,
„დასავლეთი, რასაკვირველია, ზოგადად მხარს უჭერს ნატოში უკრაინის გაწევრიანების იდეას, მაგრამ გადაწყვეტილება კონსენსუსით ანუ ერთხმად უნდა იქნას მიღებული. გერმანია, აშშ, თურქეთი და უნგრეთი კი კიევის მიღებით დაინტერესებულნი არ არიან, - წერს გერმანული გაზეთი „ბერლინერ ცაიტუნგი“ (Berliner Zeitung) სტატიაში სათაურით „ნატოს საგარეო საქმეთა მინისტრების შეხვედრა ბრიუსელში: რატომ უნდა ელოდოს უკრაინა ალიანსში მიღებას კიდევ დიდხანს“ (ავტორი - ნიკოლას ბუტილინი), რომელშიც განხილულია უკრაინის პერსპექტივა ჩრდილოატლანტიკურ ალიანსში მისი მიღების თვალსაზრისით.
გთავაზობთ პუბლიკაციას შემოკლებით:
უკრაინას მოცდა მოუწევს. რამდენიმე დასავლელი დიპლომატის თქმით (მათ ანონიმ პირებად დარჩენა ისურვეს), საეჭვოა, რომ ნატომ უკრაინის თხოვნა შეასრულოს ალიანსში ქვეყნის სწრაფად მიღების თაობაზე. შესაბამისად, კიევის პოლიტიკური ხელმძღვანელობის იმედები, ვოლოდიმირ ზელენსკის მეთაურობით, რომ ნატოს 32 წევრს შორის კონსენსუსი იქნებოდა მიღწეული, ამ მომენტისათვის უკვე გაიფანტა. „კონსენსუსის მისაღწევად კვირეები და თვეებია საჭირო“, - იტყობინება ნატოს მაღალჩინოსანი წარმომადგენელი, რომლის თქმით, ბრიუსელში მინისტრების სამიტზე განხილული იქნება არა უკრაინის ალიანსში მიღების საკითხი, არამედ კიევისათვის დახმარების გაწევის გაფართოება - იმ მიზნით, რომ რუსეთთან მეომარ ქვეყანას სავარაუდო მოლაპარაკების წინ უპირატესი და უკეთესი პოზიციები ჰქონდეს.
„უკრაინა ჩვენი მეგობარია, მაგრამ...“
დღეისათვის უკრაინის ნატოში მიღებით დაინტერესებულები არ არიან არც ამერიკის შეერთებული შტატები და არც გერმანია. მოწინააღმდეგეთა რიგებში არიან ასევე თურქეთი, უნგრეთი და სლოვაკეთი. რაც შეეხებათ ბალტიისპირეთისა და სკანდინავიის ქვეყნებს, ისინი პირიქით - მხარს უჭერენ იდეას, რომ უკრაინა ახლო მომავალში ჩრდილოატლანტიკური სამხედრო ბლოკის წევრი გახდეს.
უკრაინა თვლის, რომ ნატოში წევრად მიღება მისი სამომავლო უსაფრთხოების ერთადერთ გარანტიას წარმოადგენს. ვაშინგტონის 1949 წლის ხელშეკრულების (ანუ წესდების) მე-5 პუნქტი კოლექტიური თავდაცვის სისტემის იმ ძირითად ელემენტს წარმოადგენს, რომელიც უკრაინას იზიდავს. მასში ნათქვამია, რომ თუ ნატოს რომელიმე წევრს სხვა სახელმწიფო თავს დაესხმება, ეს ყველა წევრზე თავდასხმას ნიშნავს: მოქმედებს პრინციპი - „ერთი ყველასათვის, ყველა ერთისათვის“. კიევი დაბეჯითებით მოითხოვს ნატოში დაჩქარებულ მიღებას, რადგან სხვა გარანტიებმა, მათ შორის ბუდაპეშტის 1994 წლის მემორანდუმმაც, ვერ გაამართლა.
„უკრაინისათვის 1990-იან წლებში რეალური, ეფექტური უსაფრთხოების გარანტიების მიუცემლობა შეცდომა იყო, რითაც რუსეთმა ისარგებლა“, - ნათქვამია უკრაინის საგარეო საქმეთა სამინისტროს განცხადებაში, რომელიც ნატოს მინისტერიალის წინ გამოქვეყნდა. კიევის აზრით, ეს სეცდომა რაც შეიძლება მალე უნდა გამოსწორდეს. „უკრაინას ჭირდება მკაფიო, იურიდიულად სავალდებულო უსაფრთხოების გარანტიები, რომლებშიც გამოხატული იქნება მისი შეტანილი წვლილი როგორც გლობალური ბირთვული განიარაღების პროცესში, ასევე საერთაშორისო მშვიდობისა და უსაფრთხოების განმტკიცებაში“, - აცხადებს უკრაინის დიპლომატიური უწყება, - „ბუდაპეშტის მემორანდუმის მტკივნეული გამოცდილების შემდეგ ჩვენ არანაირი ალტერნატივა აღარ გვრჩება უსაფრთხოების დაცვის საკითხში, თუ არა ნატოს სრულუფლებიან წევრად მიღება“.
„კიევი ღიზიანდება აბსტრაქტული დაპირებებით...“
მიუხედავად იმისა, რომ ნატოელები უკვე რამდენიმე წელია აცხადებენ, რომ უკრაინა „აუცილებლად გახდება“ ალიანსის წევრი და რომ კიევის გზა ნატოსაკენ „შეუქცევადია“, ჯერ-ჯერობით მისთვის გაწევრიანება არც არავის არ შეუთავაზებია და არც არანაირი კონკრეტული გრაფიკი არ არსებობს ალიანსში მიღებისათვის. უსაფუძვლო და აბსტრაქტული დაპირებები, განუხორციელებლი იმედების მიცემა უკრაინის მთავრობაში შესამჩნევ უკმაყოფილებასა და გაღიზიანებას იწვევს.
ბრიუსელის მინისტერიალი ნატოს ახალი გენმდივან მარკ რიუტესათვის მეორე სამიტია. ნატოს დედაქალაქში ელოდებიან ევროკავშირის ახალი მთავარი დიპლომატის კაია კალასისა და უკრაინელი მინისტრის ანდრეი სიბიგას ჩასვლას.
„სუფრა - ასე ჰქვია ქართულ მოლხენა-დროსტარებას, რომელიც სტუმართმოყვარეობისა და მხიარულების განსახიერებას წარმოადგენს. რომელი კერძებს მიირთმევენ ქართველები სტუმრებთან ერთად? ჩვენი კორესპონდენტი შეეცადა ქართული სუფრის დიდებულება ეჩვენებინა და დარწმუნდებით, რომ ეს მართლაც კარგად გამოუვიდა“, - ასე იწყება გერმანულ გაზეთ „ფრანკფურტერ ალგემაინე ცაითუნგში“ (Frankfurter Allgemeine Zeitung) გამოქვეყნებული სტატია სათაურით „ქართული სამზარეულოს მრავალფეროვნება“ (ავტორი - მაიკე ფონ გალენი).
გთავაზობთ პუბლიკაციას შემოკლებით:
„როცა მივედით, მაგიდა უკვე გაშლილი დაგვხვდა: თეფშებზე დაწყობილი ყველით და ლორით, ნიგვზის ფარშიანი ბადრიჯნით, მხალეულობით, მწვანილით, კიტრით და პომიდორით... მათ შორის ჩადგმულია გრაფინები მოცხარის წვენით და ტარხუნის ლიმონათის ბოთლებით. ოფიციანტი წითელ ღვინოს ბოკალებში ასხამს. გარეთ თბილისური საღამოა, რესტორან „რიგის“ დარბაზში გაშლილ გრძელ მაგიდაზე კი ქართული სუფრა - ქართული ქეიფი იწყება.
ისინი, რომლებიც ქართულ სამზარეულოს არ იცნობენ, მადააღძრულები სწრაფად მიირთმევენ სიმინდის ფქვილისაგან გამომცხვარ თბილ მჭადებს, სალათებს და ყველს. მაგრამ ვინც იცის, ის ნელ-ნელა ჭამს და მთავარს ელოდება...
ქართველი ქალბატონი თიკო ტუსკაძე, რომელიც ლონდონში ცხოვრობს, მაგრამ ახლა სამშობლოში იმყოფება, ჩვენი გიდის როლს ასრულებს და ქართულ სუფრას გვაცნობს როგორც „გემრიელი საჭმელების უსასრულო რიგს“. იგი კულინარული წიგნის ავტორია და გვიხსნის, თუ რომელი საჭმელი როგორ მივირთვათ.
ზოგიერთმა უკვე საკმაო რაოდენობის სალათა მიირთვა, რომ მაგიდაზე ახალი კერძები მოაქვთ - მოხრაკულ-მოთუშული სოკო, ხაჭაპური, ხორცით მომზადებული კერძები... საჭმლით სავსე თეფშები სულ უფრო მრავლდება და მაგიდაზე თავისუფალი სივრცე მცირდება, თუმცა ახალ-ახალი ნუგბარისათვის ადგილი მოიძებნება.
„სტუმართმოყვარეობა - ქართული კულტურის განუყოფელ ნაწილს წარმოადგენს, რაც კარგად არის გამოხატული ქართულ სუფრაში, როცა მაგიდას ეროვნულ სამზარეულოს კერზები ამშვენებს“, - განმარტავს მაკა თარაშვილი. რა თქმა უნდა, იგი ახალბედა სუფრის წევრებისაგან განსხვავებით, შეცდომებს არ უშვებს და ყველაფერს ერთად არ მიირთმევს. მან კარგად იცის, რა როდის უნდა მიირთვას და უცხოელ სტუმრებს ჭამის საიდუმლოებას ასწავლის: როდის დგება მწვადის, „ჩაქაფულის და საჭმელების მიღების დრო...
ქართული ტრადიციის თანახმად, სუფრაზე იმდენი საჭმელი უნდა იყოს, რომ სტუმრების წასვლის შემდეგაც საკმაო რაოდენობით უნდა დარჩეს: „სუფრა, რომელზეც არაფერი აღარ რჩება, საქართველოში არ არსებობს“, - ამბობს მაკა თარაშვილი, - მასპინძლები იფიქრებენ, რომ სტუმრები მშივრები დარჩნენ. ამიტომ ყველაფერი უამრავია“.
რესტორანი „ქეთო და კოტე“ ძველი თბილისის უბანში, შემაღლებულ ადგილზე მდებარეობს. დარბაზში მყუდრო გარემოა შექმნილი. მაგიდები ყოველთვის მდიდრულადაა გაშლილი - ტრადიციული კერძები თანამედროვე სტილითაა გაფორმებული. თავდაპირველად თვენ მოგართმევენ ცივ და ვეგეტარიანულ კერძებს, ბოსტნეულს, შემდეგ გამომცხავარს, ცომეულს, ბოლოს კი ხორცით მომზადებულ საჭმელებს.
ქართული სუფრის ტრადიციაა თამადა, ანუ დროსტარების ხელმძღვანელი. იგი სუფრის თავში ზის და სადღეგრძელოებს ამბობს. რესტორან „შატო მუხრანში“, სადაც ჩვენ ვიყავით (თბილისიდან ერთი საათის სავალზე), მეღვინე პატრიკ ჰონეფმა ჩვენი სტუმრობის სადიდებელი სადღეგრძელო წარმოსთქვა. გერმანელი მეღვინე უკვე მრავალი წელია საქართველოში ცხოვრობს, ოჯახიც აქ ჰყავს. პატრიკი მადლობას გვიხდის სტუმრობისათვის, რომ გერმანელი ტურისტები საქართველოთი დაინტერესდნენ და კავკასიურ ქვეყანას ეწვივნენ.
მასპინძელი გვიხსნის, რომ სუფრის თამადა ყურადღებით ისმენს სტუმრების საუბარს სადღეგრძელოებისათვის იმპულსის მისაცემად. იგი დისკუსიას ზომიერ მიმართულებას აძლევს და განწყობას ამაღლებს. ამიტომაც თამადა ისეთი პიროვნებაა, რომელიც ცნობილია თავისი კეთილი ხასიათით, გონებამახვილობით და ინტელექტით.
თუ როგორ მზადდება კლასიკური ქართული კერძები, ამას თქვენ თბილისიდან საკმაოდ მოშორებით, კახეთში გაიგებთ, სადაც ღვინის კომპანია „შუმის“ რესტორანი მდებარეობს. აქ სტუმარი საკუთარი თვალით ხედავს, თუ როგორ ცხვება ქართული თონის პური, როგორ კეთდება ხინკალი, რომელიც ქართული სამზარეულოს ერთ-ერთ დიდებულ და გემრიელ კერძს წარმოადგენს.
