საქართველო მსოფლიოს წინააღმდეგ თამაშობს: თბილისი ბაქოს მოთმინების ზღვარს ცდის - ამ სათაურით აქვეყნებს სტატიას აზერბაიჯანული მედია, Minval.az. სტატიაში ვკითხულობთ, რომ ბოლო თვეების განმავლობაში ბაქო-თბილისის ურთიერთობებში შემაშფოთებელი ცვლილება შეინიშნება, რაც არა ცალკეული ბიუროკრატიული ხარვეზების, არამედ მთელი რიგი გადაწყვეტილებების შედეგია, რომლებიც საქართველოს პოლიტიკური ლოგიკის ცვლილებაზე მიანიშნებს.
გამოცემის ცნობით, საქართველოს საზღვარზე, სადაც სექტემბრიდან აზერბაიჯანელი მძღოლები სისტემატურ შეფერხებებს აწყდებიან, სიტუაცია კვლავ დაძაბული რჩება. "ზოგიერთი სატვირთო მანქანა თვეების განმავლობაში ვერ ახერხებდა საბაჟოზე გასვლას, ხოლო მეზობელი ქვეყნის ხელისუფლებამ არც პოლიტიკური ნება და არც მართვის უნარი არ გამოავლინა პრობლემის მოსაგვარებლად.",- ვკითხულობთ სტატიაში.
"თბილისის უახლესი ნაბიჯი, რომელიც რეგიონული სატრანსპორტო არქიტექტურის განხილვის ფონზე განხორციელდა, კიდევ უფრო მოულოდნელი ჩანს. ერთი კვირის წინ, 28 ნოემბერს, გაბალაში გაიმართა აზერბაიჯანსა და სომხეთს შორის საზღვრის დელიმიტაციის ერთობლივი კომისიების მე-12 შეხვედრა, რომელსაც ვიცე-პრემიერები შაჰინ მუსტაფაევი და მჰერ გრიგორიანი უძღვებოდნენ. ტექნიკურ საკითხებთან ერთად, მხარეებმა პოტენციური ეკონომიკური თანამშრომლობაც განიხილეს.
გამოცემის თანახმად, 28 ნოემბერს, აზერბაიჯანსა და სომხეთს შორის საზღვრის დელიმიტაციის ერთობლივი კომისიების მე-12 შეხვედრა გაიმართა, რომელსაც ორი ქვეყნის ვიცე-პრემიერები უძღვებოდნენ. მხარეებმა პოტენციური ეკონომიკური თანამშრომლობაც განიხილეს. წყაროების ცნობით, მთავარი საკითხი იყო აზერბაიჯანული ნავთობისა და ნავთობპროდუქტების სომხეთში ექსპორტის პერსპექტივა - პროექტი, რომელსაც შეუძლია ბაქოსა და ერევნისთვის ეკონომიკური დივიდენდების მოტანა. ორ ქვეყანას შორის პირდაპირი სარკინიგზო კავშირის არარსებობა საქართველოს გავლით ტრანზიტს ერთადერთ გზად აქცევს. სწორედ ამიტომ მოითხოვა აზერბაიჯანმა თბილისისგან გარდაბანი-სადახლოს მონაკვეთზე ტარიფების დასახელება.
"საქართველოს რეაქცია ერთგვარი ინდიკატორი გახდა - არა მხოლოდ მისი კომერციული პოზიციის, არამედ მისი პოლიტიკური აზროვნების. ჩვენი მონაცემებით, ქართულმა მხარემ 111 კილომეტრიანი მონაკვეთისთვის ტონაზე 92 დოლარის ოდენობის ტარიფი შემოგვთავაზა, რაც კილომეტრზე ტონაზე 0,82 დოლარს შეადგენს! ერთი შეხედვით, ეს შეიძლება სტანდარტულ ტარიფად მოგეჩვენოთ, მაგრამ შედარება სხვაგვარად აჩვენებს. შედარებისთვის, აზერბაიჯანის გავლით 680 კმ მანძილზე - იალამას სადგურიდან ბოიუკ-კიასიკის სადგურამდე - მსგავსი ტვირთის ტრანსპორტირება 17 დოლარი ღირს, ანუ კილომეტრზე ტონაზე 0,02 დოლარი. ეს 40-ჯერ ნაკლებია შემოთავაზებულ ტარიფზე. 40-ჯერ მეტი სხვაობა არა ბაზრის, არამედ განზრახვის მაჩვენებელია.
უფრო მეტიც, თავად საქართველოს ფარგლებში, ასეთი ტვირთები 17 დოლარის ოდენობით იგზავნება 360–396 კილომეტრის მანძილზე - ანუ 0.04–0.05 დოლარი კილომეტრზე. სხვა სიტყვებით რომ ვთქვათ, როდესაც ტრანზიტი თბილისისთვის მომგებიანია, ტარიფი ოცჯერ დაბალია, ვიდრე სომხეთისკენ მიმავალი მარშრუტისთვის შემოთავაზებული. აქ ეკონომიკური ლოგიკა პოლიტიკურ სიგნალს უთმობს ადგილს.
ასეთი ქცევა გარდაუვლად იწვევს გაოცებას. საქართველო, ქვეყანა, რომელიც თანამედროვე ისტორიის კრიტიკულ პერიოდებში აზერბაიჯანის მხარდაჭერაზე იყო დამოკიდებული, ახლა ავლენს ქცევის ისეთ ნიმუშს, რომელიც ეწინააღმდეგება მის საკუთარ გრძელვადიან ინტერესებს. ეს არა მხოლოდ იმიტომ ხდება, რომ ეს ძირს უთხრის მთავარი პარტნიორის ნდობას, არამედ იმიტომაც, რომ საქართველოს ამჟამინდელი ლოჯისტიკური მონოპოლია აღარ არის ერთადერთი ვარიანტი. რეგიონული კავშირის პროექტები ვითარდება და ძველი არქიტექტურის ძალისმიერი ზეწოლით შენარჩუნების მცდელობები მხოლოდ აჩქარებს მის ეროზიას.
დღეს საქართველო ფაქტობრივად ეწინააღმდეგება მშვიდობისა და ურთიერთსასარგებლო ეკონომიკური კავშირების მდგრადი რეგიონული არქიტექტურის ფორმირებას. იმ დროს, როდესაც სამხრეთ კავკასიას აქვს უნიკალური შესაძლებლობა, გადავიდეს კონფლიქტის ლოგიკიდან განვითარების ლოგიკაზე, თბილისის ქცევა, როგორც ჩანს, ამ გარდამავალი პერიოდის შეფერხების მცდელობაა. რთულია ასეთი პოლიტიკის სხვაგვარად აღწერა: ის არა მხოლოდ ძირს უთხრის რეგიონული მშვიდობის მშენებლობის საერთო იმპულსს, არამედ აჩვენებს ერთობლივი კეთილდღეობის სივრცის შექმნაში მონაწილეობის სურვილის არქონას.
თბილისმა უნდა გაიგოს, რომ გაუმართლებელი ბარიერების პოლიტიკა გარდაუვლად წარმოშობს კონტრზომებს. ქვეყანას, რომლის ეკონომიკაშიც ბაქო ათწლეულების განმავლობაში მუდმივად ინვესტირებას და მხარდაჭერას ახორციელებდა, აზერბაიჯანის ინტერესების იგნორირების ფუფუნება არ აქვს. პასუხისმგებლობა სახელმწიფოების სიმწიფის მთავარი კრიტერიუმია და საქართველო ამჟამად ამ სიმწიფის გამოცდას გადის" | ვკითხულობთ სტატიაში.
