თედიაშვილი მონრეალის 1976 წლის ოლიმპიადაზე ჩავიდა, როგორც მიუნხენის ოლიმპიური ჩემპიონი და მსოფლიოს ოთხგზის ჩემპიონი. კანადაში ქართველმა მეორე ოლიმპიური ოქრო მოიპოვა- 90 კგ-მდე კატეგორიაში, მაგრამ ეს გამარჯვება შეიძლება არ შემდგარიყო - თედიაშვილს დისციპლინური მიზეზების გამო გუნდიდან გარიცხვით ემუქრებოდნენ - არა, თავისუფალი სტილით მოჭიდავეთა გუნდში ლევანთან ყველაფერი კარგად იყო - იგი გუნდის სული და გული იყო, თუმცა, ის მას სერიოზული ჩხუბი მოუვიდა იმ წლების სსრკ-ს ერთ-ერთ ყველაზე გამორჩეულ სპორტსმენ- 1975 წლის ოქროს ბურთის გამარჯვებულ, ქვეყნის საუკეთესო ფეხბურთელთან - ოლეგ ბლოხინთან.
თედიაშვილმა ეს ამბავი გაამჟღავნა - 1998 წელს, ჟურნალ“Sports Life of Russia”-სთვის მიცემულ ინტერვიუში.
„მათ უნდოდათ კანადიდან გემით პირდაპირ ჩემი უკან სახლში გამოშვება
- მაგრამ არა იმიტომ რომ ფორმაში არ ვიყავი. მე, ვასილი ალექსეევი და ლამაზმანი ლუდმილა ტურიშჩევა ტელევიზორს ვუყურებდით. უცებ შემოდის ბლოხინი და უსიტყვოდ რთავს ტელევიზორს სხვა პროგრამაზე. "დააბრუნე", ვეუბნები მე. ბლოხინმა ცივი მზერით შემომხედა, რეაქცია არ გაუკეთებია და დასაჯდომად გაემართა. ვარსკვლავია ბიჭი!
- აქ ნერვებმა ვეღარ გამიძლო, საყელოში ვწვდი, ოთახიდან გავიყვანე და კიბეებზე დავაგორე. თურმე იქ, ლობანოვსკი ქვემოდან ამოდიოდა. მისმა საყვარელმა შეგირდმა ისიც წააქცია და ორივე ნელ ნელა დაბლა სართულისკენ ჩაგორდა. და აი! აქ დაიწყო რაც დაიწყო. ჩატარდა საერთო კრება, და საქმე ისე წავიდა რომ სახლში მიშვებენ, ჭიდაობის გაგრძელებას ოლიმპიურ შეჯიბრზე მიკრძალავენ.
სიტყვას ვითხოვ და ვამბობ: "მომეცით საშუალება მოვიპოვო ოლიმპიური ოქროს მედალი სამშობლოსთვის, რომელსაც ეს თერთმეტი სიმპათიური ფეხბურთელი, თუნდაც თავი მოიკლან, ერთს კი ვერ მიიღებს ყველასთვის!"
მართლაც, სსრკ-ს საფეხბურთო ნაკრები ნახევარფინალში გდრ-სთან დამარცხდა და მესამე ადგილი დაიკავა. თედიაშვილი ფინალში გავიდა, სადაც არა მხოლოდ ბენ პეტერსონი, არამედ მსაჯებიც დაამარცხა.
საბჭოთა ჩინოვნიკებს ისე უნდოდათ ამერიკელების დამარცხება, რომ ამ ამბავზე თვალი დახუჭეს და ბრძოლის საშუალება მოგვცეს“, - იხსენებს ქართველი მოჭიდავე. — ამერიკელთან ფინალურ ბრძოლამდე ვიცოდი, რომ მსაჯები ყველა ღონეს იხმარდნენ ამერიკელის სასარგებლოდ. ჩვენი ბრძოლა, განრიგის საწინააღმდეგოდ, ბოლოს გადაიტანეს - მძიმეწონოსნების შემდეგ. ორგანიზატორები უკვე ელოდნენ, როგორ გაჟღერდებოდა ამერიკის ჰიმნი ჭიდაობის ტურნირის ფინალში.
ხალიჩაზე გავედი. სანამ მსაჯმა დაწყების სასტვენს ჩაბერავდა პავლოვს ჟესტით მოვუხმე. „არ მინდა შახმურადოვის დარიგებები (იური შახმურადოვი - იმ დროს სსრკ-ს თავისუფალი სტილით მოჭიდავეთა ნაკრების მთავარი მწვრთნელი იყო). ის გაოცდა. "ვინ გინდა?" „მახლობლად კრივის მწვრთნელი დგას. მას ჭიდაობის არაფერი ესმის. ნება მიეცით მას ერთი წუთი დამითმოს".
იური რომ დარჩენილიყო, ალბათ ჩხუბის დროს ხმამაღლა რამეს შემომთავაზებდა. მსაჯები ამას აუცილებლად გაითვალისწინებდნენ და გაფრთხილებას მომცემდნენ. ხოლო, რა შეიძლება მირჩიოს მოკრივემ? შესვენების დროს ის მხოლოდ იმეორებდა: „მიდი, მიდი...“.
ამერიკელს ჩემი დამარცხება მხოლოდ იმ შემთხვევაში შეეძლო, თუ სამი გაფრთხილებით მომხსნიდნენ ბრძოლიდან.
მაგრამ წესების მიხედვით, ერთ სამ წუთიანში, ორზე მეტის მიცემა შეუძლებელი იყო. ამიტომ, თავიდანვე შეგნებულად დავუთმე მეტოქეს ქულა და აი, ბოლო სამი წუთი. რამდენიმე ილეთს ვუსრულებ ამერიკელს და და წინ გავდივარ. შემდეგ კი, ერთმანეთის მიყოლებით, სამი გაფრთხილებას მიცხადებენ. თუმცა, უკვე გვიანია ნურას უკაცრავად ბატონებო წესი წესია! თქვენ არ გაქვთ უფლება ორზე მეტი გაფრთხილების მოცემის უფლება. ასე რომ, მე ყველას ვაჯობე. მე ხომ შებერტყილი საგარეჯოელი ლევანა ვარ!.."
