,
PowerPoint არავის უყვარს. არსად, არასდროს და არავის უთქვამს- „რა კარგია, სპიკერმა თავისი PowerPoint პრეზენტაცია დაიწყო“. შეგვიძლია ეს იმის ნიშნად ჩავთვალოთ, რომ PowerPoint უსარგებლოა.
როგორც ამბობენ, PowerPoint-ის დანიშნულებისამებრ გამოყენების შემთხვევაშიც კი, ვერ ვაღწევთ მთავარ მიზანს, რომელიც პრეზენტაციის დროს აუდიტორისათან უფრო ეფექტიან კომუნიკაციას გულისხმობს.
კომუნიკაცია ეფექტურია მაშინ, როდესაც აუდიტორიას მიწოდებული ინფორმაცია ესმის და იმახსოვრებს. PowerPoint ამ პროცესს ხელს უფრო უშლის, ვიდრე უწყობს. არ აქვს მნიშვნელობა თუ რამდენად ლამაზია ან სწორადაა აწყობილი ჩვენი პრეზენტაცია, ხარვეზი თავად PowerPoint-შია.
PowerPoint პრეზენტაციის პოპულარობა იმ მოსაზრებიდან გავრცელდა, რომლის მიხედვითაც აუდიტორია პრეზენტატორის საუბარს უკეთესად იგებს და აღიქვამს მაშინ, როდესაც ინფორმაციას ვიზუალურადაც ხედავს. ინტუიტიურად, თითქოს ეს მოსაზრება სწორი უნდა იყოს, თუმცა ყველა მტკიცებულება საწინააღმდეგოს მიუთითებს.
პერდუს უნივერსიტეტის ინდუსტრიული ინჟინერიის ფაკულტეტმა 2008 წელს PowerPoint-ის შესახებ კვლევა ჩაატარა. დადგინდა, რომ ლექციიდან, რომელსაც ლექტორი PowerPoint-ის გამოყენებით ატარებდა, სტუდენტებმა 15%-ით ნაკლები ინფორმაცია აითვისეს.
სხვა სიტყვებით რომ ვთქვათ, დრო და ენერგია, რომელსაც PowerPoint პრეზენტაციის შექმნაში ვხარჯავთ, ფუჭადაა დაკარგული, რადგან საბოლოო მიზანს არ ემსახურება. PowerPoint ვერ აკეთებს იმას, რაც წესით უნდა გაეკეთებინა.
სლაიდების კითხვა და თან პრეზენტატორის სმენა ამცირებს ინფორმაციის ათვისების ხარისხს, ამიტომ უმჯობესია, სპიკერი უბრალოდ საუბრობდეს. სლაიდების საშუალებით შეიძლება პრეზენტაცია ნაკლებად მოსაწყენი გახდეს, თუმცა ვერასდროს გახდება შედეგიანი.
უფრო დიდი კოგნიტური გადატვირთვა ხდება მაშინ, როდესაც PowerPoint-ს დიაგრამების წარსადგენად ვიყენებთ. დიაგრამები რამდენიმე სლაიდს ერთ სლაიდში აერთიანებს და წარმოადგენს რიგი ჩამოთვლილი საკითხების „ბულეთების“ მოზაიკას, რომლებიც ერთმანეთს ისრებითა და ხაზებით უკავშირდება. ეს დიაგრამები სულაც არ იწვევს სიცხადეს, პირიქით, კიდევ უფრო აბნევს აუდიტორიას. ეს ალბათ ყველასათვის ცნობილია, ვინც ერთხელ მაინც დასწრებია PowerPoint პრეზენტაციას. ამ დიაგრამების შემყურე გენერალმა სტენლი მაკკრისტალმა ერთხელ იხუმრა, ამ სლაიდს თუ გავიგებთ ომსაც მოვიგებთო
PowerPoint-ს შეუძლია ტექნიკური დიაგრამების, სქემებისა და მულტიმედიური შინაარსის ფაილების წარმოდგენა. თუმცა, ვიდეოები ან აუდიო ჩანაწერების PowerPoint-ით ჩვენება მასობრივი გადატვირთვის ტოლფასია. ასეთი მონაცემები თავისუფლად ინახება jpg და mp4 ფაილად, რომელიც იმაზე ნაკლებ რესურსს ხარჯავს, ვიდრე PowerPoint. ასეთი ფაილების ჩვენება ნებისმიერ მოწყობილობაზე (მაგ:სმარტფონი) შეგვიძლია ყველანაირი ძვირადღირებული პროგრამული პაკეტების მოთხოვნის გარეშე.
PowerPoint-ს კიდევ ერთი დიდი მინუსი აქვს, ის ზღუდავს დისკუსიის შესაძლებლობას. მიუხედავად რეპლიკისა „ნებისმიერ დროს შეგიძლიათ შეკითხვა დამისვათ“ PowerPoint-ის პრეზენტაციის დროს სპიკერის შეჩერება ნაკლებად ხშირად ხდება, ეს კი პრეზენტაციებს ხანგრძლივს და ცოტა მოსაწყენადაც კი აქცევს. PowerPoint-ის გამო, შეკითხვები პრეზენტაციის ბოლოს გადადის, რადგან არსებობს გავრცელებული შეხედულება, რომ ყველაფერი, რისი ცოდნაც აუდიტორიას სჭირდება PowerPoint-ზე არის ასახული.
„ბულეთების“ სახით მოწოდებული ჩანაწერებიც სირთულეა- აუდიტორიას ხელს უშლის ჩაიწეროს ის, რასაც სპიკერი საუბრობს. PBS-ზე გამოქვეყნებული კვლევების თანახმად, სმენისას ჩანაწერების გაკეთება ინფორმაციის ათვისებას ამარტივებს. თუ შეხვედრებზე ინფორმაციას ბრიფის, საკითხავი დოკუმენტის ან სამუშაო „ფაილის“ სახით გვაწვდიან, ადამიანები მარტივად ახერხებენ ი ჩანაწერები გააკეთონ, რაც ზრდის ინფორმაციის ათვისების შესაძლებლობასა და ხარისხს.
PowerPoint-ის დრო უკვე წავიდა. მსოფლიოს მთავარმა კომუნიკატორებმა მასზე უკვე უარი თქვეს. მგონი დროა დავიჯეროთ უნივერსიტეტის კვლევა და დავტოვოთ Power Point 1980-იანებში, ჩვენ კი ნაკლები დრო და ენერგია ვხარჯოთ მის აწყობაშიდა დაზოგილი დრო კი საუბრის უკეთ სტრუქტურირებაში გამოვიყენოთ.
წყარო: http://www.insource.ge/ge/node/430
„სუფრა - ასე ჰქვია ქართულ მოლხენა-დროსტარებას, რომელიც სტუმართმოყვარეობისა და მხიარულების განსახიერებას წარმოადგენს. რომელი კერძებს მიირთმევენ ქართველები სტუმრებთან ერთად? ჩვენი კორესპონდენტი შეეცადა ქართული სუფრის დიდებულება ეჩვენებინა და დარწმუნდებით, რომ ეს მართლაც კარგად გამოუვიდა“, - ასე იწყება გერმანულ გაზეთ „ფრანკფურტერ ალგემაინე ცაითუნგში“ (Frankfurter Allgemeine Zeitung) გამოქვეყნებული სტატია სათაურით „ქართული სამზარეულოს მრავალფეროვნება“ (ავტორი - მაიკე ფონ გალენი).
გთავაზობთ პუბლიკაციას შემოკლებით:
„როცა მივედით, მაგიდა უკვე გაშლილი დაგვხვდა: თეფშებზე დაწყობილი ყველით და ლორით, ნიგვზის ფარშიანი ბადრიჯნით, მხალეულობით, მწვანილით, კიტრით და პომიდორით... მათ შორის ჩადგმულია გრაფინები მოცხარის წვენით და ტარხუნის ლიმონათის ბოთლებით. ოფიციანტი წითელ ღვინოს ბოკალებში ასხამს. გარეთ თბილისური საღამოა, რესტორან „რიგის“ დარბაზში გაშლილ გრძელ მაგიდაზე კი ქართული სუფრა - ქართული ქეიფი იწყება.
ისინი, რომლებიც ქართულ სამზარეულოს არ იცნობენ, მადააღძრულები სწრაფად მიირთმევენ სიმინდის ფქვილისაგან გამომცხვარ თბილ მჭადებს, სალათებს და ყველს. მაგრამ ვინც იცის, ის ნელ-ნელა ჭამს და მთავარს ელოდება...
ქართველი ქალბატონი თიკო ტუსკაძე, რომელიც ლონდონში ცხოვრობს, მაგრამ ახლა სამშობლოში იმყოფება, ჩვენი გიდის როლს ასრულებს და ქართულ სუფრას გვაცნობს როგორც „გემრიელი საჭმელების უსასრულო რიგს“. იგი კულინარული წიგნის ავტორია და გვიხსნის, თუ რომელი საჭმელი როგორ მივირთვათ.
ზოგიერთმა უკვე საკმაო რაოდენობის სალათა მიირთვა, რომ მაგიდაზე ახალი კერძები მოაქვთ - მოხრაკულ-მოთუშული სოკო, ხაჭაპური, ხორცით მომზადებული კერძები... საჭმლით სავსე თეფშები სულ უფრო მრავლდება და მაგიდაზე თავისუფალი სივრცე მცირდება, თუმცა ახალ-ახალი ნუგბარისათვის ადგილი მოიძებნება.
„სტუმართმოყვარეობა - ქართული კულტურის განუყოფელ ნაწილს წარმოადგენს, რაც კარგად არის გამოხატული ქართულ სუფრაში, როცა მაგიდას ეროვნულ სამზარეულოს კერზები ამშვენებს“, - განმარტავს მაკა თარაშვილი. რა თქმა უნდა, იგი ახალბედა სუფრის წევრებისაგან განსხვავებით, შეცდომებს არ უშვებს და ყველაფერს ერთად არ მიირთმევს. მან კარგად იცის, რა როდის უნდა მიირთვას და უცხოელ სტუმრებს ჭამის საიდუმლოებას ასწავლის: როდის დგება მწვადის, „ჩაქაფულის და საჭმელების მიღების დრო...
ქართული ტრადიციის თანახმად, სუფრაზე იმდენი საჭმელი უნდა იყოს, რომ სტუმრების წასვლის შემდეგაც საკმაო რაოდენობით უნდა დარჩეს: „სუფრა, რომელზეც არაფერი აღარ რჩება, საქართველოში არ არსებობს“, - ამბობს მაკა თარაშვილი, - მასპინძლები იფიქრებენ, რომ სტუმრები მშივრები დარჩნენ. ამიტომ ყველაფერი უამრავია“.
რესტორანი „ქეთო და კოტე“ ძველი თბილისის უბანში, შემაღლებულ ადგილზე მდებარეობს. დარბაზში მყუდრო გარემოა შექმნილი. მაგიდები ყოველთვის მდიდრულადაა გაშლილი - ტრადიციული კერძები თანამედროვე სტილითაა გაფორმებული. თავდაპირველად თვენ მოგართმევენ ცივ და ვეგეტარიანულ კერძებს, ბოსტნეულს, შემდეგ გამომცხავარს, ცომეულს, ბოლოს კი ხორცით მომზადებულ საჭმელებს.
ქართული სუფრის ტრადიციაა თამადა, ანუ დროსტარების ხელმძღვანელი. იგი სუფრის თავში ზის და სადღეგრძელოებს ამბობს. რესტორან „შატო მუხრანში“, სადაც ჩვენ ვიყავით (თბილისიდან ერთი საათის სავალზე), მეღვინე პატრიკ ჰონეფმა ჩვენი სტუმრობის სადიდებელი სადღეგრძელო წარმოსთქვა. გერმანელი მეღვინე უკვე მრავალი წელია საქართველოში ცხოვრობს, ოჯახიც აქ ჰყავს. პატრიკი მადლობას გვიხდის სტუმრობისათვის, რომ გერმანელი ტურისტები საქართველოთი დაინტერესდნენ და კავკასიურ ქვეყანას ეწვივნენ.
მასპინძელი გვიხსნის, რომ სუფრის თამადა ყურადღებით ისმენს სტუმრების საუბარს სადღეგრძელოებისათვის იმპულსის მისაცემად. იგი დისკუსიას ზომიერ მიმართულებას აძლევს და განწყობას ამაღლებს. ამიტომაც თამადა ისეთი პიროვნებაა, რომელიც ცნობილია თავისი კეთილი ხასიათით, გონებამახვილობით და ინტელექტით.
თუ როგორ მზადდება კლასიკური ქართული კერძები, ამას თქვენ თბილისიდან საკმაოდ მოშორებით, კახეთში გაიგებთ, სადაც ღვინის კომპანია „შუმის“ რესტორანი მდებარეობს. აქ სტუმარი საკუთარი თვალით ხედავს, თუ როგორ ცხვება ქართული თონის პური, როგორ კეთდება ხინკალი, რომელიც ქართული სამზარეულოს ერთ-ერთ დიდებულ და გემრიელ კერძს წარმოადგენს.
