,
დღეს რუსეთ-უკრაინის ომის ორი ფრონტია ყველაზე მეტად მნიშვნელოვანი - კურსკის ოლქში და დონბასში. უკრაინული პრესა, რომელიც საომარ პირობებში იმყოფება და, ბუნებრივია, გარკვეული ცენზურის პირობებშიც, მნიშვნელოვან ყურადღებას უთმობს ორივე ფრონტზე მიმდინარე მოვლენებს.
კიევის გაზეთ „აპოსტროფში“ (Апостроф) დაბეჭდილია სტატია სათაურით „კურსკის ოპერაციამ მსოფლიოში დიდი რეზონანსი გამოიწვია, მაგრამ რა ხდება პოკროვსკთან მიმართებით?“ (ავტორი - ვიქტორ მუჟენკო, სამხედრო მიმომხილველი), რომელშიც კომენტირებულია მიმდინარე საბრძოლო მოქმედებები ისტორიული ფაქტების გათვალისწინებით.
გთავაზობთ პუბლიკაციას სრული სახით
„უკრაინის ჯარების მოულოდნელმა და სწრაფმა კონტრშეტევამ რუსეთის კურსკის ოლქში დასავლეთში და, საერთოდ, მსოფლიოში დიდი რეზონანსი გამოიწვია, მაგრამ იმავდროულად რიგი სტრატეგიული რისკებიც შექმნა, განსაკუთრებით დონბასში, სტრატეგიული მნიშვნელობის ქალაქ პოკროვსკთან დაკავშირებით
ისტორიული პარალელები
პოკროვსკს გადამწყვეტი მნიშვნელობა აქვს დონბასისათვის და თუ რუსეთი ამ ქალაქს აიღებს (გააკონტროლებს), საფრთხე უკრაინის მთელ სამხრეთ-აღმოსავლეთს დაემუქრება: ანუ, სხვაგვარად რომ ვთქვათ, „ვინც პოკროვსკს ფლობს, ის აკონტროლებს უკრაინის სამხრეთ-აღმოსავლეთ ნაწილსაც“.
დღეს პოკროვსკის ირგვლივ შექმნილი სიტუაცია არა მარტო დონბასისათვის არის საფრთხის შემცველი, არამედ მისი დაკავებით მტერს ზაპოროჟიეს ოლქის გაკონტროლებაც შეუძლია, შემდეგ დნეპროპეტროვსკის ოპერატიული სივრცის დაუფლება და პერსპექტივაში - ხარკოვისათვის ალყის შემორტყმაც. ეს სწორედ ის არის, რის გაკეთებაც და რეალიზებაც ვერ შეძლო საბჭოთა წითელმა არმიამ კურსკის ბრძოლის შემდეგ, 1943 წლის ივლის-აგვისტოში.
საქმე იმაშია, რომ მეორე მსოფლიო ომის საბჭოთა კავშირ-გერმანიის ფრონტზე, კურსკის ბრძოლის შემდეგ საბჭოთა სარდლობას დაგეგმილი ჰქონდა ესარგებლა თავისი უპირატესობით და სწრაფად დაეკავებინა კურსკის სამხრეთ-დასავლეთით მდებარე სტრატეგიული მნიშვნელობის ქალაქები, რომლებიც გერმანელების მიერ იყვნენ ოკუპირებულნი, მაგრამ ეს გეგმა მთლიანად ვერ განხორციელდა ვერმახტის ძლიერი წინააღმდეგობისა და საბჭოთა გენშტაბის მიერ დაშვებული შეცდომების გამო.
დღევანდელი სიტუაცია აჩვენებს, რომ რუსეთის არმია, ამჯერად დონბასში, სწორედ მსგავსი ჩანაფიქრის რეალიზაციას ცდილობს, რათა უკრაინის სამხრეთ-აღმოსავლეთი ნაწილის გაკონტროლება მოახერხოს.
საფრთხე უკრაინისათვის
რუსეთის არმიის მიერ პოკროვსკის აღება არსებითად შეცვლის ძალთა ბალანსს რეგიონში. პოკროვსკის აღება გზას გაუხსნის რუსულ ჯარს წინსვლისათვის და დიდ საფრთხეს შექუმნის სხვა ოლქებსაც, მათ შორის ზაპოროჟიესა და დნეპროპეტროვსკის ოლქებს.
უკრაინამ თავისი ძალისხმევის კონცენტრირება უნდა მოახდინოს ამ კრიტიკული წერტილების დასაცავად.
სამხედრო პროფესიონალიზმის მნიშვნელობა
ამგვარი გამოწვევების თავიდან ასაცილებლად ან მათდამი წინააღმდეგობის გასაწევად, აუცილებელია დავეყრდნოთ უკრაინის არმიის პროფესიონალი ოფიცრების, სამხედრო მოსამსახურეების გამოცდილებასა და ცოდნას, რომლებსაც სტრატეგიული გადაწყვეტილებების მიღება შეუძლიათ.
სამხედრო ლიდერებს, შესაბამისი განათლებით და ბრძოლებში გამოწრთობილი უნარ-ჩვევებით, შეუძლიათ უკეთესად სეაფასონ ქვეყნის წინაშე მდგარი რისკები და ოპტიმალური გადაწყვეტილებები მიიღონ.
დასკვნები:
თანამედროვე ომებში, ისევე როგორც ისტორიულ კონლიქტებში, გადამწყვეტი მნიშვნელობა აქვს პროფესიონალიზმს და სტრატეგიულ დაგეგმვას.
უკრაინამ ყურადღების კონცენტრირება უნდა მოახდინოს თავისი საკვანძო ტერიტორიის დასაცავად, თავია აარიდოს გაუთვლელ სარისკო ოპერაციებს, რომლებსაც შეუძლიათ ყურადღების გაფანტვა (გადატანა) მთავარი საფრთხე-მუქარებისაგან და შეარჩიოს ჯარების გამოყენების ისეთი ფორმები და ხერხები, რომლებიც მათი შესაძლებლობების ადექვატური იქნება. გამარჯვების უზრუნველყოფა შეიძლება მხოლოდ სამხედრო პროფესიონალებისა და არმიის ლიდერების თანწყობილი მუშაობის წყალობით.
წყარო: https://apostrophe.ua/
„სუფრა - ასე ჰქვია ქართულ მოლხენა-დროსტარებას, რომელიც სტუმართმოყვარეობისა და მხიარულების განსახიერებას წარმოადგენს. რომელი კერძებს მიირთმევენ ქართველები სტუმრებთან ერთად? ჩვენი კორესპონდენტი შეეცადა ქართული სუფრის დიდებულება ეჩვენებინა და დარწმუნდებით, რომ ეს მართლაც კარგად გამოუვიდა“, - ასე იწყება გერმანულ გაზეთ „ფრანკფურტერ ალგემაინე ცაითუნგში“ (Frankfurter Allgemeine Zeitung) გამოქვეყნებული სტატია სათაურით „ქართული სამზარეულოს მრავალფეროვნება“ (ავტორი - მაიკე ფონ გალენი).
გთავაზობთ პუბლიკაციას შემოკლებით:
„როცა მივედით, მაგიდა უკვე გაშლილი დაგვხვდა: თეფშებზე დაწყობილი ყველით და ლორით, ნიგვზის ფარშიანი ბადრიჯნით, მხალეულობით, მწვანილით, კიტრით და პომიდორით... მათ შორის ჩადგმულია გრაფინები მოცხარის წვენით და ტარხუნის ლიმონათის ბოთლებით. ოფიციანტი წითელ ღვინოს ბოკალებში ასხამს. გარეთ თბილისური საღამოა, რესტორან „რიგის“ დარბაზში გაშლილ გრძელ მაგიდაზე კი ქართული სუფრა - ქართული ქეიფი იწყება.
ისინი, რომლებიც ქართულ სამზარეულოს არ იცნობენ, მადააღძრულები სწრაფად მიირთმევენ სიმინდის ფქვილისაგან გამომცხვარ თბილ მჭადებს, სალათებს და ყველს. მაგრამ ვინც იცის, ის ნელ-ნელა ჭამს და მთავარს ელოდება...
ქართველი ქალბატონი თიკო ტუსკაძე, რომელიც ლონდონში ცხოვრობს, მაგრამ ახლა სამშობლოში იმყოფება, ჩვენი გიდის როლს ასრულებს და ქართულ სუფრას გვაცნობს როგორც „გემრიელი საჭმელების უსასრულო რიგს“. იგი კულინარული წიგნის ავტორია და გვიხსნის, თუ რომელი საჭმელი როგორ მივირთვათ.
ზოგიერთმა უკვე საკმაო რაოდენობის სალათა მიირთვა, რომ მაგიდაზე ახალი კერძები მოაქვთ - მოხრაკულ-მოთუშული სოკო, ხაჭაპური, ხორცით მომზადებული კერძები... საჭმლით სავსე თეფშები სულ უფრო მრავლდება და მაგიდაზე თავისუფალი სივრცე მცირდება, თუმცა ახალ-ახალი ნუგბარისათვის ადგილი მოიძებნება.
„სტუმართმოყვარეობა - ქართული კულტურის განუყოფელ ნაწილს წარმოადგენს, რაც კარგად არის გამოხატული ქართულ სუფრაში, როცა მაგიდას ეროვნულ სამზარეულოს კერზები ამშვენებს“, - განმარტავს მაკა თარაშვილი. რა თქმა უნდა, იგი ახალბედა სუფრის წევრებისაგან განსხვავებით, შეცდომებს არ უშვებს და ყველაფერს ერთად არ მიირთმევს. მან კარგად იცის, რა როდის უნდა მიირთვას და უცხოელ სტუმრებს ჭამის საიდუმლოებას ასწავლის: როდის დგება მწვადის, „ჩაქაფულის და საჭმელების მიღების დრო...
ქართული ტრადიციის თანახმად, სუფრაზე იმდენი საჭმელი უნდა იყოს, რომ სტუმრების წასვლის შემდეგაც საკმაო რაოდენობით უნდა დარჩეს: „სუფრა, რომელზეც არაფერი აღარ რჩება, საქართველოში არ არსებობს“, - ამბობს მაკა თარაშვილი, - მასპინძლები იფიქრებენ, რომ სტუმრები მშივრები დარჩნენ. ამიტომ ყველაფერი უამრავია“.
რესტორანი „ქეთო და კოტე“ ძველი თბილისის უბანში, შემაღლებულ ადგილზე მდებარეობს. დარბაზში მყუდრო გარემოა შექმნილი. მაგიდები ყოველთვის მდიდრულადაა გაშლილი - ტრადიციული კერძები თანამედროვე სტილითაა გაფორმებული. თავდაპირველად თვენ მოგართმევენ ცივ და ვეგეტარიანულ კერძებს, ბოსტნეულს, შემდეგ გამომცხავარს, ცომეულს, ბოლოს კი ხორცით მომზადებულ საჭმელებს.
ქართული სუფრის ტრადიციაა თამადა, ანუ დროსტარების ხელმძღვანელი. იგი სუფრის თავში ზის და სადღეგრძელოებს ამბობს. რესტორან „შატო მუხრანში“, სადაც ჩვენ ვიყავით (თბილისიდან ერთი საათის სავალზე), მეღვინე პატრიკ ჰონეფმა ჩვენი სტუმრობის სადიდებელი სადღეგრძელო წარმოსთქვა. გერმანელი მეღვინე უკვე მრავალი წელია საქართველოში ცხოვრობს, ოჯახიც აქ ჰყავს. პატრიკი მადლობას გვიხდის სტუმრობისათვის, რომ გერმანელი ტურისტები საქართველოთი დაინტერესდნენ და კავკასიურ ქვეყანას ეწვივნენ.
მასპინძელი გვიხსნის, რომ სუფრის თამადა ყურადღებით ისმენს სტუმრების საუბარს სადღეგრძელოებისათვის იმპულსის მისაცემად. იგი დისკუსიას ზომიერ მიმართულებას აძლევს და განწყობას ამაღლებს. ამიტომაც თამადა ისეთი პიროვნებაა, რომელიც ცნობილია თავისი კეთილი ხასიათით, გონებამახვილობით და ინტელექტით.
თუ როგორ მზადდება კლასიკური ქართული კერძები, ამას თქვენ თბილისიდან საკმაოდ მოშორებით, კახეთში გაიგებთ, სადაც ღვინის კომპანია „შუმის“ რესტორანი მდებარეობს. აქ სტუმარი საკუთარი თვალით ხედავს, თუ როგორ ცხვება ქართული თონის პური, როგორ კეთდება ხინკალი, რომელიც ქართული სამზარეულოს ერთ-ერთ დიდებულ და გემრიელ კერძს წარმოადგენს.
