ქუთაისის ავტოქარხანა ერთ-ერთი უძველესი საწარმო იყო კავკასიაში. მისი წარმოება 1945 წლის აპრილში დაიწყო. ამბობენ, რომ ლავრენტი ბერია ჯერ კიდევ 1937 წლიდან ოცნებობდა (როცა ის საქართველოს ცეკას პირველი მდივანი იყო), რომ მის სამშობლოში ავტოინდუსტრიული წარმოება ყოფილიყო, მაგრამ მხოლოდ 1945 წელს დაითანხმა სტალინი, ხელი მოეწერა ბრძანებისათვის ქუთაისში საავტომობილო ქარხნის აშენების თაობაზე. იმასაც ამბობენ, რომ ქუთაისში მეორე მსოფლიო ომში დამარცხებული გერმანიიდან წამოღებული „ბე-ემ-ვეს“ ქარხნის კონვეიენერები დაამონტაჟეს.
1951 წელს ქუთაისმა პირველი სატვირთო ავტომობილი „ზის-150“ გამოუშვა, რომელსაც მალე სახელი შეეცვალა „კაზ-150“ (Кутаиский Автомобилский Завод) დაარქვეს. პირველი ავტომობილის საჭესთან სწორედ ბერია მჯდარა, მას ერგო კონვეიერიდან მისი ჩამოყვანის პატივი. ბერიამ ავტომობილი ჯერ ჩამოაგორა, შემდეგ ძრავა ჩართო, უზარმაზარი საამქროდან გაიყვანა და ავტოქარხნის ტერიტორიას საპატიო წრე დაარტყა. კვლავ უკან რომ დაბრუნდა, ავტომობილის გასაღები გამომცდელ მძღოლს გადასცა და წარმატებები უსურვა. ნიშანდობლივი ფაქტია, რომ ბერიას უნდოდა, ქუთაისის ავტომობილებზე აბრევიატურა ქართულ ენაზე ყოფილიყო. სტალინის გარდაცვალების მერე თავისი ჩანაფიქრის განხორციელებასაც შეუდგა და შესაბამისი სამარკო ნიშნებიც ქართულად ჩამოასხმევინა, თუმცა, ბერიას მკვლელობის შემდეგ ისინი გადაადნეს.
ლავრენტი ბერიას ასევე სურდა, „ჯიპის“ ტიპის ავტომანქანებიც გამოეშვა ქუთაისის ავტოქარხანას და საგანგებოდ, ინჟინერთა ჯგუფიც კი გაგზავნა აშშ-ში, კერძოდ, დეტროიტში, მაგრამ მის გეგმას განხორციელება არ ეწერა – ბერია შეთქმულების ბრალდებით ჯერ დაიჭირეს, შემდეგ დახვრიტეს.
ხრუშჩოვს კი, საერთოდ, ქარხნის დახურვა და რუსეთში გადატანა უნდოდა. თუმცა, მას აუხსნეს, რომ ეს „ოპერაცია“ ძალიან ძვირი დაჯდებოდა და გადაიფიქრა.
უნდა ითქვას, რომ ლავრენტი ბერიას სურდა, „ჯიპის“ ტიპის ავტომანქანებიც გამოეშვა ქუთაისის ავტოქარხანას და საგანგებოდ, ინჟინერთა ჯგუფიც კი გაგზავნა აშშ-ში, კერძოდ, დეტროიტში, მაგრამ მის გეგმას განხორციელება არ ეწერა – ბერია შეთქმულების ბრალდებით ჯერ დაიჭირეს, შემდეგ დახვრიტეს. ქუთაისმა კი სატვირთო ავტომობილების წარმოება გააგრძელა. ყოფილი საბჭოთა კავშირის დაშლამდე ქუთაისი უშვებდა შემდეგ სერიულ სატვირთო მანქანებს: КАЗ-130 – შექმნილი იყო ЗИЛ-164-ის ბაზაზე; КАЗ-605 – გამოყენებული იყო ЗИЛ-164-ის აგრეგატები; КАЗ-606 – გამოყენებული იყო ЗИЛ-164-ის აგრეგატები; КАЗ-608 – გამოყენებული იყო ЗИЛ-130-ის აგრეგატები; КАЗ-608В – გამოყენებული იყო ЗИЛ-130-ის აგრეგატები; КАЗ-4540 – თვითმცლელი (1984-1998).
გარდა ამისა, აქვე გამოდიოდა ჯავშანტრანსპორტიორებიც: Объект-1015; Объект-1020; Объект-1030; Объект-1040; Объект-1045. საინტერესოა, რომ ამათგან ყველაზე ეფექტური და წარმატებული იყო Объект-1015, რომელსაც საბოლოოდ БТР-60-მა აჯობა.
ისევ სატვირთო ავტომობილების ისტორიას დავუბრუნდეთ: 1958 წლის ბოლოსთვის ქუთაისმა გამოუშვა КАЗ-605 – ბორტებიანისთვის და КАЗ-606 – უნაგირა გამწესთვის. ამ მანქანებს ეწოდათ პირველად „კოლხიდა“. წლებთან ერთად იხვეწებოდა მოდელები და წარმოებაც იზრდებოდა. ქუთაისური ავტომობილები მთელ კავშირში გამოიყენებოდა, – სამშენებლო სამუშაოებისათვის, ტვირთების გადაზიდვებისთვის და აეროპორტებშიც კი.
ყველაზე მასიურ მოდელს КАЗ-4540 წარმოადგენდა, რომელიც ავტოქარხანამ 1982 წელს გამოუშვა. მაქსიმალურ 80კმ/სთ სიჩქარეზე, მანქანის ტვირთამწეობა 6000 კგ-ს აღწევდა. საერთოდ, ყოველწლიური წარმოება 5000-ზე მეტი იყო. მას შემდეგ, რაც საბჭოეთი დაიშალა, ქუთაისის ავტოქარხანასაც პრობლემები შეექმნა – 1996 წელს ბოლო შეკვეთა შეასრულა – 40 ავტომობილი გამოუშვა და ქარხანაც გაჩერდა.
6 წლის შემდეგ, 2002 წელს, ინდოეთიდან ჩამოტანილი ნაწილებით ყველგანმავალ „მაჰინდრას“ პრეზენტაცია შედგა, მაგრამ… ეს მხოლოდ პრეზენტაცია იყო. 2009 წელს, თითქოს გერმანული კომპანია „МАN“ აპირებდა სატვირთო ავტომობილების აწყობას, მაგრამ ეს პროექტიც ჩაიშალა.
საქართველოს ამჟამინდელმა მთავრობამ მიზნად დაისახა, ქუთაისისთვის საბოლოოდ დაებრუნებინა ინდუსტრიული ქალაქის სტატუსი და ეს მოვლენა უკვე ახლოსაა.
2019 წლის იანვარში კომპანია „აიგრუპმა“ ქუთაისში ინდუსტრიულ კომპლექსის მშენებლობა დაიწყო, სადაც ელექტრომობილების საწარმოს გარდა, სხვა მაღალტექნოლოგიური პროდუქტების საწარმოებიც განთავსდა. მათი სრული დატვირთვის შემდეგ კომპლექსში 3000-მდე ადამიანი დასაქმდება, თანაც ადგილობრივი.
ამ გრანდიოზული პროექტის მიხედვით, ქარხანა ოთხი მოდელის ელექტრომობილს გამოუშვებს. საქართველოში დამზადებული ელექტრომობილები წარწერით: „Made in Georgia“ კი ევროპის ქვეყნების ბაზრებზე საქართველოს მთავარი საექსპორტო პროდუქტი იქნება. დაგეგმილია ყოველწლიურად 40 ათასი ელექტრომობილის გამოშვება. მათი დიზაინი ყველასათვის კარგად ნაცნობი ზვიად ციკოლიას შემუშავებულია.
ამავე დროს, პარალელურად, ჩინური „ჩანგანის“ მოდელები ჩაეშვება წარმოებაში. სულ, როგორც აღვნიშნეთ, პირველ ეტაპზე ოთხი სხვადასხვა კლასის ელექტრომობილები გამოვა: ჯერ EADO-ს სედანი და ჰეჩბექი, რომელთა გამავლობა ერთ სრულ დამუხტვაზე 450 კილომეტრია, თუმცა, ტექნოლოგიური დახვეწის შედეგად მონაცემები ყოველწლიურად გაიზრდება. გარკვეული დროის შემდეგ დაემატება შედარებით მცირე, A-კლასის მოდელი, რომლის გამავლობა 250 კილომეტრია. პარალელურად, განიხილავენ ქუთაისური „BENNI“-ს ახალ მოდელს გაორმაგებული სიმძლავრის ძრავითა და გაძლიერებული ბატარეით. ამის შემდეგ კი ჯიპების (CS55 EV Jeep და CS15 EV Jeep) წარმოება დაიწყება, რომლებიც ერთი დამუხტვით 600 კილომეტრის დაფარვას შეძლებენ.
ქუთაისში წარმოებული მანქანების დიდი ნაწილი ექსპორტზე გავა და ამით ქართულ ეკონომიკას დიდად წაადგება, ნაწილი კი საქართველოს მოქალაქეებისთვის იქნება გათვალისწინებული. ბევრს აინტერესებს მათი ფასი, მაგრამ ეს ჯერჯერობით დაუზუსტებელია, ცნობილია ის, რომ საქართველოში მათი შეძენის მსურველთათვის მუშავდება სპეციალური ლიზინგი, რაც ადგილობრივ მომხმარებელთათვის ხელმისაწვდომს გახდის ქუთაისური მანქანების შეძენას.
„სუფრა - ასე ჰქვია ქართულ მოლხენა-დროსტარებას, რომელიც სტუმართმოყვარეობისა და მხიარულების განსახიერებას წარმოადგენს. რომელი კერძებს მიირთმევენ ქართველები სტუმრებთან ერთად? ჩვენი კორესპონდენტი შეეცადა ქართული სუფრის დიდებულება ეჩვენებინა და დარწმუნდებით, რომ ეს მართლაც კარგად გამოუვიდა“, - ასე იწყება გერმანულ გაზეთ „ფრანკფურტერ ალგემაინე ცაითუნგში“ (Frankfurter Allgemeine Zeitung) გამოქვეყნებული სტატია სათაურით „ქართული სამზარეულოს მრავალფეროვნება“ (ავტორი - მაიკე ფონ გალენი).
გთავაზობთ პუბლიკაციას შემოკლებით:
„როცა მივედით, მაგიდა უკვე გაშლილი დაგვხვდა: თეფშებზე დაწყობილი ყველით და ლორით, ნიგვზის ფარშიანი ბადრიჯნით, მხალეულობით, მწვანილით, კიტრით და პომიდორით... მათ შორის ჩადგმულია გრაფინები მოცხარის წვენით და ტარხუნის ლიმონათის ბოთლებით. ოფიციანტი წითელ ღვინოს ბოკალებში ასხამს. გარეთ თბილისური საღამოა, რესტორან „რიგის“ დარბაზში გაშლილ გრძელ მაგიდაზე კი ქართული სუფრა - ქართული ქეიფი იწყება.
ისინი, რომლებიც ქართულ სამზარეულოს არ იცნობენ, მადააღძრულები სწრაფად მიირთმევენ სიმინდის ფქვილისაგან გამომცხვარ თბილ მჭადებს, სალათებს და ყველს. მაგრამ ვინც იცის, ის ნელ-ნელა ჭამს და მთავარს ელოდება...
ქართველი ქალბატონი თიკო ტუსკაძე, რომელიც ლონდონში ცხოვრობს, მაგრამ ახლა სამშობლოში იმყოფება, ჩვენი გიდის როლს ასრულებს და ქართულ სუფრას გვაცნობს როგორც „გემრიელი საჭმელების უსასრულო რიგს“. იგი კულინარული წიგნის ავტორია და გვიხსნის, თუ რომელი საჭმელი როგორ მივირთვათ.
ზოგიერთმა უკვე საკმაო რაოდენობის სალათა მიირთვა, რომ მაგიდაზე ახალი კერძები მოაქვთ - მოხრაკულ-მოთუშული სოკო, ხაჭაპური, ხორცით მომზადებული კერძები... საჭმლით სავსე თეფშები სულ უფრო მრავლდება და მაგიდაზე თავისუფალი სივრცე მცირდება, თუმცა ახალ-ახალი ნუგბარისათვის ადგილი მოიძებნება.
„სტუმართმოყვარეობა - ქართული კულტურის განუყოფელ ნაწილს წარმოადგენს, რაც კარგად არის გამოხატული ქართულ სუფრაში, როცა მაგიდას ეროვნულ სამზარეულოს კერზები ამშვენებს“, - განმარტავს მაკა თარაშვილი. რა თქმა უნდა, იგი ახალბედა სუფრის წევრებისაგან განსხვავებით, შეცდომებს არ უშვებს და ყველაფერს ერთად არ მიირთმევს. მან კარგად იცის, რა როდის უნდა მიირთვას და უცხოელ სტუმრებს ჭამის საიდუმლოებას ასწავლის: როდის დგება მწვადის, „ჩაქაფულის და საჭმელების მიღების დრო...
ქართული ტრადიციის თანახმად, სუფრაზე იმდენი საჭმელი უნდა იყოს, რომ სტუმრების წასვლის შემდეგაც საკმაო რაოდენობით უნდა დარჩეს: „სუფრა, რომელზეც არაფერი აღარ რჩება, საქართველოში არ არსებობს“, - ამბობს მაკა თარაშვილი, - მასპინძლები იფიქრებენ, რომ სტუმრები მშივრები დარჩნენ. ამიტომ ყველაფერი უამრავია“.
რესტორანი „ქეთო და კოტე“ ძველი თბილისის უბანში, შემაღლებულ ადგილზე მდებარეობს. დარბაზში მყუდრო გარემოა შექმნილი. მაგიდები ყოველთვის მდიდრულადაა გაშლილი - ტრადიციული კერძები თანამედროვე სტილითაა გაფორმებული. თავდაპირველად თვენ მოგართმევენ ცივ და ვეგეტარიანულ კერძებს, ბოსტნეულს, შემდეგ გამომცხავარს, ცომეულს, ბოლოს კი ხორცით მომზადებულ საჭმელებს.
ქართული სუფრის ტრადიციაა თამადა, ანუ დროსტარების ხელმძღვანელი. იგი სუფრის თავში ზის და სადღეგრძელოებს ამბობს. რესტორან „შატო მუხრანში“, სადაც ჩვენ ვიყავით (თბილისიდან ერთი საათის სავალზე), მეღვინე პატრიკ ჰონეფმა ჩვენი სტუმრობის სადიდებელი სადღეგრძელო წარმოსთქვა. გერმანელი მეღვინე უკვე მრავალი წელია საქართველოში ცხოვრობს, ოჯახიც აქ ჰყავს. პატრიკი მადლობას გვიხდის სტუმრობისათვის, რომ გერმანელი ტურისტები საქართველოთი დაინტერესდნენ და კავკასიურ ქვეყანას ეწვივნენ.
მასპინძელი გვიხსნის, რომ სუფრის თამადა ყურადღებით ისმენს სტუმრების საუბარს სადღეგრძელოებისათვის იმპულსის მისაცემად. იგი დისკუსიას ზომიერ მიმართულებას აძლევს და განწყობას ამაღლებს. ამიტომაც თამადა ისეთი პიროვნებაა, რომელიც ცნობილია თავისი კეთილი ხასიათით, გონებამახვილობით და ინტელექტით.
თუ როგორ მზადდება კლასიკური ქართული კერძები, ამას თქვენ თბილისიდან საკმაოდ მოშორებით, კახეთში გაიგებთ, სადაც ღვინის კომპანია „შუმის“ რესტორანი მდებარეობს. აქ სტუმარი საკუთარი თვალით ხედავს, თუ როგორ ცხვება ქართული თონის პური, როგორ კეთდება ხინკალი, რომელიც ქართული სამზარეულოს ერთ-ერთ დიდებულ და გემრიელ კერძს წარმოადგენს.