,
1937 წლის 12 აგვისტოს, ქვიშხეთის მწერალთა დასასვენებელ სახლში დააპატიმრეს მიხეილ ჯავახიშვილი. ის წამოიყვანეს თბილისში და მოათავსეს შინსახკომის საპატიმროში.
საკნის კართან რომ მიიყვანეს და ხელი უბიძგეს, ერთ-ერთმა პატიმარმა, რომელიც ყველაზე ახლოს იყო კართან, დაიძახა, მიხეილ ჯავახიშვილი მოიყვანეს ჩვენთანო. საკანი გადავსებული გახლდათ - დასაწოლი კი არა, ფეხზე დასადგომი ადგილი ჭირდა... მაგრამ მწერლისთვის უმალ გამოინახა კუთხე. მას თეთრი ტანისამოსი ეცვა, განუყრელი ხელჯოხი კი, რომელიც ქვიშხეთიდან წამოყვანისასაც ეჭირა, ცხადია, აღარ ჰქონდა...
პირველ დაკითხვებს თავად ლავრენტი ბერია ესწრებოდა. ცემა და წამება მისი ბრძანებით, მის თვალწინ მიმდინარეობდა. მიუხედავად ჯოჯოხეთური ტანჯვისა, ჯავახიშვილი მაინც ახერხებდა მხნეობა შეენარჩუნებინა და დაკითხვიდან დაკითხვამდე თანასაკნელებს ხან რას უამბობდა და ხან რას. ერთხელ, რაღაც საინტერესო ამბავს ჰყვებოდა თურმე, როცა საკნის კარი გაღებულა და დასაკითხად გაუყვანიათ. უკან კარგა ხნის შემდეგ დაუბრუნებიათ - ნაწამები, ძალაგამოცლილი, გონებამიხდილი. პატიმრებს დაუწვენიათ და გარს შემოხვევიან. ცოტა ხანში, მწერალს თვალები გაუხელია და უკითხავს, გეთაყვა, სად გავჩერდი აღარ მახსოვსო და პასუხი რომ მოუსმენია, თხრობა გაუგრძელებია...
"როცა ჩეკისტები თავს დაგვადგნენ და მამას დაპატიმრების ორდერი წარუდგინეს. მე და ჩემი ძმა რამაზი ოთახიდან გამოვცვივდით და დავინახეთ, როგორ წამოდგა საწოლიდან მამა, როგორ ჩაიცვა თეთრი კოსტიუმი და უსიტყვოდ გაჰყვა ჩეკისტებს. ჩემი და, ქეთევანი, მათ რაღაცას უყვებოდა. დედა კი გაოგნებული იდგა." - რუსუდან ჯავახიშვილის მოგონებიდან.
,,მას გამძაფრებული პატრიოტული შეგნება ჰქონდა: რუსულ-ქართული ჟარგონი, დამახინჯებული ქართული წარწერა მაღაზიის აბრაზე ან დაწესებულების ფასადზე თითქოს პირად შეურაცხყოფას აყენებდა. შეიძლება მისი მტკივნეული პატრიოტიზმი იმითაც აიხსნებოდა, რომ საქართველოს განაპირა პროვინციიდან წარმოსდგებოდა, მარაბდის რაიონიდან, სადაც ქართველ ხალხს ყველაზე მეტი სისხლი დაუღვრია მტრის ურდოებთან ბრძოლაში." - წერს გერონტი ქიქოძე, რომელიც ერთადერთი იყო ჯავახიშვილის თანამედროვეებში, ვინც 26 ივლისს, მწერალთა კავშირის პრეზიდიუმის გადაწყვეტილებას: „მიხეილ ჯავახიშვილი, ჯაშუში და დივერსანტი, განდევნილ იქნას მწერალთა კავშირიდან და ფიზიკურად განადგურდეს“ - მხარი არ დაუჭირა და სხდომა პროტესტის ნიშნად დატოვა.
საბჭოთა დიქტატურას მოთმინების ფიალა ოთხი დღით ადრე, 22 ივლისს აევსო. როდესაც, პაოლო იაშვილმა მწერალთა კავშირის შენობაში თავი მოიკლა და ფუნქციონერებმა ამ ფაქტზე რეზოლუცია მიიღეს, სადაც იაშვილის "ქმედება" ანტისაბჭოთა პროვოკაციად შერაცხეს. ჯავახიშვილი არ შეუერთდა მათ და მწერლის გამბედაობა შეაქო..
მოგვიანებით, რეაბილიტირებული მწერლის იუბილზე, ნოდარ დუმბაძემ თქვა:
,,... ვაი, რა ვიწრო ნაოჭი, ღარი და ხნული ჰქონია ტვინში იმას, ვისაც ეგონა, რომ მის სახელს წაშლიდა ქვეყნიერებაზე. ტკივილი ტკივილად დარჩა. თორემ ჯავახიშვილი იმ პატიოსან თვალსა ჰგავს, ერის საგანძურის სეიფში რომ დევს, რომელსაც ვერც მოიპარავ, ვერც გაყიდი და ვერც იყიდი, რადგან ერთადერთია, უნიკალური და ფასდაუდებელი. ახლა ჯავახიშვილის წიგნები ყველა ოჯახში აწყვია, როგორც განძი, როგორც გაფრთხილება, გამოფხიზლება, სიმართლე, აღიარება, სიყვარული, თავდავიწყება, ინტერნაციონალიზმიც და პატრიოტიზმიც, ყველაფერი ის, რითაც სუნთქავს ქართველი ხალხი. იგი ილიას პირდაპირი მემკვიდრე იყო, ამოღებული ხმალივით შიშველი და სამშობლოს საკურთხეველზე ზვარაკად მიტანილი. ჯავახიშვილისნაირი მწერლები საერთოდ არ კვდებიან, და თუ კვდებიან, ხელმეორედ იბადებიან. ესე იგი, ერსა და მის მშობელ ხალხს არ ძალუძთ მის გარეშე სიცოცხლე. ასე იბადება უკვდავება ქვეყნიერებაზე და ასე დაიბადა საქართველოში მიხეილ ჯავახიშვილი."
მწერალი, საზოგადო მოღვაწე, საქართველოს დამოუკიდებლობის ქომაგი, სხვადასხვა დროს რეპრესირებული და წლობით აკრძალული ავტორი, ქართული რეალისტური რომანის ფუძემდებელი - მიხეილ ჯავახიშვილი, 1937 წლის 14 აგვისტოს დააპატიმრეს და ბერიას თანდასწრებით, წამებისგან დაუძლურებულს მოაწერინეს ხელი „დანაშაულის აღიარებაზე“. დახვრიტეს იმავე წლის 30 სექტემბერს. მწერლის არქივი გაანადგურეს, ქონებას კონფისკაცია გაუკეთეს. მოგვიანებით დახვრიტეს მისი ძმაც
შშ-ის პრეზიდენტმა, დონალდ ტრამპთან ვენესუელას პრეზიდენტ ნიკოლას მადუროს გასულ თვეში გამართული სატელეფონო საუბრის დროს გადადგომის და ქვეყნის უსაფრთხოდ დატოვებისთვის ვადა გასული კვირის პარასკევამდე მისცა, - ინფორმაციას Reuters-ი ავრცელებს.
გამოცემა წერს, რომ 21 ნოემბრის საუბარს წინ უძღოდა აშშ-ის მიერ ვენესუელაზე ზეწოლის გაზრდა თვეების განმავლობაში, მათ შორის კარიბის ზღვის აუზში ნარკოტიკების კონტრაბანდაში სავარაუდოდ ჩართულ გემებზე დარტყმები, ტრამპის მუქარა ხმელეთზე სამხედრო ოპერაციების გაფართოების შესახებ და Cartel de los Soles-ის, ჯგუფის, რომლის წევრიც ტრამპის ადმინისტრაციის განცხადებით, მადუროა, უცხოურ ტერორისტულ ორგანიზაციად გამოცხადება.
Reuters-ის წყაროების ცნობით, სატელეფონო საუბრისას მადურომ ტრამპს განუცხადა, რომ მზად იყო დაეტოვებინა ვენესუელა იმ პირობით, რომ მას და მის ოჯახის წევრებს სრული სამართლებრივი ამნისტია ექნებოდათ, მათ შორის აშშ-ის ყველა სანქციის მოხსნა და სისხლის სამართლის საერთაშორისო სასამართლოში მისი საქმის შეწყვეტა.
მან ასევე მოითხოვა სანქციების მოხსნა 100-ზე მეტი ვენესუელელი ჩინოვნიკისთვის, რომელთაგან ბევრს აშშ ადამიანის უფლებების დარღვევაში, ნარკოტიკებით ვაჭრობაში ან კორუფციაში ადანაშაულებს,
მადურომ ასევე ითხოვა, რომ ახალი არჩევნების ჩატარებამდე დროებითი მთავრობის ხელმძღვანელი ვიცე-პრეზიდენტ დელსი როდრიგესი ყოფილიყო.
სატელეფონო საუბარის დრომ ტრამპმა მისი მოთხოვნების უმეტესობა უარყო, თუმცა მადუროს უთხრა, რომ მას ერთი კვირა ჰქონდა ოჯახის წევრებთან ერთად ვენესუელას დასატოვებლად.
წყაროების ცნობით, უსაფრთხო გასვლის ვადა პარასკევს ამოიწურა, რის გამოც ტრამპმა შაბათს ვენესუელას საჰაერო სივრცის დახურვის შესახებ განაცხადა.
მადურო და მისი მთავრობა აშშ-ის ადმინისტრაციის ყველა ბრალდებას უარყოფენ და აცხადებენ, რომ შეერთებულ შტატებს ვენესუელაში რეჟიმის შეცვლა სურს, რათა ქვეყნის უზარმაზარი ბუნებრივი რესურსები, მათ შორის ნავთობი, გააკონტროლოს.
