საქართველომ რუსულ ენერგოგიგანტთან - Inter Rao-სთან საარბიტრაჟო დავა წააგო. 23 ნოემბერს სტოკჰოლმის საარბიტრაჟო ტრიბუნალმა საქართველოს Inter Rao-ს სასარგებლოდ 80.5 მილიონის გადახდა დააკისრა. საარბიტრაჟო დავა 2017 წლიდან მიმდინარეობდა. იუსტიციის სამინისტრომ განაცხადა, რომ ეს გადაწყვეტილება სტოკჰოლმის სასამართლოში გაასაჩივრეს.
გადაწყვეტილება რამდენიმეწლიან სატარიფო დავას უკავშირდება. კომპანია დავობდა, რომ საქართველოში მისი ჰიდროელექტროსადგურების მიერ გამომუშავებული ელექტროენერგიის ტარიფში უნდა ასახულიყო ვალუტის გაუფასურებით მიყენებული ზარალი.
Inter Rao ფლობს თბილისის ენერგომომარაგებაზე პასუხისმგებელი კომპანიის, “თელასის” აქციათა 75%-ს. ამას გარდა, რუსულ ენერგოგიგანტს ჰოლანდიაში დაფუძნებული კომპანია Gardabani Holdings B.V.-ის მეშვეობით ეკუთვნის საქართველოში არსებული ორი ჰიდროელექტროსადგური, "ხრამჰესი 1" და "ხრამჰესი 2". ხოლო 2016 წლის დეკემბრამდე, მის საკუთრებაში იყო გარდაბნის ძველი თბოსადგურიც.
საქართველოსა და ნიდერლანდების სამეფოს შორის არსებობს ორმხრივი ინვესტიციების დაცვის შეთანხმება, რომელიც იცავს უცხოელი ინვესტორის ინტერესებს საქართველოში. Gardabani Holdings B.V. და Inter Rao-ს საკუთრებაში არსებული კიდევ ერთი ჰოლანდიური ფირმა Silk Road Holdings B.V. საარბიტრაჟო პროცესში საკუთარი საინვესტიციო უფლებების დაცვისთვის სწორედ აღნიშნული შეთანხმებით გათვალისწინებული პირობების დაცვას ითხოვდნენ. ამასთანავე, ინვესტორის უფლებების დაცვის შესახებ ჩანაწერებს ითვალისწინებს ხელშეკრულებაც, რომელიც საქართველომ Inter Rao-ს ჰოლანდიურ შვილობილებთან აქტივების მიყიდვის დროს გააფორმა.
დავის ფარგლებში Inter Rao-ს მიერ მოთხოვნილი თანხა $200 მილიონი დოლარი იყო. კომპანია უთითებდა, რომ მან ამ მოცულობის შემოსავალი დაკარგა სახელმწიფოს მიერ გადადგმული ნაბიჯების და კურსის გაუფასურების ტარიფში არ ასახვის გამო.
საქართველოში ლარის გაცვლითი კურსის გაუფასურება 2014 წლის ნოემბერში დაიწყო და მან განსაკუთრებული ტემპი 2015-2016 წლებში აკრიფა. მნიშვნელოვანია გარემოება, რომ ამავე პერიოდში Inter Rao-ს მთავარი ქართული შვილობილი, ანუ “თელასი” ზარალის ნაცვლად მოგებაზე იყო. მეტიც, კომპანიის აუდიტირებული ფინანსური ანგარიში მიუთითებდა, რომ “თელასის” საოპერაციო შემოსავალი საკმარისი იყო იმისთვის, რათა ფირმას საოპერაციო ხარჯები და საინვესტიციო ვალდებულებები დაეფარა.