,
„რუსეთის პასუხი უკრაინის არმიის ქვედანაყოფების კურსის ოლქში შეჭრაზე ფრთხილ, მეთოდურს და გამოზომილს წარმოადგენს: იმის ნაცვლად, რომ კრემლს დონბასის ფრონტიდან ჯარები მოეხსნა და ისინი კურსკში გადაესროლა, მოსკოვი კვლავ აქტიურად ცდილობს დონბასის მნიშვნელოვანი ქალაქის პოკროვსკის დაუფლებას. რასაკვირველია, ამავე დროს კურსკის ოლქიც ყურადღების გარეშე არ რჩება: აქ უკრაინის ჯარების წინსვლა უკვე შეჩერებულია, მოსკოვი ჯარებს აგროვებს რუსეთის სხვადასხვა ადგილებიდან. ანუ კრემლმა ისე შეაჩერა უკრაინელები, რომ დონბასის ბრძოლებში ტემპი არ დაუგდია“, - ნათქვამია აშშ-ის გაზეთ „ნიუ-იორკ თაიმსის“ (The New York Times) 28 აგვისტოს ნომერში გამოქვეყნებულ სტატიაში სათაურით „რატომ არ აძევებს რუსეთი უკრაინის არმიის ნაწილებს თავის ტერიტორიიდან?“ (ავტორები - ლარა ჯეიკსი და ერიკ შმიტი).
გთავაზობთ ვრცელი პუბლიკაციის მოკლე შინაარსს:
გრიგალისებური ავიადარტყმები, რომელიც რუსეთმა უკრაინას ამ უკანასკნელი დღეების განმავლობაში მიაყენა ასობით რაკეტისა და დრონის მეშვეობით, იმის მანიშნებელია, რომ მოსკოვის სამხედრო ძლიერება არ შესუსტებულა.
და მაინც, ისმება კითხვები: თუ რუსეთს ასეთი ძლიერი ცეცხლის შესაძლებლობა აქვს, მაშ რატომ ვერ იბრუნებს თავისი ტერიტორიის იმ მცირე ნაწილს კურსკის ოლქში, რომელიც უკრაინის არმიის ნაწილებს აქვთ დაკავებული 6 აგვისტოდან? რატომ ვერ შეძლო დღემდე რუსეთმა, პირველად 1945 წლის შემდეგ მომხდარი უცხოური ინტერვენციის აღკვეთა?
დასავლელი ექსპერტებისა და დამკვირვებელთა აზრით, რუსეთის ერთგვარი პასიური მოქმედება განპირობებულია არამარტო ჯარების მობილიზებაში შექმნილი სირთულეებით და სადაზვერვო ცნობების ნაკლებობით, არამედ სამხედრო-პოლიტიკური პრიორუტეტებითაც.
მიუხედავად იმისა, რომ უკრაინის ჯარების ანაზდეულმა შეჭრამ რუსეთის ტერიტორიაზე კრემლში გარკვეული დაბნეულობა გამოიწვია და რუსეთის გენშტაბი საგონებელში ჩააგდო, რუსები მაინც შეუსვენებლივ ცდილობენ პოკროვსკის დაუფლებას, რომელიც მთელი დონბასისა და უკრაინის აღმოსავლეთის ფრონტისათვის საკვანძო ლოჯისტიკურ ცენტრს წარმოადგენს. ამიტომაც რუსი გენერლები დონბასიდან კურსკში ჯარების გადასროლას არ ცდილობენ.
„რუსეთის არმიის საზაფხულო შეტევის მიზანს როგორც მინიმუმს - პოკროვსკის ხელში ჩაგდება წარმოადგენს’, - ამბობს ავსტრიელი პოლკოვნიკი მარკუს რეისნერი, რომელიც ვენის სამხედრო აკადემიაში შეიარაღებული ძალების განვითარებას იკვლევს და ყურადღებით თვალს ადევნებს რუსეთ-უკრაინის ომის პერიპეტიებს, - „რუსეთის არმია ნელა, მაგრამ მეთოდურად, ნაბიჯ-ნაბიჯ უახლოვდება პოკროვსკს, ამ დროს კი რუსული საბრძოლო იმპულსის შესუსტება არ შეინიშნება და არც ჯარების რაიმე დისლოკაციის ცვლილებაც“.
რასაკვირველია, დონბასში განვითარებული შეტევის პარალელურად, მოსკოვი უყურადღებოდ არ ტოვებს კურსკის ოლქსაც: ამ დღეებში იქ ციმბირიდან დამრტყმელი ვერმფრენების პოლკი გადაისროლეს. სამშაბათს რუსეთის თავდაცვის სამინისტრომ განაცხადა, რომ ბოლო დღე-ღამეში კურსკის ოლქში წარმოებული ბრძოლების შედეგად 400 უკრაინელი ჯარისკაცი დაიღუპა და 30-მდე სამხედრო ტექნიკა განადგურდა. მართალია, რუსების განცხადების შეიძლება სიცრუე იყო, მისი გადამოწმება ძნელია, მაგრამ ამ ცნობას ირიბად ადასტურებს უკრაინის არმიის მთვარსარდალი, გენერალ-პოლკოვნიკი ალექსანდრე სირსკიც, რომლის თქმით, რუსეთმა კურსკის ოლქში 30 ათასამდე ჯარისკაცის თავმოყრა მოახერხა და დღითი დღე ამ რაოდენობას ზრდის. აღსანიშნავია, რომ რუსები კურსკის ოლქში ძირითადად სარეზერვო ქვედანაყოფებს აგროვებენ, რომლებიც ბრძოლაში გამოცდილები არ არიან, მაგრამ მათი რაოდენობა მაინც შთამბეჭდავია.
ამასთან, ამერიკული ოფიციალური პირების შეფასებით, დაახლოებით 50-ათასიანი დაჯგუფება მაინც არის საჭირო იმისათვის, რომ უკრაინის სამხედრო ნაწილები კურსკის ოლქიდან განიდევნონ. შესაბამისად, ამ ყველაფერს გარკვეული დრო ჭირდება.
რუსეთის გენერალური შტაბი, როგორც ჩანს, რუსული ტერიტორიის გაუგონარი ოკუპაციისა და ქვეყნის რეპუტაციის ზიანის მიუხედავად, პრიორიტეტს მაინც დონბასის ფრონტს ანიჭებს. მოსკოვი ფიქრობს, რომ უკრაინის არმიას მალე გამოელევა ის მწირი რეზერვებიც, რომელიც კიევმა კურსკის ოლქში შესაჭრელად გამოიყენა.
კრემლმა ნათლად მიანიშნა, რომ უკრაინის ჯარების ოპერაცია უპასუხოდ არ დარჩება. დრო კიევის წინააღმდეგ მუშაობს.
წყარო: https://www.nytimes.com/2024/08/28/world/europe/russia-ukraine-incursion-war.html
„სუფრა - ასე ჰქვია ქართულ მოლხენა-დროსტარებას, რომელიც სტუმართმოყვარეობისა და მხიარულების განსახიერებას წარმოადგენს. რომელი კერძებს მიირთმევენ ქართველები სტუმრებთან ერთად? ჩვენი კორესპონდენტი შეეცადა ქართული სუფრის დიდებულება ეჩვენებინა და დარწმუნდებით, რომ ეს მართლაც კარგად გამოუვიდა“, - ასე იწყება გერმანულ გაზეთ „ფრანკფურტერ ალგემაინე ცაითუნგში“ (Frankfurter Allgemeine Zeitung) გამოქვეყნებული სტატია სათაურით „ქართული სამზარეულოს მრავალფეროვნება“ (ავტორი - მაიკე ფონ გალენი).
გთავაზობთ პუბლიკაციას შემოკლებით:
„როცა მივედით, მაგიდა უკვე გაშლილი დაგვხვდა: თეფშებზე დაწყობილი ყველით და ლორით, ნიგვზის ფარშიანი ბადრიჯნით, მხალეულობით, მწვანილით, კიტრით და პომიდორით... მათ შორის ჩადგმულია გრაფინები მოცხარის წვენით და ტარხუნის ლიმონათის ბოთლებით. ოფიციანტი წითელ ღვინოს ბოკალებში ასხამს. გარეთ თბილისური საღამოა, რესტორან „რიგის“ დარბაზში გაშლილ გრძელ მაგიდაზე კი ქართული სუფრა - ქართული ქეიფი იწყება.
ისინი, რომლებიც ქართულ სამზარეულოს არ იცნობენ, მადააღძრულები სწრაფად მიირთმევენ სიმინდის ფქვილისაგან გამომცხვარ თბილ მჭადებს, სალათებს და ყველს. მაგრამ ვინც იცის, ის ნელ-ნელა ჭამს და მთავარს ელოდება...
ქართველი ქალბატონი თიკო ტუსკაძე, რომელიც ლონდონში ცხოვრობს, მაგრამ ახლა სამშობლოში იმყოფება, ჩვენი გიდის როლს ასრულებს და ქართულ სუფრას გვაცნობს როგორც „გემრიელი საჭმელების უსასრულო რიგს“. იგი კულინარული წიგნის ავტორია და გვიხსნის, თუ რომელი საჭმელი როგორ მივირთვათ.
ზოგიერთმა უკვე საკმაო რაოდენობის სალათა მიირთვა, რომ მაგიდაზე ახალი კერძები მოაქვთ - მოხრაკულ-მოთუშული სოკო, ხაჭაპური, ხორცით მომზადებული კერძები... საჭმლით სავსე თეფშები სულ უფრო მრავლდება და მაგიდაზე თავისუფალი სივრცე მცირდება, თუმცა ახალ-ახალი ნუგბარისათვის ადგილი მოიძებნება.
„სტუმართმოყვარეობა - ქართული კულტურის განუყოფელ ნაწილს წარმოადგენს, რაც კარგად არის გამოხატული ქართულ სუფრაში, როცა მაგიდას ეროვნულ სამზარეულოს კერზები ამშვენებს“, - განმარტავს მაკა თარაშვილი. რა თქმა უნდა, იგი ახალბედა სუფრის წევრებისაგან განსხვავებით, შეცდომებს არ უშვებს და ყველაფერს ერთად არ მიირთმევს. მან კარგად იცის, რა როდის უნდა მიირთვას და უცხოელ სტუმრებს ჭამის საიდუმლოებას ასწავლის: როდის დგება მწვადის, „ჩაქაფულის და საჭმელების მიღების დრო...
ქართული ტრადიციის თანახმად, სუფრაზე იმდენი საჭმელი უნდა იყოს, რომ სტუმრების წასვლის შემდეგაც საკმაო რაოდენობით უნდა დარჩეს: „სუფრა, რომელზეც არაფერი აღარ რჩება, საქართველოში არ არსებობს“, - ამბობს მაკა თარაშვილი, - მასპინძლები იფიქრებენ, რომ სტუმრები მშივრები დარჩნენ. ამიტომ ყველაფერი უამრავია“.
რესტორანი „ქეთო და კოტე“ ძველი თბილისის უბანში, შემაღლებულ ადგილზე მდებარეობს. დარბაზში მყუდრო გარემოა შექმნილი. მაგიდები ყოველთვის მდიდრულადაა გაშლილი - ტრადიციული კერძები თანამედროვე სტილითაა გაფორმებული. თავდაპირველად თვენ მოგართმევენ ცივ და ვეგეტარიანულ კერძებს, ბოსტნეულს, შემდეგ გამომცხავარს, ცომეულს, ბოლოს კი ხორცით მომზადებულ საჭმელებს.
ქართული სუფრის ტრადიციაა თამადა, ანუ დროსტარების ხელმძღვანელი. იგი სუფრის თავში ზის და სადღეგრძელოებს ამბობს. რესტორან „შატო მუხრანში“, სადაც ჩვენ ვიყავით (თბილისიდან ერთი საათის სავალზე), მეღვინე პატრიკ ჰონეფმა ჩვენი სტუმრობის სადიდებელი სადღეგრძელო წარმოსთქვა. გერმანელი მეღვინე უკვე მრავალი წელია საქართველოში ცხოვრობს, ოჯახიც აქ ჰყავს. პატრიკი მადლობას გვიხდის სტუმრობისათვის, რომ გერმანელი ტურისტები საქართველოთი დაინტერესდნენ და კავკასიურ ქვეყანას ეწვივნენ.
მასპინძელი გვიხსნის, რომ სუფრის თამადა ყურადღებით ისმენს სტუმრების საუბარს სადღეგრძელოებისათვის იმპულსის მისაცემად. იგი დისკუსიას ზომიერ მიმართულებას აძლევს და განწყობას ამაღლებს. ამიტომაც თამადა ისეთი პიროვნებაა, რომელიც ცნობილია თავისი კეთილი ხასიათით, გონებამახვილობით და ინტელექტით.
თუ როგორ მზადდება კლასიკური ქართული კერძები, ამას თქვენ თბილისიდან საკმაოდ მოშორებით, კახეთში გაიგებთ, სადაც ღვინის კომპანია „შუმის“ რესტორანი მდებარეობს. აქ სტუმარი საკუთარი თვალით ხედავს, თუ როგორ ცხვება ქართული თონის პური, როგორ კეთდება ხინკალი, რომელიც ქართული სამზარეულოს ერთ-ერთ დიდებულ და გემრიელ კერძს წარმოადგენს.
