,
„ნიკიტა ხრუშჩოვის დამხობის დროიდან 60 წელი გავიდა. იგი საბჭოთა ისტორიაში რეფორმატორის სახელით შევიდა, რომელიც სტალინური რეჟიმის შედეგების შემსუბუქებას ცდილობდა. ბევრი თვლის, რომ სწორედ ნიკიტა ხრუშჩოვის რეფორმებმა და დემოკრატიისაკენ სწრაფვამ შეუწყო ხელი საბჭოთა კავშირის დაშლის პროცესს“, - ნათქვამია ავსტრალიური ჟურნალის „კონვერსეიშენის“ (The Conversation) ევროპულ გამოცემაში გამოქვეყნებულ სტატიაში სათაურით „ხრუშჩოვის დამხობა: 60 წელი გავიდა საბჭოთა კავშირის ისტორიაში მომხდარი „ყველაზე დემოკრატიული გადატრიალებიდან“ (ავტორი - თომას სნიგონი - შვედეთის ლუნდსის უნივერსიტეტის პროფესორი).
გთავაზობთ პუბლიკაციას შემოკლებით:
ნიკიტა ხრუშჩოვის გათავისუფლება სკკპ ცენტრალური კომიტეტის პირველი მდივნისა და სსრ მინისტრთა საბჭოს თავმჯდომარის პოსტებიდან 1964 წლის ოქტომბერში ჭეშმარიტად უპრეცედენტო მოვლენა იყო საბჭოთა კავშირის ისტორიაში. ამ მოვლენას ხშირად „მცირე ოქტომბრის რევოლუციასაც“ უწოდებენ.
ოპოზიციამ ბელადი უსისხლოდ დაამხო. დაკარგა რა ძალაუფლება, ნიკიტა ხრუშჩოვი საპყრობილეში არ წაუყვანიათ და მისთვის პატიმრობა არ მიუსჯიათ. იგი არ ჰგავს თავის წინამორბედებს - ვლადიმერ ლენინი და იოსებ სტალინი, ლეონიდ ბრეჟნევი, იური ანდროპოვი და კონსტანტინე ჩერნენკო სამსახურებრივი მოვალეობის შესრულების დროს გარდაიცვალნენ, ნიკიტა ხრუშჩოვი კი დამსახურებულ საპატიო პენსიაზე გაუშვეს და დამხობიდან კიდევ შვიდი წელი იცოცხლა.
ბოლო საბჭოთა ლიდერის მიხეილ გორბაჩოვის ეპოქისაგან განსხვავებით, საბჭოთა კავშირი არ დაშლილა, როცა ნიკიტა ხრუშჩოვს ხელისუფლებიდან წასვლა მოუწია.
იგი საბჭოთა იმპერიის მწვერვალზე იოსებ სტალინის გარდაცვალების შემდეგ მოვიდა, 1953 წელს. მისი სიცოცხლე ბეწვზე ეკიდა 1957 წელს, როცა კინაღამ დაამხეს: ნიკიტა სერგის ძის წინააღმდეგ იოსებ სტალინის თანამებრძოლები და მისი უახლოესი ამხანაგები გამოვიდნენ - ვიაჩესლავ მოლოტოვი და გიორგი მალენკოვი. მათ პარტიის უმაღლეს ორგანოში - პრეზიდიუმში - უმრავლესობა ჰქონდათ... მაგრამ იმ დროს ნიკიტა ხრუშჩოვი კომპარტიის ცენტრალური კომიტეტის (ცეკა) საერთო პოზიციამ, სამხედრო სარდლობამ და საიდუმლო საბჭოთა პოლიციამ - „კაგებემ“ გადაარჩინა.
შვიდი წლის შემდეგ კი, 1964 წლის ოქტომბერში, საბჭოთა ლიდერი მის მიერვე დაწინაურებულმა კადრებმა მოიშორეს. მათგან ყველაზე უფროსი იყო ლეონიდ ბრეჟნევი, რომელმაც ცეკას პირველი მდივნის გათავისუფლებული ადგილი დაიკავა (რომელსაც შემდგომ სახელი შეუცვალეს და გენერალური მდივანი უწოდეს - ისე როგორც იოსებ სტალინის პერიოდში იყო). ხრუშჩოვის დამხობაში მნიშვნელოვანი როლი შეასრულა ვლადიმერ სემიჩასტნიმ, რომელიც „კაგებეს“ მე-9 სამმართველოს ხელმძღვანელობდა. მის მოვალეობას არამარტო სახელმწიფო უმაღლესი ჩინოვნიკების დაცვა შეადგენდა, არამედ მათ მუდმივად თვალის დევნებაც.
სხვათა შორის, ვლადიმერ სემიჩასტნიმ არამარტო იცოდა ნიკიტა ხრუშჩოვის წინააღმდეგ მიმართული გადატრიალების შესახებ, არამედ თვითონაც მონაწილეობდა. მას რომ თავისი მოვალეობა ზუსტად შეესრულებინა და დროულად ეცნობებინა ლიდერისათვის შეთქმულების თაობაზე, „სასახლის გადატრიალება“ არ მოხდებოდა.
თავის მემუარებში ვლადიმერ სემიჩასტნი მოგვიანებით იხსენებდა, რომ ლეონიდ ბრეჟნევს თითქოს უთქვამს, რომ ხრუჩშოვი ფიზიკურად უნდა განადგურდესო, თუმცა ეს სცენარი არ განხორციელებულა. გადატრიალება არაძალადობრივად განხორციელდა.
ლიდერი - რეფორმატორი
ნიკიტა ხრუშჩოვი ისტორია რეფორმატორის სახელით შევიდა, რომელმაც საბჭოთა კომუნისტური წყობა უფრო ჰუმანური გახადა. მან გააკრიტიკა იოსებ სტალინი ძალაუფლების ბოროტად სარგებლობის გამო, თუმცა მოგვიანებით თვითონ მოაქცია მთელი ძალაუფლება თავის ხელში.
ნიკიტა ხრუშჩოვმა პოლიტიკური და ეკონომიკური რეფორმები იმ დროს შეწყვიტა, როცა დაინახა, რომ ცვლილებები კომუნისტური ხელისუფლების მონოპოლიას დაემუქრა. მან სისხლში ჩაახშო უნგრეთის 1956 წლის რევოლუცია, ხოლო 1962 წელს კინაღამ მესამე მსოფლიო ომი დაიწყო - კარიბის ზღვის ბირთვული კრიზისის დროს, როცა საბჭოთა ატომური იარაღი კუბაზე გადაიტანა.
მის რეფორმებს თავდაპირველად კონსტრუქციული ხასიათი ჰქონდა და საბჭოთა ადამიანების ცხოვრება ბევრად გააუმჯობესა, გააღო დახურული ქვეყანა, მსოფლიოს დაანახვა მოსკოვი, მაგრამ იმავდროულად სოციალურ დაძაბულობასაც იწვევდა - მან დახვრიტა 1962 წელს ნოვოჩერკასკში გამართული ანტისამთავრობო მიტინგის მონაწილეები. მისი რეფორმების შედეგები განსაკუთრებით საზიანო აღმოჩნდა სოფლის მეურნეობისათვის: სწორედ ნიკიტა ხრუშჩოვმა დაიწყო პირველად საზღვარგარეთ „კაპიტალისტური ხორბლის“ შესყიდვა - იმ კაპიტალისტებისაგან, როლებსაც ადრე „სამუდამოდ დამარხვას“ უპირებდა.
ნიკიტა ხრუშჩოვის დროს მოხდა განხეთქილება საბჭოთა კავშირისა და ჩინეთს შორის. მაო ძედუნმა ნეგატიურად შეაფასა საბჭოთა ლიდერის პოლიტიკა სტალინის წინააღმდეგ და მისი ნაბიჯები, ლიბერალიზმისაკენ გადადგმული.
დამხობა და ისტორიული მემკვიდრეობა
1957 წლის გადატრიალების მცდელობის შემდეგ, განსაკუთრებით კი 1960-იანი წლების დასაწყისში, ნიკიტა ხრუშჩოვის ავტორიტეტი თანდათან დასუსტდა და 1964 წლის ოქტომბრისათვის იგი იზოლაციაში აღმოჩნდა.
პოლიტიკურმა მოწინააღმდეგეებმა ლეონიდ ბრეჟნევის თაოსნობით, რომელსაც მხარს უჭერდნენ ალექსი კოსიგინი და მიხეილ სუსლოვი, ხრუშჩოვს ბიჭვინთიდან, სადაც იგი ისვენებდა, მოსკოვში სთხოვეს ჩასვლა. კრემლში კი იგი უკვე მიხვდა, რომ უმცირესობაში მოხვდა (არმია და „კაგებე“ უკვე მის მხარეზე აღარ იყო) და ამიტომ იძულებული გახდა გადამდგარიყო.
მისმა მემკვიდრემ ლეონიდ ბრეჟნევმა გაითვალისწინა წინამორბედის შეცდომები და პარტიაში დისციპლინა გაამკაცრა, თუმცა ხრუშჩოვის დამსახურებაა ის, რომ რეპრესიებს ისეთი ფართო ხასიათი აღარ ჰქონია, როგორც იოსევ სტალინის დროს ხდებოდა.
1990-იანი წლების დასაწყისში საბჭოთა კავშირმა კიდევ ერთი გადატრიალების მცდელობა გადაიტანა, როცა კონსერვატიული ოპოზიცია ხრუშჩოვის მსგავსი რეფორმატორის - მიხეილ გორბაჩოვის დამხობა განიზრახა. მართალია, შეთქმულება ჩაიშალა, მაგრამ საბჭოთა კავშირი საბოლოოდ დაიშალა.
თუმცა ბევრი თვლის, რომ საბჭოთა კავშირის დაშლის პროცესის წინამძღვრები სწორედ ნიკიტა ხრუშჩოვმა ჩანერგა 1950-იან წლებში, თავისი „დათბობის“ პოლიტიკით. გასაკვირი არ არის, რომ რუსეთის ამჟამინდელ პრეზიდენტს ვლადიმერ პუტინს ნიკიტა ხრუშჩოვი ეზიზღება - განსაკუთრებით იმიტომ, რომ სწორედ ხრუშჩოვმა გადასცა ყირიმი უკრაინას 1954 წელს.
და მაინც, დასაფასებელია ის გარემოება, რომ ნიკიტა სერგის ძემ აღზარდა ის ახალი თაობის პოლიტიკოსები, რომლებსაც სტალინიზმის შიში აღარ ჰქონდათ, რომლებსაც არ შეეშინდათ და მისი დამხობა განიზრახეს. სამწუხაროდ, დღევანდელ რუს მბრძანებელზე ამას ვერ ვიტყვით.
„სუფრა - ასე ჰქვია ქართულ მოლხენა-დროსტარებას, რომელიც სტუმართმოყვარეობისა და მხიარულების განსახიერებას წარმოადგენს. რომელი კერძებს მიირთმევენ ქართველები სტუმრებთან ერთად? ჩვენი კორესპონდენტი შეეცადა ქართული სუფრის დიდებულება ეჩვენებინა და დარწმუნდებით, რომ ეს მართლაც კარგად გამოუვიდა“, - ასე იწყება გერმანულ გაზეთ „ფრანკფურტერ ალგემაინე ცაითუნგში“ (Frankfurter Allgemeine Zeitung) გამოქვეყნებული სტატია სათაურით „ქართული სამზარეულოს მრავალფეროვნება“ (ავტორი - მაიკე ფონ გალენი).
გთავაზობთ პუბლიკაციას შემოკლებით:
„როცა მივედით, მაგიდა უკვე გაშლილი დაგვხვდა: თეფშებზე დაწყობილი ყველით და ლორით, ნიგვზის ფარშიანი ბადრიჯნით, მხალეულობით, მწვანილით, კიტრით და პომიდორით... მათ შორის ჩადგმულია გრაფინები მოცხარის წვენით და ტარხუნის ლიმონათის ბოთლებით. ოფიციანტი წითელ ღვინოს ბოკალებში ასხამს. გარეთ თბილისური საღამოა, რესტორან „რიგის“ დარბაზში გაშლილ გრძელ მაგიდაზე კი ქართული სუფრა - ქართული ქეიფი იწყება.
ისინი, რომლებიც ქართულ სამზარეულოს არ იცნობენ, მადააღძრულები სწრაფად მიირთმევენ სიმინდის ფქვილისაგან გამომცხვარ თბილ მჭადებს, სალათებს და ყველს. მაგრამ ვინც იცის, ის ნელ-ნელა ჭამს და მთავარს ელოდება...
ქართველი ქალბატონი თიკო ტუსკაძე, რომელიც ლონდონში ცხოვრობს, მაგრამ ახლა სამშობლოში იმყოფება, ჩვენი გიდის როლს ასრულებს და ქართულ სუფრას გვაცნობს როგორც „გემრიელი საჭმელების უსასრულო რიგს“. იგი კულინარული წიგნის ავტორია და გვიხსნის, თუ რომელი საჭმელი როგორ მივირთვათ.
ზოგიერთმა უკვე საკმაო რაოდენობის სალათა მიირთვა, რომ მაგიდაზე ახალი კერძები მოაქვთ - მოხრაკულ-მოთუშული სოკო, ხაჭაპური, ხორცით მომზადებული კერძები... საჭმლით სავსე თეფშები სულ უფრო მრავლდება და მაგიდაზე თავისუფალი სივრცე მცირდება, თუმცა ახალ-ახალი ნუგბარისათვის ადგილი მოიძებნება.
„სტუმართმოყვარეობა - ქართული კულტურის განუყოფელ ნაწილს წარმოადგენს, რაც კარგად არის გამოხატული ქართულ სუფრაში, როცა მაგიდას ეროვნულ სამზარეულოს კერზები ამშვენებს“, - განმარტავს მაკა თარაშვილი. რა თქმა უნდა, იგი ახალბედა სუფრის წევრებისაგან განსხვავებით, შეცდომებს არ უშვებს და ყველაფერს ერთად არ მიირთმევს. მან კარგად იცის, რა როდის უნდა მიირთვას და უცხოელ სტუმრებს ჭამის საიდუმლოებას ასწავლის: როდის დგება მწვადის, „ჩაქაფულის და საჭმელების მიღების დრო...
ქართული ტრადიციის თანახმად, სუფრაზე იმდენი საჭმელი უნდა იყოს, რომ სტუმრების წასვლის შემდეგაც საკმაო რაოდენობით უნდა დარჩეს: „სუფრა, რომელზეც არაფერი აღარ რჩება, საქართველოში არ არსებობს“, - ამბობს მაკა თარაშვილი, - მასპინძლები იფიქრებენ, რომ სტუმრები მშივრები დარჩნენ. ამიტომ ყველაფერი უამრავია“.
რესტორანი „ქეთო და კოტე“ ძველი თბილისის უბანში, შემაღლებულ ადგილზე მდებარეობს. დარბაზში მყუდრო გარემოა შექმნილი. მაგიდები ყოველთვის მდიდრულადაა გაშლილი - ტრადიციული კერძები თანამედროვე სტილითაა გაფორმებული. თავდაპირველად თვენ მოგართმევენ ცივ და ვეგეტარიანულ კერძებს, ბოსტნეულს, შემდეგ გამომცხავარს, ცომეულს, ბოლოს კი ხორცით მომზადებულ საჭმელებს.
ქართული სუფრის ტრადიციაა თამადა, ანუ დროსტარების ხელმძღვანელი. იგი სუფრის თავში ზის და სადღეგრძელოებს ამბობს. რესტორან „შატო მუხრანში“, სადაც ჩვენ ვიყავით (თბილისიდან ერთი საათის სავალზე), მეღვინე პატრიკ ჰონეფმა ჩვენი სტუმრობის სადიდებელი სადღეგრძელო წარმოსთქვა. გერმანელი მეღვინე უკვე მრავალი წელია საქართველოში ცხოვრობს, ოჯახიც აქ ჰყავს. პატრიკი მადლობას გვიხდის სტუმრობისათვის, რომ გერმანელი ტურისტები საქართველოთი დაინტერესდნენ და კავკასიურ ქვეყანას ეწვივნენ.
მასპინძელი გვიხსნის, რომ სუფრის თამადა ყურადღებით ისმენს სტუმრების საუბარს სადღეგრძელოებისათვის იმპულსის მისაცემად. იგი დისკუსიას ზომიერ მიმართულებას აძლევს და განწყობას ამაღლებს. ამიტომაც თამადა ისეთი პიროვნებაა, რომელიც ცნობილია თავისი კეთილი ხასიათით, გონებამახვილობით და ინტელექტით.
თუ როგორ მზადდება კლასიკური ქართული კერძები, ამას თქვენ თბილისიდან საკმაოდ მოშორებით, კახეთში გაიგებთ, სადაც ღვინის კომპანია „შუმის“ რესტორანი მდებარეობს. აქ სტუმარი საკუთარი თვალით ხედავს, თუ როგორ ცხვება ქართული თონის პური, როგორ კეთდება ხინკალი, რომელიც ქართული სამზარეულოს ერთ-ერთ დიდებულ და გემრიელ კერძს წარმოადგენს.
