რუსეთის გაზეთ „იზვესტიის“ (Известия) 8 აგვისტოს ნომერში გამოქვეყნებულია სტატია სატაურით „აგვისტოს პრელიუდია“, რომლის ავტორია ოლეგ კარპოვიჩი, მოსკოვის დიპლომატიური აკადემიის პრორექტორი. მასალაში გაანალიზებულია 2008 წლის აგვისტოში მომხდარი რუსეთ-საქართველოს ომის მნიშვნელობა თანამედროვე მსოფლიო წესრიგისათვის. ბუნებრივია, ავტორი რუსეთის სახელმწიფო პოზიციას იცავს და ცდილობს, „ხუთდღიანი ომი“ მოსკოვისათვის აუცილებელ საბედისწერო მოვლენად წარმოაჩინოს, საკუთარი ინტერესების დაცვისათვის.
გთავაზობთ პუბლიკაციის ტექსტს:
„ზუსტად 15 წლის წინათ მოხდა მოვლენა, რომელიც, გადაუჭარბებლად შეიძლება ითქვას, რომ გარდამტეხი გახდა რუსეთის უახლეს ისტორიაში. სამხრეთ ოსეთის წინააღმდეგ მიხეილ სააკაშვილის რეჟიმის აგრესიის საპასუხოდ, რუსეთის ფედერაციამ, კოლექტიური დასავლეთისა და მისი მარიონეტებისათვის მოულოდნელად, ჩუმად არ დარჩა და მზადყოფნა გამოავლინა ყველა საშუალებით დაეცვა როგორც საკუთარი, ასევე თავისი მოკავშირეების ეროვნული ინტერესები. 2008 წლის აგვისტოს გარეშე არ მოხდებოდა არც ყირიმის დაბრუნება და არც დონბასის მოსახლეობის დაცვა გენოციდისაგან. საქართველოს იმდროინდელი ხელისუფლების ავანტიურა, რომელიც მნიშვნელოვანწილად თბილისის დასავლელი მფარველებისაგან იმართებოდა, გამიზნული იყო არა მარტო სოხუმისა და ცხინვალის ძალის გამოყენებით დამორჩილებისაკენ, არამედ რუსეთის ფედერაციის საგარეოპოლიტიკური პოზიციების ძირის გამოთხრისაკენ.
2008 წლის აგვისტოს მოვლენებს წინ უძღოდა ნატოს სამიტი ბუქარესტში, რომელმაც ოფიციალურად მიიღო დოკუმენტი დაპირებით - „საქართველო და უკრაინა ალიანსის წევრები გახდებიან“. ნატოელების ეს ნაბიჯი განპირობებული იყო ერთი წლით ადრე რუსეთის პრეზიდენტის მიუნჰენის კონფერენციაზე გამოსვლის დროს გაჟღერებული დებულებებით, რომელიც სიმბოლურად გამოხატავდა მოსკოვის ახალ კურსზე გადასვლას - უფრო გაბედული ნაბიჯების გადადგმას იმ მსოფლიო წესრიგის წინააღმდეგ, რომელსაც ვაშინგტონი ცინიკურად უწოდებდა „დასავლური წესების დაცვაზე დაფუძნებულს“.
ნატოს წევრი ქვეყნების ლიდერები თავდაჯერებულად იმედოვნებდნენ, რომ რუსეთს „თავის ადგილს მიუჩენდნენ“. მათ ყურად არ იღეს ვლადიმერ პუტინის გართხილება და ისეთი პოზა დაიკავეს, რომ ყველაფრის გაკეთებას შეძლებდნენ მოსკოვისა და საერთაშორისო საზოგადოების ინტერესების გათვალისწინების გარეშე. ამ კომბინაციის მეორე ეტაპი სწორედ მიხეილ სააკაშვილის სამხედრო აქცია უნდა ყოფილიყო, რომელიც მოწოდებული იქნებოდა სიმბოლურად დაეფიქსირებინა [აშშ-ის მიერ] თავხედურად და უაპელაციოდ გამოცხადებული „ერთპოლუსიანობის“ იდეის ტრიუმფი
რუსეთის საპასუხო მოქმედებამ დასავლეთი სწრაფად გამოაფხიზლა და იძულებული გახადა პოსტსაბჭოთა სივრცის გაკონტროლების გეგმების რეალიზება გადაეწია, თუმცა მათზე უარი არ უთქვამს. ამასთან, მოსკოვის მიერ „წითელი ხაზების“ მონიშვნამ ევროპა და ამერიკა დააფიქრა. სწორედ ამიტომ რუსეთ-უკრაინის დაპირისპირება დასავლეთთან პირდაპირი - ფატალური - შეტაკება კი არ არის, არამედ ჰიბრიდული ომის ხასიათს ატარებს.
გარდა ამისა, მიხეილ სააკაშვილის ოპერაციის კრახი იმის თვალსაჩინოება გახდა, რომ რუსეთის დაპირისპირება ყოფილ საბჭოთა ხალხებთან ხელოვნური განზრახვას წარმოადგენს. საქართველო, რომელიც არამარტო გამოფხიზლდა „ვარდების რევოლუციით“ გამოწვეული „სიმთვრალისაგან“, არამედ უარიც განაცხადა ანტირუსულ ალიანსში შესვლაზე, თანაც საკუთარი ევროინტეგრაციული კურსის საზიანოდ. რა თქმა უნდა, ისეთი კონფლიქტები, რომელიც 15 წლის მოხდა, უკვალოდ არ ქრება, ამიტომაც ჩვენი ქვეყნების ურთიერთობის გაუმჯობესებას წლები და ათწლეულებიც კი შეიძლება დაჭირდეს.
და მაინც 2008 წლის აგვისტოში რუსეთის ეფექტური პასუხი, როგორი პარადოქსულიც არ უნდა იყოს, დაგვეხმარა თავიდან აგვეცილებინა უფრო მძიმე შეტაკების მუქარა და დე-ფაქტოდ გადაწყვიტა აფხაზეთისა და სამხრეთ ოსეთის კუთვნილების პრობლემა: ეს „გორდიას კვანძი“ ელვისებურად, მტკივნეულად, მაგრამ მაინც გადაიჭრა.
დროთა განმავლობაში 15 წლის წინანდელი კრიზისი უკიდურესად მნიშვნელოვან პრელიუდიად მოჩანს მსოფლიო სისტემის ხანგრძლივი და მძიმე ტრანსფორმაციისაკენ. იმ დროს ცოტა ვინმეს თუ შეეძლო წარმოედგენია, თუ რა გამოწვევებს შეეჯახებოდა ჩვენი ქვეყანა იმ შემთხვევაში, თუ „დასავლური წესებით“ ითამაშებდა. ერთი რამ ნათელია: სწორედ ცხინვალის ბრძოლებმა გააცნობიერებინა რუსეთს თავისი ახალი ისტორიული როლი და იმ არჩევანის გარდაუვალობა, რომელმაც ჩვენ დრევანდელ საბედისწერო ბრძოლამდე მიგვიყვანა და რომელსაც ჭეშმარიტად ეგზისტენციური ხასიათი აქვს მიღებული.
წყარო: https://iz.ru/sites/default/files/pdf/2023/08_08_2023.pdf
თბილისის მერია გადასასვლელ ხიდთან, ცოტნე დადიანისა და სადგურის მოედნის დამაკავშირებელი ესტაკადის მშენებლობას გეგმავს. ახალი ინფრასტრუქტურული პროექტი 2026 წლის ბიუჯეტში უკვე გათვალისწინებულია და მასზე მომდევნო წელს 10 მილიონი ლარი დაიხარჯება, 2027 წელს კი დამატებით 87.5 მილიონი ლარი. მთლიანობაში 280-მეტრიანი ესტაკადის პროექტირება-მშენებლობის წინასწარი სავარაუდო ღირებულება 100 მილიონ ლარს შეადგენს. პროექტზე საგზაო მარშრუტის კვლევაზე 2025 წელს უკვე 2.5 მილიონი ლარი დაიხარჯა.
2026 წლის ბიუჯეტის განმარტებით ბარათში მითითებულია, რომ სარკინიგზო მაგისტრალი ქალაქის ცენტრალურ მონაკვეთს ყოფს იმგვარად, რომ მოედნის პარალელურად არსებულ ქუჩებს შორის დაკავშირებადობა მინიმალურია და აუცილებელია საზოგადოებრივი ტრანსპორტისთვის ახალი ინფრასტრუქტურის შექმნით ქალაქის უბნების დაკავშირებადობა გაუმჯობესდეს.
"ქალაქ თბილისის ცენტრში არსებული რკინიგზის კორიდორი და თანმდევი ინფრასტრუქტურა ქმნის 4-კილომეტრიან მონაკვეთს აღმოსავლეთ-დასავლეთ სატრანსპორტო კავშირის გარეშე, გარდა შეზღუდული რაოდენობის საფეხმავლო კავშირებისა. ეს ისტორიული დაბრკოლება ხელს უშლის თბილისის სატრანსპორტო გეგმის პრიორიტეტებისკენ მისწრაფებას. სადგურის მოედანი მდებარეობს აღნიშნულ ამ 4-კილომეტრიან მონაკვეთში. ის წარმოადგენს დედაქალაქის უმნიშვნელოვანეს სატრანსპორტო „ჰაბს“, სადაც თავს იყრის 61 ავტობუსის მარშრუტი, მეტროს 2 ხაზი, ისევე როგორც საქართველოს რკინიგზის სერვისები. ტერიტორია ემსახურება საათში 330 ავტობუსის სერვისს, საიდანაც მომავალში 150 გამოიყენებს ხიდს. თბილისის სატრანსპორტო გეგმის თანახმად, სადგურის მოედანი ასევე იქნება თბილისის საგარეუბნო რკინიგზის სერვისების თავმოყრის წერტილი, რაც კიდევ უფრო მნიშვნელოვანს გახდის მისი, როგორც სატრანსპორტო ჰაბის ფუნქციას. ამჟამინდელი მდგომარეობით, აღმოსავლეთ-დასავლეთ კავშირის არარსებობა აფერხებს მაღალი ხარისხის ჰაბის განვითარებას, ხშირად 22 ავტობუსის მარშრუტის შეწყვეტა ხდება ვადაზე ადრე ან ახორციელებენ 1.5 კილომეტრიანი შემოვლითი მგზავრობას, რომელიც მნიშვნელოვნად ზრდის გადაადგილების დროს, ჰაერის დაბინძურებასა და ვიბრაციას, ისევე როგორც ამცირებს მარშრუტების ხარჯეფექტიანობას. თბილისის სატრანსპორტო გეგმით გათვალისწინებულ აღმოსავლეთ-დასავლეთის შეკავშირებულობის ალტერნატივების ანალიზის კვლევამ, რომელიც მსოფლიო ბანკის დახმარებით ჩატარდა, მულტიკრიტერიუმიანი ანალიზის საშუალებით, გამოავლინა თბილისის ცენტრში არსებული რკინიგზის ხაზის ორ მხარეს (აღმოსავლეთ და დასავლეთ) შორის ახალი კავშირის შექმნის საუკეთესო ალტერნატივა - საზოგადოებრივი ტრანსპორტის პრიორიტეტის მქონე საავტომობილო ხიდი, დადიანის ქუჩასა და სადგურის მოედანს შორის. ქ. თბილისის მუნიციპალიტეტის მერია ფლობს თბილისის სატრანსპორტო გეგმით გათვალისწინებულ აღმოსავლეთ-დასავლეთის შეკავშირებულობის ალტერნატივების ანალიზის კვლევის საფუძველზე შექმნილ ანგარიშს, კონცეფციას. პროექტის მიზანი არის, ამ კონცეფციით განსაზღვრული, საავტომობილო ხიდის მშენებლობა.
აღნიშნული ობიექტი წარმოადგენს საავტომობილო ხიდს ქალაქ თბილისში, რომელიც დააკავშირებს სადგურის მოედანს დადიანის ქუჩასთან და იქნება 280 მეტრი სიგრძის, 8.5 მეტრი სიგანის სწორ მონაკვეთში, ხოლო 15 მეტრი სიგანის მოხვევის მონაკვეთში (ე.წ. სპირალი, რომელიც ეშვება სადგურის მოედანზე). ხიდი იქნება ორზოლიანი და დასავლეთით, სადგურის მოედანზე დაშვებისას, რამპას ექნება მარჯვნივ ჩამხვევი ზოლი. რკინიგზის დერეფნის კვეთისას აუცილებელია 7 მეტრიანი სხვაობა რკინიგზის ლიანდაგსა და ხიდის სტრუქტურას შორის. საავტომობილო ხიდი ითვალისწინებს 18 მეტრიანი ავტობუსების მართვის ტრაექტორიებს, მისი მაქსიმალური გრძივი ქანობი - 10.7%, ხოლო მინიმალური რადიუსი - 12 მეტრი. საავტომობილო ხიდის გამტარობა შერეული ნაკადების პირობაში იქნება 800 ავტომობილი ერთ საათში ერთი მიმართულებით", - ნათქვამია 2026 წლის ბიუჯეტის განმარტებით ბარათში.
წყარო: https://bm.ge