დიდ ენერგიას, ვიდრე ჩრდილოეთ კორეისა და ირანის სანქცირება იყო.
- ნავთობის ფასის ვარდნა - ბაზაზე ნავთობის ჭარბი მიწოდება და მოკავშირეების დარწმუნება. ამით ნავთობის ფასი უნდა დასწიონ 30 დოლარზე და დაბლა. შედეგად, რუსეთის ეკონომიკას უზარმაზარი დარტყმა მიადგება;
- უკრაინისათვის დიდი რაოდენობით იარაღის მიწოდება და შეზღუდვების მოხსნა: აშშ-ს შეუძლია რუსეთის მუქარების მიუხედავად დიდი რაოდენობით იარაღი მიაწოდოს უკრაინას და მისი თავისუფლად, მათ შორის რუსეთის ტერიტორიაზე გამოყენების უფლება მისცეს. მაღალტექნოლოგიური შეიარაღება ომში შეიძლება გარდამტეხი აღმოჩნდეს. ამ ვარიანტში აშშ-ს მხრიდან რუსეთის წინააღმდეგ კონტრმუქარების წაყენება არანაკალებ რეალისტური იქნება, რისი მიზანიც რუსეთის მოლაპარკებებზე დაყოლიების იძულების მცდელობა იქნება.
- პროცესების ისე გაგრძელება როგორც არის: დროის გაყვანა, წინადადებებზე ფიქრი, კიდევ მეტი ვადების მიცემა და პროცესების გაწელვა. ამასობაში უკრაინისათვის იარაღის მიწოდება გაგრძელდეს, თუმცა ჩვეულ რიტმში.
- ჩახსნა: შეიძლება აშშ თანდათან ჩაეხსნას სიტუაციას და გადაერთოს სხვა საკითხებზე, უკრაინის თემა კი ევროპას მიუგდოს მოსაგვარებლად. თუმცა ეს ტრამპის ადმინისტრაციასა და მის პერსონალურ პოლიტიკაზე ძალიან ცუდად აისახება, მით უფრო რომ ქვეყნის შიგნით ისედაც პრობლემები აქვს.
- რუსულ თამაშზე დაყოლა - უკრაინაზე ზეწოლა რუსულ ულტიმატუმებზე დათანხმების შესახებ. ეს ყველაზე ცუდი სცენარია.
აქვე:
- ევროპას სხვა სვლა არ აქვს: ევროპა ახლა უკრაინაში რუსეთის ჩაფლობით დროს იგებს და მილიტარიზაციას ახდენს. მოკლე ვადაში მას აშშ-ს სრული ჩანაცვლება გაუჭირდება, მაგრამ საშუალო ვადაში მან კარგად იცის, რომ ერთის მხრივ უკრაინის სამხედრო წარმოებაში უნდა ჩადოს ფული - და აკეთებს კიდეც ამას - ხოლო მეორეს მხრივ საკუთრი წარმოება უნდა აამუშაოს. ეს ომი პირველ რიგში ევროპის უსაფრთხოების ომია. შესაბამისად, უკრაინის მარცხი ევროპის მარცხი იქნება.
5. რა მოხდება თუკი რუსეთმა გაიმარჯვა:
- მეორე მსოფლიო ომის შემდეგ ევროპაში პირველი დაპყრობითი ომი შედგება, რომელსაც აუცილებლად მიჰბაძავენ სხვები და დაპყრობითი ომები დაბრუნდება საერთაშორისო პოლიტიკაში;
- რუსეთი ულტიმატუმებს წაუყენებს მეზობლებს - ზოგი შეიძლება შთანთქას (მაგ. ბელარუსი), ზოგსაც თავის სამხედრო და პოლიტიკურ ორბიტაზე გადმოყვანა აიძულოს. ვინც ულტიმატუმებს არ მიიღებს, შეიძლება აწარმოოს ახალი ომები რუსული უმცირესობების დასაცავად, მაგალითად ყაზახეთში.
- რუსეთი წააქეზებს ახალ კონფლიქტებს ევროპის კონტინენტზე: ბალკანეთი დიდ ნაღმზე ზის, არც კავკასიაა მშვიდი, ბალტიისპირეთში რუსები ცხოვრობენ, ამ ფონზე ევროპის შიგნით სხვა ძალებიც გამოჩნდებიან, ვისაც მოუნდება თავისი წილი ტერიტორიული ნაჭრის მოთხოვნა - ასეთი დავები კი ევროპაში ძალიან ბევრია;
- მსოფლიოში სხვებიც მიბაძავენ რუსებს - თუკი ევროპაში შეიძლება დაპყრობითი ომი, რატომ არ შეიძლება სხვაგან, სხვა ძალების მიერ?!
- დასავლეთის დაისი - რუსეთი ახლა ფიქრობს რომ ის უპირისპირდება არა უკრაინას, არამედ მთელს დასავლეთს. თუ დაამარცა უკრაინა ამით ძალიან მძიმედ დაზარალებული და რეპუტაცია შერყეული გამოვა დასავლეთი, ხოლო ბირთვულ იარაღზე მუშაობა სხვა სახელმწიფოთა მხრიდან უფრო აქტიური გახდება.
6. რა არის რუსეთის მარცხი და რა არის გამარჯვება?
- რუსეთი დამარცხებული იქნება, თუკი უკრაინის ის ტერიტორიები ვერ დაიკავა, რომელიც ახლა გაცხდებული აქვს მის კუთვნილად - მთელი ხერსონი, ზაპორიჟია, დონეცკი, ლუგანსკი და ყირიმი.
- რუსეთი დამარცხებული იქნება, თუკი უკრაინას სახლემწიფოებრიობის რაიმე საერთაშორისო განატია მიეცა და მისი მილიტარიზაცია გაგრძელდა (ანუ უკრაინა გრძელვადიანადაც გადარჩა): ნატო, ცის კონტროლი, ბირთვული იარაღი, მოკავშირეების ბაზები მის ტერიტორიაზე და სხვა. ამ შემთხვევაში უკრაინის მილიტარიზაციაც გრძელდება და რუსული ოკუპაცია ან მთავრდება ან ძალიან მყიფედ რჩება.
- რუსეთი გამარჯვებული იქნება, თუკი დასახული ტერიტორიული ამონაცა შეასრულა და ხელში ჩაიგო მთელი ხერსონი, ზაპორიჟია, დონეცკი, ლუგანსკი და ყირიმი.
- რუსეთი გამარჯვებულია თუკი ცეცხლი შეწყდა ისე, რომ უკრაინის მილიტარიზაცია შეწყდა, მისთვის საერთაშორისო გარანტიები არ იქნა განსაზღვრული, ხოლო რუსეთს სანქციები მოეხნა.
- რუსეთი გამარჯვებულია თუკი ოკუპირებული ტერიტორიების საერთაშორისოდ აღიარება მოახდინა და დაიკანონა.
- რუსეთი გამარჯვებულია თუკი ომში ან ომის შემდეგ კიევში პრორუსული მთავრობა მოიყვანა.
აქვე უნდა აღინიშნოს რომ:
- კიევის ვერ აღება უკვე წარუმატებლობაა რუსეთისათვის;
- უკრაინის წინააღმდეგ გამოცხადებული დემილიტარიზაციის კამპანია ამ ეტაპზე ჩავარდა - უკრაინა ევროპის ერთ-ერთი ყველაზე მილიტარიზებული სახელმწიფოა.
7. რა სოციალური კონტრაქტი აქვს რუსეთსა და უკრაინას თავის ხალხთან:
- რუსეთში 90-ნების შემდეგ ასეთი სოციალური კონტრაქტი დაიდო: შენ პოლიტიკაში ნუ ჩაერევი, დიდ პოლიტიკურ ბიზნესში ცხვირს ნუ ჩაყოფ, უყურე ტელევიზორს, ტაში დაუკარი ლიდერს, იამაყე შენი ქვეყნის იმპერიული წარსულით და შენ არავინ შეგეხება, დანარჩენი რაც გინდა ის აკეთე. ეს კონტრაქტი ქრება, რადგან სალხში შენთვის ყოფნა მაინც ფრონტზე ყოფნით დამთავრდა.
ახლა რუსეთი საკუთარ მოსახლეობას ახალ კონტრაქტს უდებს და ეუბნება, რომ რუსეთის ინტერესებს დაცვა და ბრძოლა სჭირდება, რაც შეიძლება სიკვდილით დასრულდეს, მაგრამ ეს საამაყო ამბავია - წინაპრებიც ასე იბრძოდნენ და კვდებოდნენო. ეს ყველაფერი პროაქტიულად კი არ უნდა გააკეთო, არამედ თუკი სახელმწიფო მოგიხმობს უნდა გაჰყვე მას და კითხვები არ დასვაო. მწყემსმა კეთილმა კარგად იცის რა არის სწორი და არაო. ყველა ჩვენ გვებრძვის თორემ რუსეთი რა შუაშიაო. იდეალი სტალინია და მის პრინციპებს უნდა დაემორჩილოთო.
- უკრაინაში სოციალურ კონტრაქტს ორი საფუძველი აქვს:
1. ყველანი ვებრძვით გარე, ისტორიულ მტერს, რომელის ჩვენს არსებობასა და იდენტობას ეგზისტენციალურ საფრთხეს უქმნის და მზადაა მოაწყოს გენოციდი.
2. ვებრძვით კორუფციას, რომელმაც ათწლეულობით უმძიმესი დარტყმა მიაყენა ქვეაყანას. ამ უკანასკნელზე როდესაც კითხვები გაჩნდა რამდენიმე დღის წინ, ხალხი ქუჩაში გამოვიდა და დემონსტრაციები გამართა კორუფციის ბიუროს დამოუკიდებლობის აღსადგენად.
 
 
 
более
голосование
ვინ გაიმარჯვებს რუსეთ - უკრაინის ომში?
голосование
Кстати