,
„შესაძლოა ეთანხმებით ან არ ეთანხმებით ისრაელის პრემიერ-მინისტრის მეთოდებს ომის წარმოების მხრივ (მე პირადად არ ვეთანხმები), მაგრამ ისრაელი მთელ მსოფლიოს აჩვენებს, რომ გაეროს კედლებში მშვიდობაზე მიმდინარე წყნარი ლაპარაკი და თავაზიანი თხოვნები არ მუშაობს“, - წერს გაზეთ „დეილი ტელეგრაფში“ (The Daily Telegrtaph) დაბეჭდილია თავდაცვის ყოფილი მინისტრი ბენ უოლესი. სტატია გამოქვეყნებულია სათაურით „ნეთანიაჰუ გვაჩვენებს, თუ როგორ უნდა გავიმარჯვოთ უკრაინაში - მტერს ულმობლად უნდა გაუსწორდე“.
გთავაზობთ პუბლიკაციას შემოკლებით:
ბინიამინ ნეთანიაჰუს მოქმედება მიანიშნებს, რომ თუ თქვენ გსურთ გეგმების ბოლომდე განხორციელება, ეროვნული ინტერესების დაცვა, მაშინ გაბედულად უნდა შეუტიოთ, რადაც არ უნდა დაგიჯდეთ. მან ძალიან კარგად იცის, რომ მიზნების მისაღწევად პოლიტიკოსმა ზოგჯერ შეიძლება რისკი გასწიოს, თავისი საერთაშორისო პოპულარობა გაწიროს და დიპლომატიური მანევრების მიღმა არ დაიმალოს.
(...)
მე პირადად ბინიამინ ნეთანიაჰუ არ მომწონს მრავალი მიზეზის გამო, მაგრამ უარესად ვღიზიანდები დიპლომატიური მოლაყბეებით, რომლებსაც, როგორც ჩანს, ავიწყდებათ, რომ ისრაელის პრემიერ-მინისტრი იბრძვის ყოველი დაღუპულისათვის, ყოველი მძევლისათვის და ებრაული თემის ყოველი წევრისათვის. ბევრ ჩვენს დიპლომატს ავიწყდება, რომ ბინიამინ ნეთანიაჰუ ოდესღაც თვითონ იყო დაჭრილი ლიბანში ებრაელი მძევლების გათავისუფლების დროს, ხოლო მისი უფროსი ძმა, ისრაელის ეროვნული გმირი იონათამი 1976 წელს ენტებეს (უგანდა) აეროპორტში განხორციელებულ ოპერაციაში, ტერორისტების მიერ გატაცებული „ერ-ფრანსის“ თვითმფრინავის ებრაელი მგზავრების გათავისუფლების დროს დაიღუპა.
ბინიამინ ნეთანიაჰუს სერიოზული დამოკიდებულება აქვს თავისი ყოველი გადადგმული ნაბიჯის მიმართ. მან კარგად იცის, რომ საერთაშორისო საზოგადოებას დიდი დრო დაჭირდება რაიმე პოზიტიურის გასაკეთებლად შექმნილ სიტუაციაში, ამიტომ იგი გაბედულად აგრძელებს თავის მოქმედებას. პრემიერ-მინისტრი აცნობიერებს, რომ თუ იგი ამას არ გააკეთებს, ისრაელს სხვა ვერავინ ვერ დაიცავს.
ჩვენი ფრიად პატივცემული საგარეო საქმეთა სამინისტრო გაკვირვებული და ნაწყენია, რომ ისრაელის პრემიერ-მინისტრმა მისი მოწოდებები თავშეკავებაზე აინუნშიაც არ ჩააგდო. ჩვენი დიპლომატები გაგებაში არ არიან, თუ რა ხდება სინამდვილეში. ფორინ-ოფისი იმდენად არის გატაცებული აკვიატებული იდეით - როგორმე გაეროს კომიტეტში თავმჯდომარის ადგილი დაისაკუთროს, რომ რეალურ სიტუაციას ვერ აღიქვამს.
სამხედრო გეგმების ერთ-ერთ მნიშვნელოვან შემადგენელ ნაწილს „მიზნის მიღწევა“ წარმოადგენს. თუ მიზნის მიღწევა გსურს, გაბედულად და სერიოზულად უნდა იმოქმედო. სწორედ ამიტომ ვიმეორებ ყოველთვის, რომ დიდი ბრიტანეთის რბილი ძალა ხისტი ძალითაც უნდა გამაგრდეს, რომელიც მუდამ მზად იქნება გამოსაყენებლად და თან სასიკვდილო შედეგით.
(...)
ვოლოდიმირ ზელენსკი თეთრ სახლში თავისი „გამარჯვების გეგმით“ შევიდა. არ ვიცი, არა ვარ დარწმუნებული, რომ მან იქ რაიმე ხისტად თქვა და საკითხი მკაცრად დააყენა. შეიძლება თქვა კიდეც. ჩვენც ხშირად ვაკეთებთ მკაცრ განცხადებებს რუსეთის მიმართ, მაგრამ რეალობა ისეთია, რომ ჩვენ მიზნებს ვერ ვაღწევთ. ანუ დასავლური პოლიტიკა უკრაინის სასარგებლოდ სათანადოდ ვერ მუშაობს.
ვლადიმერ პუტინი ფიქრობს, რომ ჩვენ უკრაინის საკითხს სერიოზულად არ აღვიქვამთ. იგი ხედავს, რომ ჩვენ ვყოყმანობთ, ვიმალებით კულისებში და ლაპარაკით ვართ დაკავებული. ამ დროს კი კრემლი უკრაინულ ხორცსაკეპში კიდევ უფრო მეტ ჯარისკაცს გზავნის.
ვლადიმერ პუტინს ორი კოზირი აქვს. პირველი ის, რომ იგი სასიკვდილოდ რუსი ჯარსკაცების კიდევ უფრო მეტ რაოდენობას გაუშვებს - კრემლმა მშვენივრად იცის, რომ სახალხო ბუნტი არ მოხდება. მეორე - მას არ სჯერა ჩვენი ნათქვამისა, როცა ვამბობთ - „რუსეთი უნდა დამარცხდეს, უკრაინამ კი უნდა გაიმარჯვოს“. ალბათ, იმიტომ, რომ კარგად უწყის ჩვენი საგარეო საქმეთა სამინისტროს და მინისტრთა კაბინეტის მოწოდებები - „ბრიტანეთმა სხვებს არ უნდა გადაასწროს და თავი უნდა შეიკავოსო“.
კრემლის დესპოტი თვლის, რომ ევროპულ კანცელარიებში ჩინოვნიკები და პოლიტიკოსები მალე დაიწყებენ ასეთ ლაპარაკს: „ოჰ, ნეტავ სწრაფად დასრულდეს ეს ომი და ისევ მშვიდობას დავუბრუნდეთ, როცა საბიუჯეტო თანხებს უფრო მეტად ჩვენს ჯანდაცვაში, სოციალურ დახმარებებში და საზოგადოებრივი ტრანსპორტის განვითარებაში დავხარჯავთ, ვიდრე უკრაინისადმი დახმარებაში“. შეიძლება ამ მხრივ ვლადიმერ პუტინი მართალია, მაგრამ დარწმუნებული ვარ, არსებობს წესი, რომ პუტინს დავუმტკიცოთ - იგი მწარედ სცდება. დიახ, ასეთი მოქმედება ლიდერის გაბედულებას და არაპოპულარულ გადაწყვეტილებებს მოითხოვს. დიახ, ასეთი ნაბიჯი სარისკოა. მაგრამ სწორედ ჩვენი ასეთი ნაბიჯებით შეუძლია უკრაინას გამარჯვება, ხოლო ვლადიმერ პუტინი ნამდვილად დამარცხდება.
კრემლის პატარა ბოროტმა დიქტატორმა ომში არ უნდა გაიმარჯვოს - ჩვენი მომავლის სახელით. ამ დროს ყველამ თავისი როლი უნდა შეასრულოს - პრეზიდენტმა ვოლოდიმირ ზელენსკიმაც და დასავლეთმაც.
(...)
იმას, რასაც ვამბობთ და ვიტყვით, ფუჭი არ უნდა იყოს და წონა უნდა ჰქონდეს. ეს მნიშვნელოვანი იქნება ვლადიმერ პუტინისათვის, „ჰამას-ჰეზბოლასათვის“, ირანისათვის... და ყველაზე მეტად - ჩინეთისათვის.
„სუფრა - ასე ჰქვია ქართულ მოლხენა-დროსტარებას, რომელიც სტუმართმოყვარეობისა და მხიარულების განსახიერებას წარმოადგენს. რომელი კერძებს მიირთმევენ ქართველები სტუმრებთან ერთად? ჩვენი კორესპონდენტი შეეცადა ქართული სუფრის დიდებულება ეჩვენებინა და დარწმუნდებით, რომ ეს მართლაც კარგად გამოუვიდა“, - ასე იწყება გერმანულ გაზეთ „ფრანკფურტერ ალგემაინე ცაითუნგში“ (Frankfurter Allgemeine Zeitung) გამოქვეყნებული სტატია სათაურით „ქართული სამზარეულოს მრავალფეროვნება“ (ავტორი - მაიკე ფონ გალენი).
გთავაზობთ პუბლიკაციას შემოკლებით:
„როცა მივედით, მაგიდა უკვე გაშლილი დაგვხვდა: თეფშებზე დაწყობილი ყველით და ლორით, ნიგვზის ფარშიანი ბადრიჯნით, მხალეულობით, მწვანილით, კიტრით და პომიდორით... მათ შორის ჩადგმულია გრაფინები მოცხარის წვენით და ტარხუნის ლიმონათის ბოთლებით. ოფიციანტი წითელ ღვინოს ბოკალებში ასხამს. გარეთ თბილისური საღამოა, რესტორან „რიგის“ დარბაზში გაშლილ გრძელ მაგიდაზე კი ქართული სუფრა - ქართული ქეიფი იწყება.
ისინი, რომლებიც ქართულ სამზარეულოს არ იცნობენ, მადააღძრულები სწრაფად მიირთმევენ სიმინდის ფქვილისაგან გამომცხვარ თბილ მჭადებს, სალათებს და ყველს. მაგრამ ვინც იცის, ის ნელ-ნელა ჭამს და მთავარს ელოდება...
ქართველი ქალბატონი თიკო ტუსკაძე, რომელიც ლონდონში ცხოვრობს, მაგრამ ახლა სამშობლოში იმყოფება, ჩვენი გიდის როლს ასრულებს და ქართულ სუფრას გვაცნობს როგორც „გემრიელი საჭმელების უსასრულო რიგს“. იგი კულინარული წიგნის ავტორია და გვიხსნის, თუ რომელი საჭმელი როგორ მივირთვათ.
ზოგიერთმა უკვე საკმაო რაოდენობის სალათა მიირთვა, რომ მაგიდაზე ახალი კერძები მოაქვთ - მოხრაკულ-მოთუშული სოკო, ხაჭაპური, ხორცით მომზადებული კერძები... საჭმლით სავსე თეფშები სულ უფრო მრავლდება და მაგიდაზე თავისუფალი სივრცე მცირდება, თუმცა ახალ-ახალი ნუგბარისათვის ადგილი მოიძებნება.
„სტუმართმოყვარეობა - ქართული კულტურის განუყოფელ ნაწილს წარმოადგენს, რაც კარგად არის გამოხატული ქართულ სუფრაში, როცა მაგიდას ეროვნულ სამზარეულოს კერზები ამშვენებს“, - განმარტავს მაკა თარაშვილი. რა თქმა უნდა, იგი ახალბედა სუფრის წევრებისაგან განსხვავებით, შეცდომებს არ უშვებს და ყველაფერს ერთად არ მიირთმევს. მან კარგად იცის, რა როდის უნდა მიირთვას და უცხოელ სტუმრებს ჭამის საიდუმლოებას ასწავლის: როდის დგება მწვადის, „ჩაქაფულის და საჭმელების მიღების დრო...
ქართული ტრადიციის თანახმად, სუფრაზე იმდენი საჭმელი უნდა იყოს, რომ სტუმრების წასვლის შემდეგაც საკმაო რაოდენობით უნდა დარჩეს: „სუფრა, რომელზეც არაფერი აღარ რჩება, საქართველოში არ არსებობს“, - ამბობს მაკა თარაშვილი, - მასპინძლები იფიქრებენ, რომ სტუმრები მშივრები დარჩნენ. ამიტომ ყველაფერი უამრავია“.
რესტორანი „ქეთო და კოტე“ ძველი თბილისის უბანში, შემაღლებულ ადგილზე მდებარეობს. დარბაზში მყუდრო გარემოა შექმნილი. მაგიდები ყოველთვის მდიდრულადაა გაშლილი - ტრადიციული კერძები თანამედროვე სტილითაა გაფორმებული. თავდაპირველად თვენ მოგართმევენ ცივ და ვეგეტარიანულ კერძებს, ბოსტნეულს, შემდეგ გამომცხავარს, ცომეულს, ბოლოს კი ხორცით მომზადებულ საჭმელებს.
ქართული სუფრის ტრადიციაა თამადა, ანუ დროსტარების ხელმძღვანელი. იგი სუფრის თავში ზის და სადღეგრძელოებს ამბობს. რესტორან „შატო მუხრანში“, სადაც ჩვენ ვიყავით (თბილისიდან ერთი საათის სავალზე), მეღვინე პატრიკ ჰონეფმა ჩვენი სტუმრობის სადიდებელი სადღეგრძელო წარმოსთქვა. გერმანელი მეღვინე უკვე მრავალი წელია საქართველოში ცხოვრობს, ოჯახიც აქ ჰყავს. პატრიკი მადლობას გვიხდის სტუმრობისათვის, რომ გერმანელი ტურისტები საქართველოთი დაინტერესდნენ და კავკასიურ ქვეყანას ეწვივნენ.
მასპინძელი გვიხსნის, რომ სუფრის თამადა ყურადღებით ისმენს სტუმრების საუბარს სადღეგრძელოებისათვის იმპულსის მისაცემად. იგი დისკუსიას ზომიერ მიმართულებას აძლევს და განწყობას ამაღლებს. ამიტომაც თამადა ისეთი პიროვნებაა, რომელიც ცნობილია თავისი კეთილი ხასიათით, გონებამახვილობით და ინტელექტით.
თუ როგორ მზადდება კლასიკური ქართული კერძები, ამას თქვენ თბილისიდან საკმაოდ მოშორებით, კახეთში გაიგებთ, სადაც ღვინის კომპანია „შუმის“ რესტორანი მდებარეობს. აქ სტუმარი საკუთარი თვალით ხედავს, თუ როგორ ცხვება ქართული თონის პური, როგორ კეთდება ხინკალი, რომელიც ქართული სამზარეულოს ერთ-ერთ დიდებულ და გემრიელ კერძს წარმოადგენს.
