,
ამერიკული ჟურნალის „ვაშინგტონ ეგზამინერის“ (Washington Examiner) ვებ-გვერდზე გამოქვეყნებულია სტატია სათაურით „რატომ აგრძელებს უკრაინა უტიფრად ქცევას უცხოური დახმარების თხოვნის დროს“ (ავტორი - ტომ როგანი).
გთავაზობთ პუბლიკაციას მცირე შემოკლებით:
უკრაინის სურვილი - რაც შეიძლება მეტი ეფექტური იარაღი და ფინანსური დახმარება მიიღოს რუსეთთან საბრძოლველად - სრულიად გასაგებია: კიევი თვლის, რომ მოსკოვი მის არსებობას ემუქრება.
მაგრამ უკრაინელი ჩინოვნიკების მანერა, რომ იარაღისა და ფულის თხოვნის დროს ისინი თავხედურად და უტიფრად იქცევიან, კაპრიზობენ და როცა მათ უცხოელი პარტნიორები ეუბნებიან, „გეხმარებით და ცოტაოდენი მადლობა მაინც გადაგვიხადეთო“, კიეველები ღიზიანდებიან და ქედმაღლობენ, ეს საკმაოდ ბევრ კითხვას იწვევს. გავიხსენოთ, მაგალითად, რა მოხდა პირველ აგვისტოს.
მარჩინ ფშიდაჩმა, პოლონეთის პრეზიდენტის ადმინისტრაციის საერთაშორისო პოლიტიკის განყოფილების ხელმძღვანელმა, განაცხადა, რომ „დროა უკრაინამ ღირსეულად შეაფასოს ის როლი, რომელსაც მის სასარგებლოდ პოლონეთი ასრულებს ბოლო თვეებისა და წლების განმავლობაშიო“. მართლაცდა, პოლონეთის დახმარება და თანადგომა ძალიან მნიშვნელოვანია: ვარშავამ კიევს 2022 წლის თებერვლიდან, ანუ რუსეთის არმიის შეჭრის დროიდან, 4,3 მილიარდი დოლარი გამოუყო.
და რა გააკეთა უკრაინის საგარეო საქმეთა სამინისტრომ მარჩინ ფშიდაჩის განცხადების საპასუხოდ? გაბრაზებულმა კიევმა პოლონეთის ელჩი გამოიძახა და „ყურები აუწია“ - მიანიშნა, რომ „ვარშავის განცხადება უკრაინელების უმადურობის შესახებ პოლონეთის მიერ გაწეული დახმარების მიმართ სინამდვილეს არ შეესაბამება, ამიტომ თქვენი პრეზიდენტის ადმინისტრაციის წარმომადგენლის განცხადება ჩვენთვის მიუღებელიაო“.
ვოლოდიმირ ზელენსკის ოფისის თანამშრომელი ანდრეი სიბიგა უფრო შორს წავიდა და ფეისბუქში ასე დაწერა: „როცა უკრაინა ომშია ჩაბმული და ამ დროს მას მადლობის გადახდას სთხოვ და ევაჭრები, ეს მზაკვრულ და მუხანათურ ქმედებას წარმოადგენს... ასეთი რამ არ უნდა ხდებოდეს. არაფერია იმაზე ცუდი, როცა შენი მხსნელი და გადამრჩენელი გადარჩენისათვის საფასურს გთხოვს, თანაც იმ დროს, როცა სისხლისაგან იცლები“. გულში ჩამწვდომი სიტყვებია, ვერაფერს იტყვი.
როგორც ჩანს, ვაჭრობაში“ ანდრეი სიბიგა გულისხმობს ვარშავის ზეწოლას კიევზე, რათა უკრაინამ პოლონეთში მარცვლეულის ექსპორტი შეამციროს. საქმე იმაშია, რომ უკრაინას სულ უფრო მეტი იაფფასიანი მარცვლეულის ექსპორტს ახდენს მეზობელ ქვეყანაში, რის შედეგადაც ადგილობრივი პოლონელი ფერმერები უკმაყოფილოები არიან. პოლონეთის მთავრობას კი ფერმერების უკმაყოფილება არ აწყობს, რადგან შემოდგომაზე საპარლამენტო არჩევნები უნდა ჩატარდეს. ჯერ-ჯერობით პრეზიდენტი ვოლოდიმირ ზელენსკი კატეგორიულად უარს აცხადებს მარცვლეულის ექსპორტის შემცირებაზე (კიევსა და ვარსავას შორის თავისუფალი ვაჭრობის პრინციპი მოქმედებს), რადგან რუსეთი შავი ზღვის ე.წ. „მარცვლეულის გარიგებიდან“ გავიდა და უკრაინის ნავსადგურებიდან ხორბლისა და სიმინდის ექსპორტი თითქმის შეწყდა.
თუმცა ამ დროს პრობლემა ის არ არის, რომ უკრაინა მარცვლეულის ექსპორტის საკითხში მტკივნეულ მსხვვერპლზე წავიდეს. საკითხი ეხება იმას, რომ უკრაინელი ჩინოვნიკები სპეციალურად ამწვავებენ დიპლომატიურ უთანხმოებას უცხოეთის მთავრობებთან - ითხოვენ სულ უფრო მეტს და ყურადღებას არ ქცევენ დასავლელი ქვეყნების ინტერესებს. ისინი თავიანთ ქმედებას იმით ამართლებენ, რომ აგრესორ რუსეთს ებრძვიან, სისხლს ღვრიან და ამ დროს ყველა ქვეყანა ვალდებულია კიევს დახმარება ულაპარაკოდ გაუწიოს, დაყვედრებისა და მადლობის გადახდის მოთხოვნის გარეშე. მორჩა და გათავდა.
უკრაინის რისხვა მხოლოდ პოლონეთს არ დაატყდა თავს, კიევის საყვედურები სხვა ქვეყნებმაც იწვნიეს, მაგალითად დიდმა ბრიტანეთმა. გასულ თვეში ბრიტანელმა ტავდაცვის მინისტრმა ბენ უოლესმა, კიევში ყოფნისას, როცა მას უკრაინელებმა იარაღისა და სამხედრო მასალების გრძელი ჩამონათვალი გადასცეს - „აქ რაც არის აღნიშნული, ყველაფერი უნდა მოგვცეო“, მინისტრმა ვერ მოითმინა და მასპინძლებს უთხრა - „რა ამბავია ამხელა სია, თქვენ მე “ამაზონი“ (ამერიკული სავაჭრო ინტერნეტკომპანია) ხომ არ გგონივართ, თქვენგან ერთი პატარა მადლობაც არ გამიგიაო“. სხვათა შორის, დიდი ბრიტანეთი უკრაინის ერთ-ერთი მთავარი მოკავშირეა (აშშ-ის შემდეგ) და კიევს 10,8 მილიარდი დოლარის დახმარება გაუწია. ლონდონმა ისეთი ნაბიჯებიც კი გადადგა კიევის დასახმარებლად, რასაც ვაშინგტონიც კი ვერ ბედავს - უახლესი რაკეტები და მძიმე ტექნიკა მიაწოდა.
ვოლოდიმირ ზელენსკიმ კი ბენ უოლესის საყვედურზე ასეთი ირონიული პასუხი გასცა: „მე არ ვიცი ამ კაცს რა აქვს მხედველობაში. არ ვიცი, როგორ გადავუხადო მადლობა. მომწეროს, როგორ ვთქვა და მეც ისე ვეტყვი მადლობას. თუ უნდა, ყოველ დილით გავიმეორებ: მადლობა, მადლობა და მადლობა“.
როცა დიდ ბრიტანეთში უკრაინის ელჩს ვადიმ პრისტაიკოს ტელეინტერვიუს დროს ჰკითხეს, „რას იტყოდით თქვენი პრეზიდენტის ასეთ ნათქვამზეო“, დიპლომატმა ვოლოდიმირ ზელენსკის განცხადების შერბილება და ბრიტანელთა წყენის განმუხტვა სცადა და თქვა, „პრეზიდენტს ნათქვამი ცოტა სარკასტულად გამოუვიდაო“. ეს რომ ვოლოდიმირ ზელენსკიმ გაიგო, ვადიმ პრისტაიკო იმავ წუთს თანამდებობიდან მოხსნა.
ვფიქრობ, უკრაინის მადლობა გაწეული დახმარებისთვის ფორმალური და უსაფუძვლო მოთხოვნა არ არის. მადლობა, მორალურად და ზნეობრივად, იმიტომ არის საჭირო, რომ დასავლეთის ქვეყნების ხალხები უფრო მტკიცედ გამოვიდნენ კიევის დასახმარებლად. შესაბამისად, მათ მიერ არჩეულ მთავრობებს უფრო მეტი მოტივაცია ექნებათ უკრაინის დასახმარებლად.
დასკვნა: უკრაინის რწმენა, რომ ის თავისუფალი სამყაროს ფართო დახმარებას საჭიროებს აგრესორ რუსეთისადმი წინააღმდეგობის გაწევისას, სრულიად გასაგებია და ეჭვს არ იწვევს. მაგრამ თუ უკრაინა ყოველთვის რეფლექტორულ გამოხტომებს გააკეთებს დასავლელი მზრუნველების მორიდებულ თხოვნებზე - „ცოტა პატივისცემა მაინც გამოიჩინეო“, კიევი ამით საკუთარ თავს დათვურ სამსახურს გაუწევს. თუ უკრაინის ხელმძღვანელები საკუთარ თავს არ გააკონტროლებენ გამონათქვამებში, ისინი სამომავლო შანსს დაკარგავენ, რომ დახმარება კვლავ გულუხვი იქნება.
წყარო: https://www.washingtonexaminer.com/opinion/ukraine-rude-foreign-aid
