USD 2.7215
EUR 3.2155
RUB 3.4658
Tbilisi
BM.GE: TOP 10 ყველაზე უსაფრთხო ქალაქი - რომელ პოზიციაზეა თბილისი?
Date:  302

მსოფლიოს მოსახლეობის ნახევარზე მეტი, 4.4 მილიარდი ადამიანი, ქალაქებში ცხოვრობს. გაეროს პროგნოზით, ეს რიცხვი კიდევ უფრო გაიზრდება და 2050 წლისთვის ყოველი 10 ადამიანიდან თითქმის 7 ქალაქში იცხოვრებს.

საცხოვრებლად ახალი ქალაქების არჩევის დროს ადამიანები, რამდენიმე სხვა ფაქტორთან ერთად, უსაფრთხოებასაც განსაკუთრებულ მნიშვნელობას ანიჭებენ.

უსაფრთხო ქალაქის შერჩევას Numbeo-ს უსაფრთხოების ინდექსი ამარტივებს. პლატფორმა მსოფლიოს 424 ქვეყანას შესაბამის შეფასებას რამდენიმე კრიტერიუმით ანიჭებს. ესენია: კრიმინალის დონე, მარტო გადაადგილების უსაფრთხოება, ძარცვისა და ქურდობის შემთხვევები, ფიზიკური თავდასხმის სიხშირე, დისკრიმინაციის შემთხვევები, ნარკოტიკის მოხმარების დონე და სხვა. ყველა ამ ფაქტორის გათვალისწინებით, ქალაქებს 0-დან 100-მდე ქულა ენიჭებათ.

ზედიზედ მერვე წელია მსოფლიოს ყველაზე უსაფრთხო ქალაქად აბუ-დაბი რჩება. არაბთა გაერთიანებული საამიროების დედაქალაქში ადამიანთა დიდი ნაწილი უცხო ქვეყნის მოქალაქეა, ამიტომ კრიმინალის დონეც დაბალია. დანაშაულის ჩადენის შემთხვევაში, უცხოელებს დეპორტი ემუქრებათ, რაც ქალაქის უსაფრთხოებას ზრდის. და რადგან საამიროები ცნობილია, როგორც ძვირად ღირებული და მდიდრული მიმართულება, თაღლითობის შემთხვევებიც შედარებით ნაკლებია, ვიდრე სხვა ქვეყნებში.

რიგით მეორე ყველაზე უსაფრთხო ქალაქი ასევე არაბეთის გაერთიანებულ საემიროებშია. მოგზაურების შეფასებით, აჯმანში ღამით გადაადგილება უსაფრთხოა, ავტომობილის მოპარვის, თავდასხმისა და ძალადობის შემთხვევები კი - მცირე. ქალაქის პოლიციამ კრიმინალის შემცირებისთვის არაერთი პროგრამა განახორციელა, შესაბამისად, აჯმანის კრიმინალური ინდექსი გაცილებით დაბალია, ვიდრე საამიროების სხვა ქალაქებში.

ქალაქი, რომელშიც მუდმივი მცხოვრებლების რაოდენობა მცირეა და უსაფრთხოების ინდექსით მაღალი ქულითაა შეფასებული - დოჰაა. Numbeo-ს შეფასებით, კატარის დედაქალაქში მოსახლეობის დიდი ნაწილი ასევე უცხო ქვეყნიდან მოდის, ამიტომ ტურისტებისთვის ეს მიმართულება უსაფრთხოა. თავად ქალაქიც ცდილობს, არ ჩამორჩეს არაბეთის ყურის ქვეყნების სხვა მიმართულებებს და თავის სერვისებს მუდმივად აუმჯობესებს.

დუბაი მსოფლიოში გამორჩეული ქალაქია, რომელიც ახალ მობინადრეებს კარიერული წინსვლისა და ცხოვრების მაღალი ხარისხის მიღების შესაძლებლობას აძლევს. ამასთან, ქალაქი ერთ-ერთი ყველაზე უსაფრთხო მიმართულებაა და უკვე ათწლეულებია, ამ სტატუსს ინარჩუნებს. მთავრობა მუდმივად უსვამს ხაზს, რომ მოქალაქეებისა და ვიზიტორების დაცვა პრიორიტეტია, რაც, თავის მხრივ, ქალაქში ტალანტებისა და ინვესტორების მოზიდვას უწყობს ხელს.

უსაფრთხოსა და ხელმისაწვდომის შერწყმა საამიროების მორიგ ქალაქში, შარჯაში დაგხვდებათ. ქალაქი იდეალურია როგორც მარტო, ისე ოჯახური ცხოვრებისთვის, რასაც პოლიციის ოფიცერთა მაღალი წარმომადგენლობა და სამეთვალყურეო კამერების სიხშირე განაპირობებს.

190 ათასი ადამიანით დასახლებული რას-ალ-ხაიმა არაბთა საამიროების რიგით მეექვსე ყველაზე მჭიდროდ დასახლებული ქალაქია, რომელიც როგორც საცხოვრებლად, ასევე ტურისტულად, ერთ-ერთი ყველაზე უსაფრთხო მიმართულებაა. 2022 წელს ქალაქში, საამიროებში პირველი “Safe City” პროექტიც განხორციელდა, რამაც კიდევ უფრო გაზარდა საზოგადოებრივი და ეროვნული უსაფრთხოება.

მოგზაურთა შეფასებით, აზიურ ქალაქებში უსაფრთხოებითა და მეგობრული ხალხით ტაივანის დედაქალაქი ტაიბეი გამოირჩევა. ქალაქში დაბალია კრიმინალის დონე, გამართულია საზოგადოებრივი ტრანსპორტი და სხვა საჭირო ინფრასტრუქტურა, რაც ქვეყნის ფინანსურ, სამთავრობო და კულტურულ ცენტრს საცხოვრებლად ერთ-ერთ საუკეთესო მიმართულებად აქცევს.

პოლიტიკური სტაბილურობითა და კრიმინალის დაბალი დონით, შუა აღმოსავლეთის რეგიონში ომანი და მისი დედაქალაქი, მასკატი გამოირჩევიან. ქვეყნის კულტურის მნიშვნელოვანი ნაწილი სტუმარმასპინძლობა და პატივიცემაა, რაც მასკატის გარემოს გამორჩეულად მეგობრულს და უსაფრთხოს ხდის.

რეიტინგში პირველი ევროპული ქალაქი ჰააგაა, სადაც კრიმინალის დონე, სხვა ქალაქებთან შედარებით, დაბალია. გარდა იმისა, რომ ქალაქი პატარაა, რაც ახლო ურთიერთობებსა და საზოგადოებრიობას ზრდის, ჰააგას უსაფრთხოებას ისიც უზრუნველყოფს, რომ მრავალი საერთაშორისო ორგანიზაცია სწორედ აქაა ბაზირებული. მათ შორისაა, რა თქმა უნდა, მართლმსაჯულებისა და სისხლის სამართლის საერთაშორისო სასამართლოები, რაც ქალაქში კანონის უზენაესობას ამყარებს. ჰააგა ხშირად მიიჩნევა მშვიდობისა და სამართლიანობის სიმბოლოდ.

ათეულს კიდევ ერთი ჰოლანდიური ქალაქი, ამჯერად ეინდჰოვენი ხურავს, სადაც ინდექსით შეფასებული სახიფათო კრიტერიუმების უმრავლესობა “დაბალ” ან “ძალიან დაბალ” შეფასებას იმსახურებს. მოგზაურთა შეფასებით უსაფრთხოა ქალაქში ღამით მარტო გადაადგილებაც. ეინდჰოვენში საცხოვრებელი ხარჯებიც უფრო დაბალია, ვიდრე, მაგალითად, ამსტერდამში, რაც ქალაქს ოჯახური ცხოვრებისთვის კარგ ალტერნატივად აქცევს.

რაც შეეხება საქართველოს, Numbeo-ს შეფასებაში თბილისი უსაფრთხოებით 47-ე ადგილზეა. დედაქალაქის უსაფრთხოების ინდექსი 74.47 ქულითაა შეფასებული, კრიმინალის ინდექსი კი 25 ქულით. ამასთან, სახიფათო ფაქტორების უმრავლესობა აქ “დაბალი” ანუ მწვანე შედეგით გამოირჩევა. გამონაკლისია მხოლოდ ბოლო 5 წელიწადში კრიმინალის ზრდის შეფასება, რომელიც 54 ქულას აღემატება.

წყარო:https://bm.ge/news/t

analytics
«The Guardian»: „ პლანეტაზე მშვიდობის ბედი სასტიკი და დაუნდობელი პატრიარქების ხელშია, რომლებიც მომავალ თაობას მსოფლიო წესრიგის ნანგრევებს უტოვებენ“

„სწორედ იმ დროს, როცა მსოფლიოს უაღრესად ჭირდება ბრძენი უხუცესები, პლანეტაზე მშვიდობის ბედი სასტიკი და დაუნდობელი პატრიარქების ხელშია, რომლებიც მომავალ თაობას მსოფლიო წესრიგის ნანგრევებს უტოვებენ“ - ასეთი სათაური აქვს ბრიტანულ გაზეთ „გარდიანში“ (The Guardian) გამოქვეყნებულ სტატიას, რომლის ავტორია დევიდ ვან რეიბრუკი, ნობელის პრემიის ლაურეატი ფილოსოფიაში ნიდერლანდებიდან.

გთავაზობთ პუბლიკაციას მცირე შემოკლებით:

მოდით ერთ დელიკატურ საკითხზე მსჯელობას შევეცადოთ: ვისაუბროთ ასაკზე ისე, რომ ეიჯიზმში - ასაკობრივ დისკრიმინაციაში - არ გადავვარდეთ.

არასოდეს არ მომხდარა ისეთი პრეცედენტი პლანეტის თანამედროვე ისტორიაში, როგორიც დღეს არის: მსოფლიოში მშვიდობის ბედი ისეთი ადამიანების ხელშია, რომლებიც საკმაოდ ხანდაზმულები არიან. ვლადიმერ პუტინს და სი ძინპინს 72 წელი შეუსრულდათ, ნარენდრა მოდი - 74 წლისაა, ბენიამინ ნეთანიაჰუ - 75-ის, დონალდ ტრამპი - 79-ის, ალი ჰამენეი - 86-ის.

რასაკვირველია, მედიცინის განვითარების წყალობით, ადამიანები სულ უფრო მეტ ხანს ცოხლობენ და შეუძლიათ აქტიური ცხოვრებით იცხოვრონ, მაგრამ ამის მიუხედავად, დრეს ცვენ მოწმენი ვართ იმ პოლიტიკური ლიდერების რაოდენობის ზრდისა, რომლებიც ასაკის კვალობაზე სულ უფრო ამკაცრებენ საკუთარ ხელისუფლებას, ხშირად თავიანთი ახალგაზრდა კოლეგების ხარჯზე.

გასულ კვირაში ჰააგაში ნატოს ყოველწლიურ სამიტზე ალიანსის ლიდერები, ემანუელ მაკრონის და მეტე ფრედერიქსონის (ორივე 47-47 წლისაა), ჯორჯა მელონის (48 წლის), პედრო სანჩესის (53 წლის) ჩათვლით, იძულებულნი იყვნენ დათანხმებულიყვნენ დონალდ ტრამპის მოთხოვნას სამხედრო ბიუჯეტის გაზრდის შესახებ. ნატოს წევრი ქვეყნების მეთაურების საშუალო ასაკი 60 წელს შეადგენს: გერმანიის კანცლერი 69-ისაა, ხოლო თურქეთის პრეზიდენტი რეჯეფ ერდოღანი - 71 წლის.

ყველა დაეთანხმა სამხედრო ასიგნებათა 5%-იან ზრდას, თუმცა აშკარაა, რომ ეს ციფრო თვითნებურად არის დადგენილი - მისი განხილვა სერიოზული დებატებით არ მომხდარა არც ნატოში და არც წევრი ქვეყნების შიგნით. ამ დროს უფრო მეტად სამხედრო-პოლიტიკური რეალობას კი არ მიექცა ყურადღება, არამედ ჭირვეული ამერიკელი პატრიარქის პატივისცემას და მის აკვიატებულ მოთხოვნას. ნატოს გენერალური მდივანი მარკ რიუტე, რომელიც მხოლოდ 58 წლისაა, ისე შორს წავიდა აშშ-ის პრეზიდენტისადმი მოწიწებაში, რომ დონალდს „მამიკოთი“ (Daddy) მიმართა. ეს დიპლომატია არ არის. ეს მორჩილებაა.

თაობათა კონფლიქტი სხვა არენებზეც ხდება: უკრაინის 47 წლის პრეზიდენტი ვოლოდიმირ ზელენსკი უპირისპირდება მასზე ბევრად უფროსი ასაკის კოლეგას - რუსეთის 72 წლის პრეზიდენტ ვლადიმერ პუტინს. იმავე ასაკის მქონე სი ძინპინი მტრული თვალით უყურებს ტაივანის  პრეზიდენტს, რომელიც კომუნისტ ბელადზე 7 წლით უმცროსია. ბენიამინ ნეთანიაჰუ, რომლის წლოვანება საუკუნის სამ მეოთხედს შეადგენს, აუღელვებლად უყურებს ღაზას სექტორის განადგურებას, რომლის მოსახლეობის საშუალო ასაკი 18-20 წელია. ირანში 86 წლის ლიდერი მართავს ქვეყნის 80-მილიონიან მოსახლეობას, რომელთა საშუალო ასაკი 32 წელია. კამერუნელი 92 წლის პრეზიდენტი პოლ ბია 1982 წლიდან იმყოფება იმ ქვეყნის სათავეში, რომლის მცხოვრებლების საშუალო ასაკს 18 წელი შეადგენს, ხოლო სიცოცხლის საშუალო ხანგრძლივობა - 62 წელს.

რასაკვირველია, ჩვენ არ ვდგავართ გერონტოკრატიული შეთქმულების წინაშე. ჯერ-ჯერობით არც მოხუცი მოქმედი ლიდერების კლუბი არ არსებობს, რომლებიც მსოფლიოს ბატონობას სიცოცხლის ბოლომდე ესწრაფვიან... მაგრამ არის რაღაც შემაშფოთებელი იმაში, რომ  მშვიდობა ინგრევა სწორედ იმ ადამიანების მიერ, რომელთა ცხოვრება მეორე მსოფლიო ომის შემდომი არქიტექტურით განისაზღვრა. ალი ჰამენეი 6 წლისა იყო, როცა ჯერ გერმანიამ, შემდეგ კი იაპონიამ ხელი უსიტყვო კაპიტულაციას მოაწერეს.

დონალდ ტრამპი 1946 წელს დაიბადა, როცა გაერომ თავისი პირველი გენერალური ასამბლეის სხდომა ჩაატარა. ბენიამინ ნეთანიაჰუ  დაიბადა ისრაელის სახელმწიფოს შექმნიდან ერთი წლის შემდეგ. ნარენდრა მოდი დაიბადა 1950 წელს, როცა ინდოეთი საპარლამენტო რესპუბლიკად გამოცხადდა და ქვეყნის კონსტიტუცია მიიღეს. ვლადიმერ პუტინი ქვეყანას 1952 წლის ოქტომბერში მოევლინა, იოსებ სტალინის სიკვდილამდე რამდენიმე თვით ადრე. ამხანაგი სი ძინპინი - 1953 წლის ივნისში დაიბადა, სტალინის სიკვდილის შემდეგ. რეჯეფ ერდოღანი გაჩნდა 1954 წელს, თურქეთის ნატოში შესვლიდან ორი წლის შემდეგ. ყველა ჩამოთვლილი პირები ომისშემდგომი ეპოქის ბავშვები არიან და ახლა, როცა თავიანთი სიცოცხლის მიჯნას უახლოვდებიან, ისინი, როგორც ჩანს, მზად არიან იმ მსოფლიოს დასანგრევად, რომლებშიც თვითონ დაიბადნენ. ასთი მოქმედება შურისძიებას ჰგავს.

დიახ, საერთაშორისო წესრიგი, რომელიც თეორიულად გარკვეულ წესებს ემყარებოდა, პრაქტიკაში ყოველთვის არეულ-დარეული იყო, ვიდრე ეს ქაღალდზე ჩანდა. მაგრამ, ნებისმიერ შემთხვევაში რაღაც იდეალი არსებობდა, რომლის მიღწევას ყველა თავისებურად ცდილობდა. არსებობდა საერთო მორალური პრინციპები - დიახ, მყიფე, მაგრამ გულწრფელი, რომელიც იმ რწმენას ემყარებოდა, რომლის მიხედვით, კაცობრიობას აღარ უნდა გაემეორებინა მე-20 საუკუნის პირველი ნახევრის მხეცობები და რომ უმჯობესია უთანხმოებები დიალოგისა და დიპლომატიის მეშვეობით მოგვარდეს. დღეს ეს რწმენები აორთქლდა, გაქრა და უმეტესად იმ ადამიანთა გონებასა და სულში, რომლებისთვისაც ყველაზე ძვირფასი უნდა ყოფილიყო და რომელებიც სიკეთის რწმენას ყველაზე მეტად უნდა გაფრთხილებოდნენ.

დღეს უპრეცედენტო მომენტია. წინა მსოფლიო მართლწესრიგის არქიტექტორები - ადოლფ ჰიტლერი, ბენიტო მუსოლინი, იოსებ სტალინი და მაო ძედუნი სულ რაღაც 30-40 წლისანი იყვნენ, როცა ხელისუფლებაში მოვიდნენ. ახალმა თაობამ ახალი მსოფლიო ააშენა, მაგრამ წინა მართლწესრიგის შედეგებს შეეჯახნენ. დრეს ახალი მსოფლიოც ინგრევა იმ ძველი თაობის ადამიანების მიერ, რომლებიც ვერ იცოცხლებენ იმ დრომდე, რათა დაინახონ, როგორი ნანგრევები დარჩება მათი მოქმედებით.

ჩვენ შეიძლებოდა გვქონოდა იმის იმედი, რომ თაობა, რომელსაც ბედმა გაუღიმა და სიცოცხლის ხანგრძლივობა გაუგრძელდა, თავიანთი სიკვდილის შემდეგ სიკეთის, პტივისცემის და გლობალური პოზიტიური ხელმძღვანელობის მემკვიდრეობას დატოვებდა. ამის ნაცვლად ჩვენ მოწმენი ვართ ბოლო ათწლეულებში მომხდარი ყველაზე უარესი რეპრესიების, ძალადობის, გენოციდების, ეკოციდების და საერთაშორისო სამართლის მიმართ უპატივცემლო დამოკიდებულებისა, რომლებსაც ყველაზე მეტად ულმობელი 70-80 წლის მოხუცები სჩადიან და რომლებიც, როგორც ჩანს, უფრო მეტად იმით არიან დაინტერესებული, რომ თავი აარიდონ სამართლებრივ პასუხისმგებლობას, ვიდრე მშვიდობის შენარჩუნებაზე იზრუნონ.

მაგრამ ასე არ უნდა იყოს.

როცა ნელსონ მანდელამ 1999 წელს სამხრეთ აფრიკის რესპუბლიკის პრეზიდენტის პოსტი დატოვა, მან ჩამოაყალიბა ორგანიზაცია „უხუცესები“, რომელიც ყოფილ მსოფლიო ლიდერებს აერთიანებდა. ისინი მუშაობდნენ მშვიდობის, სამართლიანობისა და ადამიანის უფლებების მხარდასაჭერად. დღეს, მოქმედებენ რა კონსენსუსის ტრადიციებით და წინა თაობების პოლიტიკოსთა საუკეთესო გამოცდილებით, „უხუცესების“ წევრები ითვლებიან იმის მაგალითად, თუ როგორ შეუძლიათ ასაკოვან ადამიანებს კაცობრიობას მოუტანონ მეტი სინათლე, გამოხატონ თანაზიარობა, იმოქმედონ სინდისით და არა მარტო გავლენითა და ძალით.

პრობლემა მოხუცებულობაში არ არის. პრობლემა იმაშია, თუ როგორი მიზნის მიღწევა სურთ მისი სარგებლობით და რას აძლევენ უპირატესობას. მსოფლიოს არ სურს ისეთი ახალი მოხუცი ძალოვანი პირები, რომლებსაც მმართველის საჭისა და ტახტის დატოვება არ სურთ. მსოფლიოსათვის უკეტესია ის მოხუცი ლიდერები, ის უხუცესები, რომლებიც მზად არიან კომპრომისებისათვის და ადამიანთა ენერგიის სასიკეთოდ წარმართვისათვის. ისინი, ვინც მემკვიდრეობაზე ფიქრობენ არა როგორც პირად დიდებაზე, არამედ როგორც მშვიდობაზე, რომელსაც ისინი თავიათი სიცოცხლის შემდეგ დატოვებენ. ჩვენს დროში გვჭირდება არა ბატონობა, არამედ სიბრძნის გამოვლენა. და ეს, საბოლოო ჯამში, არის ის, რაც მმართველს ლიდერისაგან განასხვავებს.

See all
Survey
ვინ გაიმარჯვებს რუსეთ - უკრაინის ომში?
Vote
By the way