,
ფრანგული ჟურნალ „ლე პუენში“ (Le point) გამოქვეყნებულია სტატია სათაურით „დაესწრება თუ არა დონალდ ტრამპი მოსკოვში გერმანიასთან ომში გამარჯვების ტრადიციულ ზეიმს“ (ავტორი - ფრანსუა-გიომ ლორენი). მართალია, აშშ-ის პრეზიდენტმა უკვე განაცხადა, რომ მოსკოვში ფაშისტურ გერმანიაზე გამარჯვების ტრადიციულ დღესასწაულს არ დაესწრება (რაც ამ ეტაპისათვის კრემლმაც დაადასტურა), მაგრამ 9 მაისამდე ჯერ კიდევ დიდი დროა და ყველაფერი შეიძლება შეიცვალოს.
გთავაზობთ პუბლიკაციას:
ვლადიმერ პუტინისათვის 9 მაისი წლის ყველაზე მნიშვნელოვანი დღეა. ეს არის მეორე მსოფლიო ომში - რუსეთისათვის „დიდ სამამაულო ომში“ - გერმანიაზე გამარჯვების ტარიღო. ეს ის ომია, რომელიც უფლებას აძლებს კრემლს ამტკიცოს, რომ მთელი მსოფლიო საბჭოთა კავშირზე უნდა ლოცულობდეს, რომელმაც ფაშისტური გერმანია დაამარცხა და პლანეტა ჯიტრელის მონობას გადაარჩინა. 9 მაისი სიმბოლური დღეა რუსეთისათვის: მოსკოვს იალტისდროინდელი რეალობის დაბრუნება სურს, როცა კომუნისტებს მთელი აღმოსავლეთი ევროპა ჰქონდათ ოკუპირებული და „გაწითლებული“. 9 მაისი ვლადიმერ პუტინისათვის ის დღეა, როცა იგი სიტყვით გამოდის და მე-20 საუკუნის ისტორიულ მოვლენას საკუთარი შეხედულებით „ჭრის და კერავს“.
„საბჭოთა საინფორმაციო ბიუროსაგან...“
ის, რაც 1945 წლის მაისში მოხდა, ევროპისათვის და რუსეთისათვის განსხვავებულ დღეებში აღინიშნება - კაპიტულაციის აქტს ხელი 8 მაისს მოეწერა, გვიანი საღამოს 23 საათზე, როცა მოსკოვში უკვე 9 მაისი იყო, ღამის პირველი საათი. ამიტომ გამარჯვების დღე დასავლეთში 8 მაისს აღნიშნება, რუსეთში კი - 9 მაისს.
სხვათა შორის, უფრო მეტი სიზუსტე რომ დავიცვათ, კაპიტულაცია სინამდვილეში ქალაქ რეიმსში 7 მაისს გაფორმდა, ცენტრალური ევროპის დროით, ღამის 2 საათსა და 41 წუთზე, რომელიც იურდიულ ძალაში შედიოდა 8 მაისს, გვიან საღამოს 23 საათსა და 01 წუთზე. იოსებ სტალინმა მოითხოვა, რომ კაპიტულაციის აქტი სწორედ ბერლინში მომხდარიყო და ამიტომ სცენა მეორედ გათამაშდა - გამარჯვებული და დამარცხებული ქვეყნების დელეგაციები ამჯერად ბერლინის გარეუბან კალრჰორსტში შეიკრიბნენ... და შემდეგ უკვე 9 მაისი ისე დაწესდა, როგორც ზემოთ ვთქვით.
როგორ გამარჯვებას იზეიმებდნენ დონალდ ტრამპი და ვლადიმერ პუტინი, 9 მაისს წითელი მოედანზე აღმართულ ტრიბუნაზე რომ მდგარიყვნენ? ალბათ, არა იმდენად 1945 წლის მაისში მიღწეულ გამარჯვებას, არამედ უფრო თავიანთს, საკუთარს - უკრაინის შესახებ სამშვიდობო მოლაპარაკების დასრულებას და ორმხრივ დოკუმენტზე ხელმოწერას, რომელიც აშშ-ის სპეცწარმომადგენელ ტიმ კელოგის გეგმით... 9 მისს უნდა დასრულდეს. თუ ყველაფერი, დავუშვათ და ისე მოხდება, როგორც თეთრ სახლს და კრემლს აქვთ ჩაფიქრებული, მაშინ 2025 წლის 9 მაისის ტრიუმფით უპირველესად ვლადიმერ პუტინი ისარგებლებს, რომელიც უკრაინას ნაცისტურ ქვეყანას უწოდებს. ანუ პუტინისებურად ასე გამოდის: გერმანულ ნაციზმზე გამარჯვებიდან 80 წლის შემდეგ რუსეთი მეორეზე - უკრაინულ ნაციზმზეც იმარჯვებს.
აშშ-ის ლიდერი კრემლის ტრიბუნაზე? ეს ადრეც მომხდარა...
მართალია, დონალდ ტრამპს უკრაინა ნაცისტურ და ჰიტლერულ ქვეყნად არ შეურაცხავს, მაგრამ მან უკვე გამოიყენა ტერმინი „დიქტატორი“ ვოლოდიმირ ზელენსკის მიმართ. თუ აშშ-ის პრეზიდენტი მოსკოვში ჩავა, მაშინ მისი ნაბიჯი მთელი მსოფლიოსათვის უფრო მეტად იმის მაჩვენებელი იქნება, რომ მისთვისაც უკრაინა ფაშისტურ ქვეყანას წარმოადგენს.
არადა, კაცმა რომ თქვას, აშშ-ის პრეზიდენტები 9 მაისს მოსკოვში რამდენჯერმე იყვნენ: 1995 წლის 9 მაისს - დემოკრატი ბილ კლინტონი, ბორის ელცინის მიწვევით: მიუხედავად პოზიციების სხვადასხვაობისა ირანის, ბოსნიისა და ნატოს გაფართოებასთან დაკავშირებით, ორივე პრეზიდენტმა ურთიერთმხარდაჭერის დემონსტრირება მოახდინეს, ხოლო 2005 წლის 8-9 მაისს მოსკოვში იყო ჩასული რესპუბლიკელი ჯორჯ ბუშ-უმცროსი, ვლადიმერ პუტინის მიწვევით...
სავარაუდოდ, არ არის გამორიცხული, რომ 2025 წლის 9 მაისს აშშ-სა და რუსეთის პრეზიდენტებმა ერთად უყურონ კრემლის ტრიბუნიდან წითელ მოედანზე მიმდინარე სამხედრო აღლუმს... ამ შემთხვევაში ეს იქნება გამარჯვების სიმბოლური ფიალის ბოლომდე შესმა ევროპელთა დასანახად, რომლებიც თავიანთ ტელევიზორის ეკრანებზე ნახავენ, თუ როგორ ესალმებიან რუს ჯარისკაცებს რუსეთისა და აშშ-ის პრეზიდენტები!
წყარო:
„სუფრა - ასე ჰქვია ქართულ მოლხენა-დროსტარებას, რომელიც სტუმართმოყვარეობისა და მხიარულების განსახიერებას წარმოადგენს. რომელი კერძებს მიირთმევენ ქართველები სტუმრებთან ერთად? ჩვენი კორესპონდენტი შეეცადა ქართული სუფრის დიდებულება ეჩვენებინა და დარწმუნდებით, რომ ეს მართლაც კარგად გამოუვიდა“, - ასე იწყება გერმანულ გაზეთ „ფრანკფურტერ ალგემაინე ცაითუნგში“ (Frankfurter Allgemeine Zeitung) გამოქვეყნებული სტატია სათაურით „ქართული სამზარეულოს მრავალფეროვნება“ (ავტორი - მაიკე ფონ გალენი).
გთავაზობთ პუბლიკაციას შემოკლებით:
„როცა მივედით, მაგიდა უკვე გაშლილი დაგვხვდა: თეფშებზე დაწყობილი ყველით და ლორით, ნიგვზის ფარშიანი ბადრიჯნით, მხალეულობით, მწვანილით, კიტრით და პომიდორით... მათ შორის ჩადგმულია გრაფინები მოცხარის წვენით და ტარხუნის ლიმონათის ბოთლებით. ოფიციანტი წითელ ღვინოს ბოკალებში ასხამს. გარეთ თბილისური საღამოა, რესტორან „რიგის“ დარბაზში გაშლილ გრძელ მაგიდაზე კი ქართული სუფრა - ქართული ქეიფი იწყება.
ისინი, რომლებიც ქართულ სამზარეულოს არ იცნობენ, მადააღძრულები სწრაფად მიირთმევენ სიმინდის ფქვილისაგან გამომცხვარ თბილ მჭადებს, სალათებს და ყველს. მაგრამ ვინც იცის, ის ნელ-ნელა ჭამს და მთავარს ელოდება...
ქართველი ქალბატონი თიკო ტუსკაძე, რომელიც ლონდონში ცხოვრობს, მაგრამ ახლა სამშობლოში იმყოფება, ჩვენი გიდის როლს ასრულებს და ქართულ სუფრას გვაცნობს როგორც „გემრიელი საჭმელების უსასრულო რიგს“. იგი კულინარული წიგნის ავტორია და გვიხსნის, თუ რომელი საჭმელი როგორ მივირთვათ.
ზოგიერთმა უკვე საკმაო რაოდენობის სალათა მიირთვა, რომ მაგიდაზე ახალი კერძები მოაქვთ - მოხრაკულ-მოთუშული სოკო, ხაჭაპური, ხორცით მომზადებული კერძები... საჭმლით სავსე თეფშები სულ უფრო მრავლდება და მაგიდაზე თავისუფალი სივრცე მცირდება, თუმცა ახალ-ახალი ნუგბარისათვის ადგილი მოიძებნება.
„სტუმართმოყვარეობა - ქართული კულტურის განუყოფელ ნაწილს წარმოადგენს, რაც კარგად არის გამოხატული ქართულ სუფრაში, როცა მაგიდას ეროვნულ სამზარეულოს კერზები ამშვენებს“, - განმარტავს მაკა თარაშვილი. რა თქმა უნდა, იგი ახალბედა სუფრის წევრებისაგან განსხვავებით, შეცდომებს არ უშვებს და ყველაფერს ერთად არ მიირთმევს. მან კარგად იცის, რა როდის უნდა მიირთვას და უცხოელ სტუმრებს ჭამის საიდუმლოებას ასწავლის: როდის დგება მწვადის, „ჩაქაფულის და საჭმელების მიღების დრო...
ქართული ტრადიციის თანახმად, სუფრაზე იმდენი საჭმელი უნდა იყოს, რომ სტუმრების წასვლის შემდეგაც საკმაო რაოდენობით უნდა დარჩეს: „სუფრა, რომელზეც არაფერი აღარ რჩება, საქართველოში არ არსებობს“, - ამბობს მაკა თარაშვილი, - მასპინძლები იფიქრებენ, რომ სტუმრები მშივრები დარჩნენ. ამიტომ ყველაფერი უამრავია“.
რესტორანი „ქეთო და კოტე“ ძველი თბილისის უბანში, შემაღლებულ ადგილზე მდებარეობს. დარბაზში მყუდრო გარემოა შექმნილი. მაგიდები ყოველთვის მდიდრულადაა გაშლილი - ტრადიციული კერძები თანამედროვე სტილითაა გაფორმებული. თავდაპირველად თვენ მოგართმევენ ცივ და ვეგეტარიანულ კერძებს, ბოსტნეულს, შემდეგ გამომცხავარს, ცომეულს, ბოლოს კი ხორცით მომზადებულ საჭმელებს.
ქართული სუფრის ტრადიციაა თამადა, ანუ დროსტარების ხელმძღვანელი. იგი სუფრის თავში ზის და სადღეგრძელოებს ამბობს. რესტორან „შატო მუხრანში“, სადაც ჩვენ ვიყავით (თბილისიდან ერთი საათის სავალზე), მეღვინე პატრიკ ჰონეფმა ჩვენი სტუმრობის სადიდებელი სადღეგრძელო წარმოსთქვა. გერმანელი მეღვინე უკვე მრავალი წელია საქართველოში ცხოვრობს, ოჯახიც აქ ჰყავს. პატრიკი მადლობას გვიხდის სტუმრობისათვის, რომ გერმანელი ტურისტები საქართველოთი დაინტერესდნენ და კავკასიურ ქვეყანას ეწვივნენ.
მასპინძელი გვიხსნის, რომ სუფრის თამადა ყურადღებით ისმენს სტუმრების საუბარს სადღეგრძელოებისათვის იმპულსის მისაცემად. იგი დისკუსიას ზომიერ მიმართულებას აძლევს და განწყობას ამაღლებს. ამიტომაც თამადა ისეთი პიროვნებაა, რომელიც ცნობილია თავისი კეთილი ხასიათით, გონებამახვილობით და ინტელექტით.
თუ როგორ მზადდება კლასიკური ქართული კერძები, ამას თქვენ თბილისიდან საკმაოდ მოშორებით, კახეთში გაიგებთ, სადაც ღვინის კომპანია „შუმის“ რესტორანი მდებარეობს. აქ სტუმარი საკუთარი თვალით ხედავს, თუ როგორ ცხვება ქართული თონის პური, როგორ კეთდება ხინკალი, რომელიც ქართული სამზარეულოს ერთ-ერთ დიდებულ და გემრიელ კერძს წარმოადგენს.
